Ο Clint Eastwood είναι ένας από τους γηραιότερους σκηνοθέτες που εργάζονται σήμερα αλλά αποτελεί επίσης ένα από τα καλύτερα παραδείγματα ηθοποιών που στράφηκαν με μεγάλη επιτυχία στη σκηνοθεσία. Με ταινίες σαν τα Unforgiven, Million Dollar Baby και Invictus, ο Eastwood μπορεί επάξια να σταθεί δίπλα σε άλλους, πολύ διάσημους κινηματογραφηστές. Μετά από ένα σερί ποιοτικών ταινιών κατά τη γνώμη μου που ξεκινάει με το Gran Torino και μετά από την καταστροφή με το όνομα 15:17 To Paris, που είναι αναμφίβολα η χειρότερη ταινία που έχει σκηνοθετήσει ποτέ, ο Clint Eastwood ξεκινάει ένα καινούργιο σερί επιτυχημένων ταινιών με το The Mule το 2018 και συνεχίζει φέτος με την Μπαλάντα του Richard Jewell. Το φιλμ αυτό είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία της βομβιστικής επίθεσης που συνέβη το 1996 στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Atlanta. Τη σκηνοθεσία φυσικά υπογράφει ο Clint Eastwood και το σενάριο αναλαμβάνει ο Billy Ray, o οποίος το βάσισε στο άρθρο της Marrie Brenner. Πρωταγωνιστούν οι Paul Walter Hauser, Sam Rockwell, Kathy Bates, Olivia Wilde και Jon Hamm.
Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί τον Richard Jewell (Hauser), έναν security που ζει με τη μητέρα του, Bobbi (Bates), έχει μεγάλες φιλοδοξίες και θέλει απεγνωσμένα να γίνει αστυνομικός. Όταν απολύεται από φύλακας πανεπιστημίου, εργάζεται ως φύλακας σε συναυλίες στο Olympic Park. Μία από αυτές τις νύχτες, ο Richard εντοπίζει ένα παράξενο σακίδιο, πιστεύοντας πως το περιεχόμενό του είναι ύποπτο. Με τα πολλά, οι αρμόδιοι καταφθάνουν και διαπιστώνουν ότι όντως πρόκειται για βόμβα. Με τη βοήθεια του Richard, το κοινό απομακρύνεται τη στιγμή που η βόμβα εκρήγνυται. Τα θύματα είναι ελάχιστα και πολλές ζωές σώζονται, κάνοντας έτσι τον Richard εθνικό ήρωα. Όμως αυτό δεν κρατάει για πολύ, αφού ο Τύπος σε ένα δημοσίευμα υποστηρίζει πως το FBI έχει στο στόχαστρό του τον Richard, καθώς πιστεύει πως ο ίδιος είναι ο βομβιστής.
Η Μπαλάντα του Richard Jewell είναι μία ταινία που ξέρεις από την αρχή ότι έχει επιμεληθεί από τον Clint Eastwood χωρίς να δεις τα credits, μιας και το θέμα που πραγματεύεται είναι το αγαπημένο του, δηλαδή η απεικόνιση του καθημερινού Αμερικανού Ήρωα, ένα θέμα που έχουμε δει προηγουμένως σε ταινίες όπως το Sully με τον Tom Hanks. Ενώ όμως αυτό είναι το πρώτο επίπεδο, αυτό που πραγματικά θέλει να πει το Richard Jewell είναι το πόσο σάπιες είναι μερικές μερίδες ανθρώπων, συγκεκριμένα η κυβέρνηση και φυσικά οι δημοσιογράφοι σε αυτή την περίπτωση, που δεν διστάζουν να καταστρέψουν αθώες ζωές προς προσωπικό τους όφελος! Πραγματικά, δεν θυμάμαι αν έχω αηδιάσει τόσο με αστυνομικούς και δημοσιογράφους σε ταινία, πράγμα που δείχνει το πόσο καλά χειρίστηκε ο Eastwood αυτό το θέμα, αφού ξεμπροστιάζει αυτές τις ομάδες ανθρώπων που ψάχνουν ένα θύμα να κατηγορήσουν για προσωπικό τους όφελος και για να μην αποκαλεστούν άχρηστοι, ενώ παράλληλα δείχνει τις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις αυτών στις ζωές των θυμάτων.
