Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης Ron Howard, μετά το ‘Solo: A Star Wars Story’ και τα ντοκιμαντέρ ‘Pavarotti’ και ‘Rebuilding Paradise’, επιστρέφει στη μυθοπλασία με το ‘Hillbilly Elegy’, μία παραγωγή του Netflix που βασίζεται στην ομότιτλη αυτοβιογραφία του J.D.Vance, η οποία εκδόθηκε το 2016. Το σενάριο της ταινίας υπογράφει η υποψήφια για Όσκαρ σεναριογράφος του ‘The Shape of Water’, Vanessa Taylor, ενώ ο Howard συγκεντρώνει ένα αξιόλογο cast που περιλαμβάνει τους Amy Adams, Glenn Close, Gabriel Basso, Freida Pinto και Owen Asztalos.
Η Πλοκή
O J.D.Vance (Basso), είναι ένας φοιτητής νομικής στο Πανεπιστήμιο του Yale που παλεύει να αποφοιτήσει κάνοντας παράλληλα τρεις δουλειές. Ένα βράδυ τον καλεί η Lindsay, η μεγαλύτερη αδελφή του και τον ενημερώνει πως η μητέρα τους πήρε υπερβολική δόση ηρωίνης και βρίσκεται στο νοσοκομείο. Έτσι εκείνος αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι και να επιστρέψει στη γενέτειρά του στο Ohio, όπου θα κληθεί να αντιμετωπίσει κάποιους προσωπικούς δαίμονες που τον έχουν σημαδέψει στη ζωή.
Η Κριτική
Το ‘Hillbilly Elegy’ αφηγείται μία ιστορία που γενικά αφορά το Αμερικανικό Όνειρο, μία ιστορία που έχει ειπωθεί πολλές φορές στο παρελθόν από άλλες παραγωγές. Σε τέτοιου είδους ταινίες, άλλα θέματα που θίγονται συνήθως είναι οι προσωπικοί δαίμονες, η συγχώρεση, η εξιλέωση και κυρίως η οικογένεια, με το ‘Hillbilly Elegy’ να μην διαφέρει σε αυτό. Η αφηγηματική δομή επίσης είναι οικεία καθώς η πλοκή διαδραματίζεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, με τη μία να έχει για πρωταγωνιστή έναν ενήλικα J.D, ενώ η δεύτερη εξιστορεί τα παιδικά του χρόνια στο Ohio τη δεκαετία του ’90.
Πριν από την κυκλοφορία του φιλμ στο Netflix, οι υπόλοιπες κριτικές το έθαψαν λόγω της σκηνοθετικής προσέγγισης του Ron Howard και του σεναρίου της Vanessa Taylor. Μπορώ να πω πως δεν τις αδικώ, αφού τα παραπάνω δεν προσφέρουν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί προηγουμένως. Αν όμως ο Ron Howard έκανε κάτι σωστά εδώ, είναι η επιλογή των ηθοποιών, αφού το casting είναι τελικά το συστατικό που καταφέρνει να σώσει το ‘Hillbilly Elegy’.
Η Amy Adams όπως πάντα δίνει μία αρκετά καλή ερμηνεία με τον ρόλο της Bev, της εθισμένης στα ναρκωτικά μητέρας του J.D. Η ηθοποιός αξιοποιεί το υλικό που της δίνεται και κάνει ότι καλύτερο μπορεί με αυτό. Καταφέρνει να γίνει πειστική ως μία γυναίκα που παλεύει με τον εθισμό και με άλλα ψυχολογικά προβλήματα που γυρνούν πίσω στην παιδική της ηλικία. Το σενάριο δίνει στο χαρακτήρα αρκετά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, πράγμα πολύ θετικό εφόσον ο ρόλος αποδίδεται από μία ηθοποιό του βεληνεκούς της Adams. Ένα άλλο highlight είναι ο Owen Asztalos που ενσαρκώνει τον J.D. σε μικρή ηλικία, καθώς είναι αρκετά εκφραστικός και μπορεί να αποδώσει κατάλληλα μία μεγάλη γκάμα συναισθημάτων μόνο με τις εκφράσεις του προσώπου του.
Όμως στην πραγματικότητα το ‘Hillbilly Elegy’ ανήκει στην Glenn Close, η οποία είναι καταπληκτική στο ρόλο της γιαγιάς του J.D.. Κατά τη γνώμη μου είναι σίγουρο πως η ηθοποιός θα “τρέξει” στην φετινή οσκαρική κούρσα στην κατηγορία του Β’ Γυναικείου Ρόλου. Αν όχι, τι να πω; Ας κλείσουμε την Ακαδημία τελείως! Η Close “τσαλακώνεται” τελείως και μεταμορφώνεται σε μία ηλικιωμένη γυναίκα που καπνίζει και βρίζει σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά δεν παύει να είναι η αρχηγός αυτής της ταλαιπωρημένης οικογένειας που στηρίζει τους πάντες και δεν πρόκειται να διστάσει να πάρει τα ηνία όταν χρειαστεί, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Η ηθοποιός αλλάζει τα πάντα πάνω της, από την προφορά μέχρι την κινησιολογία του σώματος, για να μην πω για το μακιγιάζ που απογειώνει το συνολικό αποτέλεσμα. Είναι γνωστό πως η Ακαδημία έχει μία ιδιαίτερη συμπάθεια προς αυτές τις ερμηνευτικές μεταμορφώσεις, οπότε περιμένουμε να δούμε αν η Close καταφέρει να κερδίσει επιτέλους το βραβείο.
Το ‘Hillbilly Elegy’ είναι μία αρκετά οικεία ιστορία που ίσως να έχετε ξαναδεί σε άλλες παλιότερες ταινίες. Αυτό δεν την κάνει λιγότερο ενδιαφέρουσα, αφού στο τέλος μπορεί να σας κάνει να συγκινηθείτε και ίσως να ταυτιστείτε με κάποιο τρόπο με την μυθολογία της οικογένειας Vance.
