Το 2003, η Σοφία Κόπολα χάρισε στο σινεμά ένα ιδιαίτερο ρομάντζο και η ακαδημία με την σειρά της, της χάρισε το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου. Το «Lost in Translation», είναι ένα ρομαντικό δράμα που αφήνεται για να το «μεταφράσεις» όπως εσύ θες. Η ιδανικά ταιριαστή στιγμή να το απολαύσεις θα μπορούσε να είναι ένα φθινοπωρινό μεσημέρι ή αν όχι, όποτε εσύ το επιλέξεις, εξάλλου θα είναι πάντα εκεί να σε ζεστάνει και να σε κάνει μέρος του. Το σίγουρο είναι πως στο τέλος της ταινίας θα θέλεις να ταξιδέψεις στο Τόκιο για να ερωτευτείς.
Υπόθεση
Ο μεσήλικας και γνωστός ηθοποιός Μπόμπ, βρίσκεται στο Τόκιο με σκοπό να διαφημίσει ένα ουίσκι. Στο ίδιο ξενοδοχείο με εκείνον βρίσκεται και η νεαρή κοπέλα Σαρλότ με τον πρόσφατα σύζυγό της, για υποχρεώσεις του ίδιου. Τα καθημερινά βαρετά γυρίσματα του Μπόμπ, και οι ακαταλαβίστικοι διάλογοι με τους Ιάπωνες συνεργάτες του, τον κάνουν να φαίνεται μονόχνοτος και μοναχικός. Από την άλλη, η πολύωρη δουλειά του συζύγου της Σαρλότ την κάνει να περιπλανιέται μόνη στην πόλη και ανήμπορη να εκφράσει τα συναισθήματά της. Η συνάντηση των δύο είναι αναμενόμενη..
Κριτική
Το «Lost in Translation», είναι ιδιαίτερα όμορφη ταινία, απλή αλλά σύνθετη στα συναισθήματα που προκαλεί. Το σενάριο δένει όσο όμορφα δενόμαστε και εμείς μαζί του. Ο Μπομπ φαίνεται μοναχικός άνθρωπος αν και παντρεμένος πολλά χρόνια, και αναζητά την αθωότητα και την ανεμελιά της Σαρλότ που θα τον σώσει από τις απομονωμένες του βραδιές. Βέβαια και ο ίδιος θα την ανακουφίσει από τις βαρετές συγκεντρώσεις με φίλους του άντρα της, καθώς και από την μοναξιά της όταν εκείνος θα λείψει για επαγγελματικές δουλειές. Ο Μπομπ στα γυρίσματα δείχνει στρυφνός και μη διατεθειμένος να συνεργαστεί άρτια, ενώ στις συναντήσεις του με την Σαρλότ φέρεται σαν μικρό παιδί, έτοιμο να γυρίσει όλη την πόλη και να γευτεί κάθε γωνιά της. Η αντίθεση στα συναισθήματά του είναι προφανής, όσο και της Σαρλότ. Περιπλανιέται μόνη στο Τόκιο, πηγαίνοντας σε ναούς και αξιοθέατα ώστε να απολαύσει το ταξίδι της με κάθε τρόπο ακόμη και αν για συντροφιά έχει μονάχα τον εαυτό της. Η ίδια διψάει για ζωή και φαίνεται πως ο Μπομπ της προσφέρει το ποτήρι με νερό που χρειάζεται. Κάθε σκηνή του Lost in Traslation μας κάνει να θέλουμε να ενώσουμε τους πρωταγωνιστές πριν ακόμη συναντηθούν. Τα συναισθήματα είναι τόσο ισχυρά ακόμη και με ένα σιωπηλό τους βλέμμα.
Οι ερμηνείες και των δύο είναι αληθινές και εκπέμπουν τα συναισθήματα που χρειάζεται. Η νεαρή Σκάρλετ Γιόχανσον υποδύεται τον ρόλο της αρκετά ώριμα όσο φαίνεται να είναι και η Σαρλότ. Ο Μπίλ Μάρεϊ επίσης καταφέρνει με επιτυχία να γίνει αντιληπτός ως προς τα συναισθήματά του, και έτσι οι δυο τους συνυπάρχουν άψογα.Η φωτογραφία και τα πλάνα της ταινίας είναι μαγευτικά, κάτι που μας αποδεικνύει πως η σκηνοθεσία είναι κάτι που η οικογένεια Κόπολα κατέχει καλά. Τα φώτα των ψηλών κτηρίων, οι φωτεινές επιγραφές και η μοναδική αισθητική του Τόκιο αντανακλούν στην οθόνη μας και σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό που η ταινία εκπέμπει δημιουργούνται οι τέλειες συνθήκες.
Σε κάθε περίπτωση τα λόγια δεν είναι αρκετά να περιγράψουν το ύφος μιας ταινίας, όσο αξίζει το να την παρακολουθήσει κανείς. Ο ρομαντισμός είναι υποκειμενικός στο μυαλό του καθενός αλλά το σίγουρο είναι πως το «Lost In Translation» δεν έχει το κλασσικό γλυκανάλατο ρομάντζο μεταξύ εφήβων. Είναι απλό, ώριμο, άμεσο, βαθύ και ειλικρινές. Σε κάνει να θέλεις περισσότερα αλλά σου δίνει αυτό που σου αρκεί. Αυτή ακριβώς η πρόταση περιγράφει και την τελευταία σκηνή.
Τrailer:
