Η ιστορία μας έχει δείξει πως πολλές από τις κινηματογραφικές τριλογίες που έχουμε σήμερα καθυστέρησαν αρκετά να ολοκληρωθούν. Από τα πιο γνωστά παραδείγματα είναι η τριλογία του ‘Νονού’ του Francis Ford Coppola, η οποία ολοκληρώθηκε το 1990, δεκαέξι χρόνια μετά την κυκλοφορία της δεύτερης ταινίας και πιο πρόσφατα, η τριλογία ‘Bad Boys’ με τους Will Smith και Martin Lawrence, έκλεισε φέτος μετά από δεκαεπτά χρόνια απουσίας. Οι Bill και Ted, άλλο ένα κινηματογραφικό δίδυμο από τα παλιά, έρχονται με τη σειρά τους για να ολοκληρώσουν τη δική τους τριλογία που ξεκίνησε το 1989 με το ‘Bill and Ted’s Excellent Adventure’ το οποίο είχε για πρωταγωνιστές τους Alex Winter και Keanu Reeves. Το 1991, οι ηθοποιοί επέστρεψαν στο ‘Bill and Ted’s Bogus Journey’, μα η σειρά δεν συνεχίστηκε, αφού το project ήταν κολλημένο για πολλά χρόνια στο στάδιο του pre production. Έτσι μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, το ‘Bill and Ted Face the Music’ επιτέλους κυκλοφόρησε. Τη σκηνοθεσία του φιλμ υπογράφει ο σκηνοθέτης του ‘Galaxy Quest’, Dean Parisot, ενώ στο σενάριο ξαναβρίσκουμε τους δημιουργούς της σειράς, Chris Matheson και Ed Solomon.
Η Πλοκή
Βρισκόμαστε στο 2020. Τριάντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι Bill και Ted έκαναν το πρώτο τους ταξίδι στο χρόνο. Δυστυχώς παρά τις πολλές τους προσπάθειες, η προφητεία του Rufus παραμένει ανεκπλήρωτη, αφού οι δύο κολλητοί δεν έχουν ακόμη καταφέρει να γράψουν το τραγούδι που θα ενώσει όλο τον κόσμο. Εκτός αυτού, οι ζωές τους γενικά έχουν πάρει την κάτω βόλτα, καθώς οι γυναίκες τους σκέφτονται να τους αφήσουν και η μπάντα έχει διαλυθεί μετά την αποχώρηση του Χάρου. Μία μέρα η Kelly, η κόρη του Rufus καταφθάνει στο παρόν και παίρνει μαζί της τους δύο φίλους στο μέλλον, όπου ενημερώνονται πως υπάρχει μία μεγάλη κρίση που απειλεί τον χωροχρόνο. Για να γλυτώσει το σύμπαν, οι Bill και Ted πρέπει να γράψουν το τραγούδι της προφητείας σε λιγότερο από μιάμιση ώρα. Εντελώς πανικοβλημένοι, οι δύο φίλοι ξεκινούν ένα τελευταίο ταξίδι στο χρόνο για να εκπληρώσουν το πεπρωμένο τους.
Η Κριτική
Δεν θα έλεγα πως υπήρξα ποτέ σκληροπυρηνικός θαυμαστής των ταινιών Bill & Ted , είμαι όμως θαυμαστής εκείνων που περιέχουν time travel, όπως οι περισσότεροι σινεφίλ άλλωστε. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που η δεύτερη ταινία τη σειράς με άφησε κάπως μετέωρο, αφού το φιλμ δεν είχε ταξίδι στον χρόνο και επέλεξε να επικεντρωθεί σε μία πλοκή που δεν κατάφερε να δώσει κάτι ουσιαστικό εκτός από κάποιες σκηνές σε Κόλαση και Παράδεισο και τον χαρακτήρα του Χάρου.
Ευτυχώς το ‘Face the Music’ επιστρέφει στις ρίζες του και γίνεται η καλύτερη ταινία της τριλογίας, συνδυάζοντας τα καλύτερα στοιχεία από τις δύο προηγούμενες ταινίες, τα οποία είναι ο Χάρος του William Sadler και φυσικά το time travel και οι διάσημες ιστορικές φυσιογνωμίες. Το σενάριο εδώ είναι αρκετά ικανοποιητικό, καθώς έχει κάποια πράγματα με νόημα να πει τα οποία κρύβονται κάτω από την κωμωδία και γενικά κάτω από το ανάλαφρο vibe της ταινίας. Επίσης επιλέγει να πάρει μία διαφορετική τροπή αφηγηματικά, ειδικά προς το τέλος και να εκφράσει ακόμη κάτι σημαντικό, πράγμα που εκτίμησα ιδιαίτερα. Τέλος, αρκετά απολαυστική είναι η αλληλεπίδραση των χαρακτήρων με όλες τις μελλοντικές τους εκδοχές σε σκηνές που υπάρχει το κωμικό στοιχείο. Σκηνοθετικά η ταινία είναι άρτια, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι νέο και τα οπτικά εφέ είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ικανοποιητικά.
Ερμηνευτικά οι Keanu Reeves και Alex Winter είναι το ίδιο καλοί όπως πάντα στους διάσημους ρόλους τους. Ο Winter είναι άνετος και καταφέρνει πείθει ως ο αιώνιος έφηβος που ενσαρκώνει. Όσο για τον Keanu Reeves… Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι ένας ηθοποιός που μπορεί να κερδίσει Όσκαρ σύντομα, αλλά αποδίδει τον χαρακτήρα του με αρκετή αμηχανία, όπως του ταιριάζει. Ο William Sadler ως Χάρος, το καλύτερο στοιχείο του ‘Bogus Journey’, είναι απολαυστικός και πολλές φορές ξεκαρδιστικός, πράγμα που οφείλεται στην υποκριτική επιλογή του να αποδώσει τον χαρακτήρα του ως ένα παραπονεμένο παιδάκι. Οι Samara Weaving και Bridgette Lundy-Paine είναι εξαιρετικές στους ρόλους των θυγατέρων των Bill και Ted αντίστοιχα και πείθουν απόλυτα ως απόγονοι των πρωταγωνιστών χωρίς να γίνονται καρικατούρες αυτών. Δυστυχώς ο George Carlin δεν βρίσκεται πια στη ζωή για ερμηνεύσει ξανά τον Rufus, παρόλα αυτά η ταινία περιέχει ένα μικρό cameo για να τον τιμήσει. Η Kristen Schaal στο ρόλο της κόρης του μπορεί να εξυπηρετεί το σκοπό της, αλλά παραμένει μη αξιομνημόνευτη ως αντικαταστάτριά του.
Εν κατακλείδι, το ‘Bill and Ted Face the Music’ είναι ένα πολύ ικανοποιητικό φινάλε που τιμά το παρελθόν και δίνει ένα όμορφο τέλος στο προσωπικό ταξίδι των κεντρικών χαρακτήρων του, αφήνοντας ανοικτό το ενδεχόμενο για μία πιθανή συνέχεια με τη νέα γενιά στο προσκήνιο. Πρόκειται για μία ταινία που θα σας χτυπήσει στη νοσταλγία και θα σας κάνει να χαμογελάτε για όλη της τη διάρκεια.
