Η γνωριμία μου με τον κινηματογραφικό Spiderman έγινε όταν ήμουν 8 χρονών, το 2002 με το ‘Spiderman’ του Sam Raimi, μία ταινία ορόσημo που ξεκίνησε μία νέα εποχή για το superhero είδος και μας έδωσε ένα σημάδι για το τι θα ακολουθούσε, για πράγματα που δεν τολμούσαμε να ονειρευτούμε πως θα δούμε ποτέ στη μεγάλη οθόνη. Το 2007, η περίοδος του Tobey Maguire έλαβε τέλος και τέσσερα χρόνια αργότερα διάδοχός του έγινε ο Andrew Garfield που ανέλαβε το ρόλο στα δύο ‘Amazing Spiderman’. Η εποχή του Garfield τελείωσε άδοξα, αλλά όπως αποδείχτηκε αργότερα ήταν για το καλύτερο. Το 2016 μία ιστορική συμφωνία πραγματοποιήθηκε μεταξύ Marvel και Sony με σκοπό την εισαγωγή του αραχνάκια στο MCU. Έτσι μετά από πέντε ταινίες (τρεις ensemble και δύο standalone) έρχεται το ‘Spiderman: ‘No Way Home’, το τελευταίο κεφάλαιο της (πρώτης) τριλογίας του Tom Holland. Ο Jon Watts επιστρέφει για τρίτη φορά στο σκηνοθετικό τιμόνι μαζί με τους Chris McKenna και Erik Sommers, τους σεναριογράφους των Homecoming ταινιών. Ο Tom Holland ηγείται ενός εντυπωσιακού, legacy cast θα έλεγα, που περιλαμβάνει τους Alfred Molina, Willem Dafoe, Jamie Foxx, Thomas Haden Church, Rhys Ifans, Zendaya, Jacob Batalon και Benedict Cumberbatch.
To ‘No Way Home’ ξεκινά αμέσως μετά τα γεγονότα του ‘Far from Home’, όπου ο Mysterio αποκαλύπτει την ταυτότητα του Spidey σε όλο τον πλανήτη. Ο Peter δεν αργεί να καταλάβει πως αυτό στέκεται μεγάλο εμπόδιο στην προσωπική του ζωή και επηρρεάζει σε μεγάλο βαθμό ανθρώπους πoυ βρίσκονται κοντά του. Χωρίς να ξέρει τι να κάνει απευθύνεται στον Doctor Strange, που δημιουργεί ένα ξόρκι το οποίο θα κάνει τον κόσμο να ξεχάσει ποιος είναι ο Spiderman. Το αποτέλεσμα δεν είναι το καλύτερο και το Πολυσύμπαν ανοίγει, φέρνοντας διάφορους υπερεγκληματίες άλλων κόσμων στο σύμπαν του Peter, γεγονός που απειλεί την πραγματικότητα.
Εδώ είμαστε, σχεδόν 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του πρώτου Spiderman, να συζητάμε (χωρίς spoilers) για το ‘Spiderman: No Way Home’, μία ταινία που ομολογουμένως φάνταζε άπιαστο όνειρο. Οι συντελεστές της ταινίας αποφασίζουν να κλείσουν την εξαιρετική Homecoming τριλογία με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, χρησιμοποιώντας το concept του Multiverse συνδέοντας το παλιό με το νέο σε μία ταινία όπου η νοσταλγία, το συναίσθημα και οι συγκινήσεις έχουν μεγάλη βαρύτητα, χωρίς να είναι φθηνό fan service. Η χρήση των κακών από τα σύμπαντα των προηγούμενων ταινιών δουλεύει και κυρίως έχει νόημα για την πλοκή και την εξέλιξη του Spidey, καθώς το ‘No Way Home’ είναι η πρώτη Spiderman ταινία που τον οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια και δοκιμάζει σκληρά την ηθική του, κάνοντάς τον να λάβει δύσκολες αποφάσεις που φανερώνουν τον χαρακτήρα του. Με λίγα λόγια, εδώ ο Peter Parker ολοκληρώνει τη μεταμόρφωσή του στον Spiderman που προχωρά σε όλη του τη ζωή κουβαλώντας το “with great power comes great responsibility” και γίνεται ένας αληθινός ήρωας που διακυνδεύει να χάσει πολλά, πληρώνοντας όταν απαιτείται το βαρύ τίμημα της διπλής του ζωής.
