Μπορεί μια ταινία δράσης με ένα τολμηρό αντιπολεμικό μήνυμα να προκαλέσει επίσης το συναίσθημα που φέρνει η παρακολούθηση σκηνών μάχης και βίας; Είναι μια δύσκολη ερώτηση της οποίας η απάντηση εξαρτάται από την εκτέλεση, αν το ηθικό δίδαγμα καταφέρνει να διαπεράσει το χάος της βίας. Το νέο θρίλερ δράσης του Netflix, Outside the Wire, εστιάζει περισσότερο στις σκηνές δράσης και ανταλλαγής πυρών αντί να εξερευνά το ηθικό ερώτημα, αλλά ακόμη και μια άτσαλα χειρισμένη ιδέα είναι τουλάχιστον κάτι, σε ένα είδος που συνήθως δεν τις περιέχει και ειδικά σε μια πλατφόρμα που δημιουργεί εβδομαδιαία αρκετό ανούσιο περιεχόμενο.
Στο εγγύς μέλλον, ο Harp (Damson Idris), ένας Αμερικανός πιλότος drone, πολεμά στην Ανατολική Ευρώπη με τη βοήθεια των “Gumps”, στρατιωτικών μηχανών που εκπαιδεύτηκαν για να καταστρέψουν τον εχθρό και να προστατεύσουν τους ανθρώπινους στρατιώτες. Κατά τη διάρκεια μιας δύσκολης βραδιάς, ο Harp παίρνει μια αμφιλεγόμενη απόφαση και το αποτέλεσμα της σφαγής τον βρίσκει στο πεδίο μάχης αντί για την συνηθισμένη θέση του πίσω από μια οθόνη. Συνεργάζεται με τον Leo (Anthony Mackie), έναν διαβόητο αξιωματικό των Android, για να του δείξει πώς είναι πραγματικά ο πόλεμος. Αλλά ο Harp σύντομα ανακαλύπτει ότι ο Leo έχει κάτι άλλο στο μυαλό του.
Θυμίζοντας λιγάκι το Training Day, επηρεασμένο από το Ex Machina αλλά και με μια εξαιρετικά γενναιόδωρη δόση όλων των ταινιών Terminator, το Outside the Wire χάνει κάθε διαθέσιμο βραβείο για την πρωτοτυπία, αλλά είναι ένα ακόμη δημιούργημα του Netflix, βγαλμένο μέσα από τον αλγόριθμο των ταινιών του. Όπως πολλά από τα blockbusters της εταιρείας, με την πρώτη ματιά, παρουσιάζεται σαν να ανήκει στις διαφορετικές του δημιουργίες, όμως ο θεατής σύντομα εντοπίζει πως πρόκειται για μια ακόμα κίνηση προς το καθιερωμένο ύφος της εταιρίας. Ο σκηνοθέτης, Mikael Håfström (ο οποίος απόλαυσε μια σύντομη πορεία στη μεγάλη οθόνη με τα 1408, Derailed και The Rite), έχει σχεδόν αρκετή εμπειρία για να το κάνει να λειτουργεί ως επί το πλείστον, προχωρώντας με ευελιξία, με τη βοήθεια των δύο πρωταγωνιστών του.
Ο Idris, ένας Βρετανός ηθοποιός του οποίου η δουλειά στο δράμα μετανάστευσης Farming παραμένει ένα υψηλό σημείο της σταδιοδρομίας του, κινεί τον εαυτό του με αυτοπεποίθηση στον πρώτο σημαντικό ρόλο του, χρησιμοποιώντας την ευκαιρία του να τον προσέξει κάποιο μεγάλο franchise, όπως Star Wars ή Marvel. Ελπίζουμε ότι η καριέρα του δεν θα είναι πολύ πυκνοκατοικημένη με απλές ταινίες δράσης σαν το Outside the Wire, όπως συνέβη με τον Mackie, ο οποίος φαίνεται πάντα λίγο καλύτερος σε σχέση με το υλικό στο οποίο και καταλήγει. Έχοντας ίσως επαναπαυθεί στην σιγουριά που του έφερε ο ρόλος του στους Avenger, τείνει να μην προσπαθεί να εξελιχθεί πέρα από το κλασσικό μοντέλο run and shoot.
Η διαρκώς μεταβαλλόμενη δυναμική μεταξύ του ζεύγους κρατά την προσοχή μας πολύ περισσότερο από τα μάλλον κοινότυπα κομμάτια μάχης, μια προσπάθεια του Håfström να κάνει την ταινία να μοιάσει με βιντεοπαιχνίδι. Η ωμότητα των σημείων δράσης, τα οποία υπάρχουν σε αρκετή ποσότητα, ίσως λειτουργεί ακούσια υπέρ της αντιπολεμικής συζήτησης που αρχίζει να μαίνεται, δείχνοντάς μας την επαναλαμβανόμενη αδυναμία όλων όσων μάχονται. Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται να είναι ο στόχος εδώ και έτσι, η θάλασσα από σφαίρες που πνίγει την ταινία, λειτουργεί ενάντια της. Υπάρχει μια πιο ενδιαφέρουσα ταινία που είναι θαμμένη εδώ και είναι τα μικρά ψήγματα συζήτησης για τη στρατιωτική και τεχνητή νοημοσύνη που μας κρατούν στην ταινία, η οποία διαρκεί σχεδόν δύο ώρες.
Μπορούμε να επαινέσουμε ελαφρώς το Outside the Wire για την προσπάθεια του να ακουμπήσει θέματα σοβαρότερα από τα σύνηθη, όμως η αδυναμία του να τα εξερευνήσει δεν μας δίνει περιθώριο να την επικροτήσουμε παραπάνω. Με δύο δυναμικές παραστάσεις (καθώς και δυνατή δουλειά από την νικήτρια καλύτερης ηθοποιού των Καννών, Emily Beecham), κάνει μια αποδεκτή έναρξη για την πλατφόρμα streaming που προβλέπεται φέτος να έχει την καλύτερη της χρονιά.