Η σκηνοθεσία του Eastwood έχει μία σχετικά απλή προσέγγιση αλλά παρόλα αυτά παραμένει άρτια, καθώς δεν τον ενδιαφέρει να συνθέσει ψαγμένα πλάνα, αλλά απλά να πει την ιστορία. Τα πλαναρίσματα του ενισχύονται από τη φωτογραφία του Yves Belanger που μας μεταφέρει πίσω σε εκείνο το καλοκαίρι του 1996 με όσο πιο ζεστά χρώματα γίνεται, μιας και η χρωματική παλέτα του Richard Jewell ξεφεύγει κάπως από το σχεδόν ασπρόμαυρο στυλ που διακατέχει τις περισσότερες ταινίες του Clint Eastwood. Το production design και τα κοστούμια αντικατοπτρίζουν άψογα την εποχή και η μουσική του Arturo Sandoval ντύνει κατάλληλα μερικές σκηνές κλειδιά της ταινίας.
Το δυνατότερο χαρτί του φιλμ δεν παύει να είναι οι ερμηνείες του. Ο Paul Walter Hauser είναι άψογος στον ρόλο του Richard λόγω της εμφάνισης αλλά κυρίως λόγω της υποκριτικής του ικανότητας, αφού σε όλη τη διάρκεια αποδίδει με ευαισθησία τον ευάλωτο αυτό χαρακτήρα και δεν παύει να είναι ένας συναισθηματικός χείμαρρος όταν το σενάριο του δίνει την ευκαιρία. Ο Sam Rockwell στο ρόλο του Watson Bryant, του δικηγόρου του Richard, λάμπει και δίνει στο ρόλο το απαραίτητο νεύρο που πρέπει να έχει, συνεχίζοντας έτσι το σερί των πετυχημένων χαρακτήρων που έχει αναλάβει να υποδυθεί τα τελευταία χρόνια.
Ο Jon Hamm είναι ικανοποιητικός στο ρόλο του πράκτορα που κυνηγά τον Richard και η Olivia Wilde πείθει απόλυτα στο ρόλο της δημοσιογράφου που καταστρέφει τη ζωή του φύλακα. Πολλοί ίσως πουν πως ο ρόλος αυτός αποδίδεται ως καρικατούρα αλλά προσωπικά με έκανε να μισήσω περισσότερο αυτό το είδος των δημοσιογράφων που καταστρέφουν ζωές. Όταν μιλάμε για κατεστραμμένες ζωές, δεν μπορούμε να μην μιλήσουμε για την Kathy Bates στο ρόλο της μητέρας, η οποία είναι προτεινόμενη στα φετινά Όσκαρ για τη δουλειά της στο Richard Jewell. Ίσως αυτός ο ρόλος να είναι η ψυχή της ταινίας, καθώς βλέπουμε μία απολύτως αθώα γυναίκα που την εξευτελίζουν και της παίρνουν τα πάντα, αλλά το τραγικό είναι ότι πρόκειται για μία μητέρα που δεν ξέρει πως να προστατέψει τον γιο της από κάτι τέτοιο. Είναι αναμφίβολα η καλύτερη δουλειά που έχει παρουσιάσει η Bates τα τελευταία χρόνια και ένας ρόλος που της χαρίζει κάποιες από τις συγκινητικές σκηνές όλης της ταινίας.
Η Μπαλάντα του Richard Jewell σηματοδοτεί την επιστροφή του Clint Eastwood στο θέμα που ξέρει να αποδίδει καλύτερα. Με μία δυνατή ιστορία που σίγουρα θα εξοργίσει το κοινό και μερικές από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, είναι μία ταινία που αναμφίβολα θα σας διασκεδάσει στις κινηματογραφικές αίθουσες και συγχρόνως θα συζητηθεί!