Από άποψη πλοκής δεν θα επεκταθώ παραπάνω, γιατί ότι και να πω θα είναι spoiler και δεν θα ήθελα ποτέ να σας το χαλάσω, οπότε ας μιλήσουμε για ότι μας έχει γίνει ήδη γνωστό από τα trailers. Είναι πολύ ευχάριστο και αρκετά συγκινητικό να βλέπεις χαρακτήρες με τους οποίους έχεις μεγαλώσει μετά από τόσα χρόνια. Τα δάκρυα έρρεαν άφθονα όταν εμφανίστηκε ο Doc Ock του Alfred Molina και ο Green Goblin του Willem Dafoe στην οθόνη, κάτι που με έκανε να ξαναγίνω 10 χρονών μέσα σε μία στιγμή και να θυμάμαι τον εαυτό μου να βλέπει το ‘Spiderman 2’ στο VHS. Ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα από τότε, με τους δύο ηθοποιούς να φαίνονται ίδιοι μέσω του πετυχημένου deaging και να κλέβουν την κάθε σκηνή που παίζουν. Η συγκίνηση για τους κακούς του Andrew Garfield δεν ήταν σε τόσο υψηλά επίπεδα, παρόλα αυτά είναι πραγματική απόλαυση να ξαναβλέπεις τον Electro του Jamie Foxx και τον Lizard του Rhys Ifans και να ξέρεις πως τα ‘Amazing Spiderman’ δεν ξεχάστηκαν, αλλά είναι άλλο ένα σημαντικό συστατικό που εμπλουτίζει μία νέα ταινία σε θέαμα και σε πλοκή, η οποία χρησιμοποιεί προς όφελός της δύο προγενέστερες σειρές ταινιών για να χαρίσει στο πεινασμένο κοινό σκηνές που φανταζόταν χρόνια τώρα.
Ο Spiderman του Tom Holland συνεχίζει να εξελίσσεται και να ωριμάζει με αποτέλεσμα να μπαίνει βαθύτερα στο ρόλο του ήρωα, ξεφεύγοντας σταδιακά από τον “πιτσιρικά” Spiderman που γνωρίσαμε αρχικά στο ‘Captain America: Civil War’. O ηθοποιός συνεχίζει να είναι άνετος στον ρόλο, δίνοντας μία μεγαλειώδη ερμηνεία που αναδεικνύεται κυρίως στις πιο συναισθηματικές του στιγμές. Στην Zendaya δίνεται βήμα αυτή τη φορά ώστε να είναι περισσότερο χρήσιμη στην πλοκή και να μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα ερμηνευτικά, ενώ ο Jacob Batalon στο ρόλο του Ned παραμένει η εγγυημένη comic relief μορφή που ίσως κρύβει κάτι παραπάνω για το μέλλον. Τέλος, ο Benedict Cumberbatch, ερχόμενος μετά από την ερμηνειάρα του στο ‘The Power of the Dog’, ξαναβάζει την κάπα του και κοντράρει τον πρωταγωνιστή ως ο ξινός Doctor Strange που αγαπάμε. Σκηνοθετικά το ‘No Way Home’ ίσως να μην φτάνει τον προκάτοχό του που έδινε την δυνατότητα να παίξεις πολύ με το οπτικό κομμάτι λόγω του Mysterio και των δυνάμεών του, ο σκηνοθέτης Jon Watts όμως επανορθώνει με υπερθέαμα που προκύπτει από τις κατά καιρούς ευρηματικές σκηνές δράσης όπως τη σκηνή της μάχης μεταξύ Spiderman και Doctor Strange μέσα στο mirror dimension.
Παράπονα από το ‘No Way Home‘ δεν μπορώ να πω ότι έχω (εκτός από δύο μικροπράγματα). Πρόκειται για μία ταινία που μου έδωσε πάρα πολλά σε συναισθηματικό επίπεδο, κατάφερε να φέρει τις μάζες πίσω στις κινηματογραφικές αίθουσες και να τις ενώσει, δημιουργώντας μία τρελή ατμόσφαιρα γηπέδου όπου όλοι ανεξαιρέτως γελάσαμε, χειροκροτήσαμε, ουρλιάξαμε και συγκινηθήκαμε πολύ. Το ‘Spiderman: No Way Home’ είναι μία ταινία που πρέπει να τιμήσετε οπωσδήποτε στο σινεμά, μία ταινία που δείχνει τη δύναμη του κινηματογράφου και τι μπορεί να προσφέρει ως μέσο. Καλή προβολή, χωρίς spoilers!
