Δεν θα μπορούσε το Da 5 Bloods να κυκλοφορήσει σε πιο κατάλληλη περίοδο. Λες και το ήξερε ο Spike Lee και σαν προφήτης δούλεψε πάνω στην ταινία πέρσι για να κυκλοφορήσει το φετινό καλοκαίρι μέσω του Netflix. Το Da 5 Bloods δίνει κι αυτό με τη σειρά του μια γροθιά στον ρατσισμό που ταλανίζει την Αμερική εδώ και αιώνες, συνοδεύοντας τις εξεγέρσεις που λαμβάνουν χώρα αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ. Μόνο που το πρότζεκτ οργανώθηκε ένα χρόνο πριν την δολοφονία του George Floyd, αποδεικνύοντας πόσο μπροστά είναι ο Spike Lee. Η επιστροφή του, λοιπόν, και το επίκαιρο θέμα της ταινίας δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα. Είδαμε, λοιπόν, το Da 5 Bloods και αφιερώνουμε λίγα λόγια για την νέα ταινία του Spike Lee.
Η Υπόθεση
To Da 5 Bloods παρουσιάζει 4 Αφρο-Αμερικάνους βετεράνους του πολέμου του Βιετνάμ και την επανένωση τους στα εδάφη που πολέμησαν πριν από μια 50ετία. Η επανένωση και το ταξίδι τους, όμως, έχει συγκεκριμένο σκοπό και αιτία. Να εξορμήσουν στη ζούγκλα και να φέρουν στην πατρίδα τους τον θαμμένο αρχηγό της διμοιρίας τους και να ανακτήσουν έναν κρυμμένο θησαυρό. H ταινία ξεκινάει -όπως αρέσει στον Spike Lee-, με αρχειακό υλικό από ιστορικά γεγονότα και ομιλίες που επηρέασαν την Αφρο-Αμερικανική κοινότητα στην Αμερική. Συνεχίζει με την βασική ιστορία της ταινίας, διακόπτοντας την με μερικά flashbacks από την εμπειρία των πρωταγωνιστών μας στο Βιετνάμ.
Βασικό μέλημα του Spike είναι να τονίσει το πως βίωσαν οι μαύροι στρατιώτες την αποστολή τους στο Βιετνάμ. Την απόλυτη αδιαφορία της Αμερικανικής κυβέρνησης προς το πρόσωπο τους. Το γεγονός πως παρότι αποτελούσαν μόλις το 10% του Αμερικανικού πληθυσμού, αποτέλεσαν το 32% των στρατιωτών που βρέθηκαν στο Βιετνάμ. Η υπόθεση του Da 5 Bloods και ο τρόπος που την παρουσιάζει ο Spike Lee, καθιστούν την ταινία μια διαμαρτυρία και μια εναντίωση προς τον φυλετικό ρατσισμό που επικρατεί στις ΗΠΑ. Ενώ, παράλληλα, παραδέχεται πως είναι ίσως η μοναδική πολεμική ταινία που καταπιάνεται με την εμπειρία των μαύρων στρατιωτών του Βιετνάμ.
Η Κριτική
Αν το πάρουμε τελείως αντικειμενικά, έχουμε να κάνουμε με μία καλή ταινία, τόσο σεναριακά-δομικά όσο και σκηνοθετικά. Παρά τα 150 λεπτά της κρατάει το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια της, περνώντας τα μηνύματα που θέλει και ικανοποιώντας, παράλληλα, όσους είδαν φως και μπήκαν. Σχεδιαστικά, επίσης, τα flashbacks ήταν ένα πολύ δυνατό μέρος της ταινίας. Κατά γενική ομολογία κανείς δεν έχει παράπονο από το Da 5 Bloods, αλλά και δύσκολα κάποιος θα κατενθουσιαστεί. Για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω για τον μέσο όρο, αφού το γούστο διαφέρει και πάντα θα υπάρχουν ακραίες αντιδράσεις.
Προσωπικά, περίμενα κάτι παραπάνω από την νέα ταινία του Spike Lee. Όπως είπα και παραπάνω, φάνηκε σαν να ήθελε ο Lee να τους ικανοποιήσει όλους με την αφήγηση του ως έναν βαθμό, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να μιλήσει για μια τέλεια ταινία. Θεωρώ πως η ιστορία που είχε στα χέρια του σε συνδυασμό με την ικανότητα του να προωθεί μηνύματα στο κοινό με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, θα δομούσαν μια ταινία που θα μνημονευόταν για καιρό.
Άλλωστε, με τα Do the Right Thing (1989) και BlacKkKlansman (2018), o Lee μας είχε συνηθίσει σε δυνατά νοήματα και άκρως αλληγορικές αφηγήσεις. Χαρακτηριστικά που στο Da 5 Bloods απουσιάζουν. Στο πρώτο μισό της ταινίας, ο Spike Lee περνάει στον θεατή τα νοήματα του με ωμό και άμεσο τρόπο. Τον βομβαρδίζει με τις σκέψεις των 4 πρωταγωνιστών μας, που τις καταθέτουν συχνά στους διαλόγους τους. Δεν αφήνει στην κρίση του θεατή να καταλάβει το ξεχωριστό μήνυμα της ταινίας, αλλά το “σερβίρει αμάσητο” από την αρχή. Με αποτέλεσμα η ταινία να επαναλαμβάνεται -ειδικά στο πρώτο μισό- και να αδικεί λίγο το δυνατό της θέμα.
Η σκηνή της ταινίας
Κάτι που ο Spike διορθώνει στη συνέχεια, με την σκηνή που οι στρατιώτες πληροφορούνται την δολοφονία του Martin Luther King από το ραδιόφωνο και την ιστορική Hanoi Hannah, ενώ βρίσκονται ήδη στο Βιετνάμ, μακριά από τις οικογένειες τους. Μπορείς να νιώσεις το ράγισμα της καρδιάς τους σε αυτήν την σκηνή. Πόσο μόνοι ένιωσαν στο Βιετνάμ “πολεμώντας τον λάθος εχθρό”, ενώ η χώρα αδιαφορούσε για αυτούς. Πως ένιωσε ολόκληρος ο πληθυσμός των Αφρο-Αμερικάνων με τον θάνατο ενός εκ των ηγετών τους. Μία από τις all star σκηνές της καριέρας του Spike Lee, που διόρθωσε σε μεγάλο βαθμό την κατανομή των νοημάτων της ταινίας.
**Την συνιστώ ανεπιφύλακτα, γιατί συνιστά μία αξιοπρεπέστατη και ενδιαφέρουσα δημιουργία, και γιατί αποτελεί ίσως την πιο επίκαιρη ταινία της χρονιάς. Χωρίς αυτό να αναιρεί ότι ευελπιστούσα σε κάτι ακόμη καλύτερο. Μακάρι να την δούμε και υποψήφια για μεγάλα βραβεία…
