Ο Bong Joon Ho επιστρέφει με το “Mickey 17”, μια ταινία που αναμειγνύει επιστημονική φαντασία, κοινωνική κριτική και μαύρο χιούμορ. Αν και δεν φτάνει το αριστούργημα του “Parasite”, καταφέρνει να περάσει σημαντικά μηνύματα για την ανθρώπινη εκμετάλλευση, την εξουσία των λίγων και την ανάγκη να αντισταθούμε στο σύστημα που μας αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμα προϊόντα. Σε αυτόν τον αγώνα, ο Mickey δεν είναι μόνος του.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Mickey Barnes (Robert Pattinson), ένας φαινομενικά αφελής, αλλά συμπαθής άνδρας που δέχεται να γίνει “αναλώσιμος” σε μια αποικιακή αποστολή στο διάστημα. Σε αυτόν τον κόσμο, ένας “αναλώσιμος” είναι ένα άτομο που πεθαίνει ξανά και ξανά, ενώ το σώμα του αντικαθίσταται με μια 3D-printed εκδοχή του. Ο Mickey ξεκινά πιστεύοντας πως αυτή η δουλειά θα του εξασφαλίσει μια θέση στη νέα κοινωνία, αλλά σύντομα καταλαβαίνει ότι είναι απλά ένα εργαλείο στα χέρια ενός αδίστακτου ηγέτη.
Στο πλευρό του βρίσκεται η Nasha Barridge (Naomi Ackie), η δυναμική αξιωματικός ασφαλείας της αποστολής. Η Nasha είναι μια από τις λίγες που βλέπουν τον Mickey ως άνθρωπο και όχι ως αντικείμενο που μπορεί να αντικαθίσταται κατά βούληση. Η σχέση τους δεν είναι μόνο ρομαντική· είναι και μια ένωση δύο ανθρώπων που ψάχνουν ένα νόημα σε αυτόν τον καταπιεστικό κόσμο. Μέσα από τις κοινές τους εμπειρίες, η Nasha τον βοηθά να καταλάβει ότι η ύπαρξή του έχει αξία, ακόμα και όταν το σύστημα προσπαθεί να του πει το αντίθετο. Η ερμηνεία της Naomi Ackie δίνει στον χαρακτήρα μια ζεστασιά και έναν ρεαλισμό που ισορροπεί το υπερβολικό ύφος της ταινίας.
Απέναντί τους στέκεται ο Kenneth Marshall (Mark Ruffalo), ο επικεφαλής της αποστολής και ένας απόλυτα εγωκεντρικός ηγέτης που βλέπει τον εαυτό του ως σωτήρα της ανθρωπότητας. Ο χαρακτήρας του είναι μια καρικατούρα των αλαζονικών δισεκατομμυριούχων που υπόσχονται να “σώσουν” τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα απλώς εκμεταλλεύονται ό,τι μπορούν. Η ερμηνεία του Ruffalo είναι διασκεδαστικά υπερβολική, αλλά μερικές φορές κάνει τον χαρακτήρα του να μοιάζει περισσότερο με κωμική φιγούρα παρά με πραγματική απειλή.
Μια ακόμη ξεχωριστή παρουσία είναι η Ylfa (Toni Collette), η σύζυγος του Marshall, η οποία φαίνεται να έχει τη δική της ατζέντα. Με την εμμονή της με το ωμό κρέας και τις περίεργες διατροφικές της προτάσεις, αποτελεί ένα από τα πιο αλλόκοτα στοιχεία της ταινίας. Ο ρόλος της είναι ταυτόχρονα αστείος και ανατριχιαστικός, δείχνοντας πώς η ελίτ ζει σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο από τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία του “Mickey 17” είναι η παρουσία εξωγήινων δυνάμεων που δεν είναι εχθροί, αλλά σωτήρες. Σε αντίθεση με τις περισσότερες sci-fi ταινίες, εδώ οι εξωγήινοι δεν έρχονται να καταστρέψουν την ανθρωπότητα, αλλά να τη βοηθήσουν. Ωστόσο, το σύστημα που κυβερνά τους ανθρώπους αρνείται να αποδεχτεί αυτήν τη βοήθεια, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε απώλεια εξουσίας. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οι λύσεις στα προβλήματά μας υπάρχουν, αλλά αυτοί που έχουν τον έλεγχο προτιμούν να μας κρατούν φοβισμένους και εξαρτημένους από αυτούς.
Η ταινία δεν σταματά στην κριτική της απέναντι στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Ρίχνει επίσης φως σε θέματα, όπως η εκμετάλλευση των εργαζομένων, οι νοθευμένες τροφές και η χρήση φαρμάκων που περισσότερο μας βλάπτουν παρά μας θεραπεύουν. Ο Mickey είναι η προσωποποίηση του σύγχρονου ανθρώπου: ένας εργάτης που θεωρείται αναλώσιμος, ένα πιόνι σε ένα παιχνίδι που δεν ελέγχει. Και όμως, μέσα από τη δική του περιπέτεια, βλέπουμε ότι ακόμα και το πιο απλό άτομο μπορεί να γίνει η σπίθα που θα φέρει την αλλαγή.
Ο Bong Joon Ho σκηνοθετεί την ταινία με το χαρακτηριστικό του ύφος, γεμάτο ειρωνεία και οπτικά εντυπωσιακές σκηνές. Οι σκηνές όπου ο Mickey πεθαίνει και αναγεννιέται είναι ταυτόχρονα αστείες και σοκαριστικές, υπενθυμίζοντάς μας πόσο παράλογη είναι η ιδέα του να θεωρείται η ανθρώπινη ζωή κάτι αναλώσιμο. Η χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών κρατά το ενδιαφέρον, ενώ οι εξωφρενικές στιγμές του Marshall και της Ylfa προσθέτουν μια αίσθηση σουρεαλισμού στην ιστορία.
Το “Mickey 17″ δεν είναι απλώς μια sci-fi περιπέτεια· είναι ένας καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας, μια υπενθύμιση ότι η εξουσία τρέφεται από την αδιαφορία και τη σιωπή μας. Παρά τις αφηγηματικές του αστάθειες, το φιλμ καταφέρνει να χτυπήσει ευαίσθητες χορδές, αναδεικνύοντας την εκμετάλλευση, την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής και την ανάγκη για εξέγερση. Και ίσως το πιο ισχυρό μήνυμα που αφήνει είναι πως, ακόμα και μέσα στο πιο σκληρό και απάνθρωπο σύστημα, η αντίσταση ξεκινά από εκείνους που κανείς δεν υπολογίζει.
