O Ryan Murphy, δημιουργός των τηλεοπτικών σειρών ‘American Horror Story’, ‘Glee’ και ‘Feud’, συνεχίζει την καρποφόρα συνεργασία με το Netflix μετά τα ‘Ratched’ και ‘The Boys in the Band’ με την ταινία ‘Τhe Prom’, ένα μιούζικαλ που βασίζει την ιστορία του στην ομότιτλη θεατρική παράσταση που χρησιμοποιεί τη μουσική του Matthew Sklar και τους στίχους του Chad Beguelin, αλλά και στο βιβλίο του Beguelin και του Bob Martin. Μετά το ‘Eat, Pray, Love’ του 2008, o Murphy επιστρέφει ξανά στη σκηνοθετική καρέκλα και συγκεντρώνει ένα υπέροχο cast που περιλαμβάνει τους Meryl Streep, James Corden, Nicole Kidman, Andrew Rannells, Keegan-Michael Key και Kerry Washington, ενώ το σενάριο υπογράφουν οι Bob Martin και Chad Beguelin.
H Πλοκή
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη. Οι Dee Dee Allen (Streep) και Barry Glickman (Corden) είναι ηθοποιοί του Brodway που μόλις είχαν μία τεράστια αποτυχία, καθώς η νέα τους παράσταση ήταν τόσο κακή που έριξε αυλαία τη νύχτα της πρεμιέρας. Απογοητευμένοι, τα πίνουν σε ένα μπαρ όπου συναντούν την Angie Dickinson (Kidman), μία ηθοποιό που δεν έχει πάρει ποτέ πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Trent (Rannells), έναν ακόμη συνάδελφό τους που είχε κάνει κάποτε μία επιτυχία στην τηλεόραση και τώρα δουλεύει στο συγκεκριμένο μπαρ. Τότε η Angie βλέπει στο Twitter πως ένας σχολικός χορός στην Indiana ακυρώθηκε από το σύλλογο γονέων λόγω της Emma Nolan, μίας λεσβίας μαθήτριας της οποίας οι σεξουαλικές προτιμήσεις έρχονται σε αντιπαράθεση με τα πιστεύω και τις αξίες του συλλόγου. Τότε η ομάδα των ηθοποιών βλέπει μία ευκαιρία για δημοσιότητα και πηγαίνει στην Indiana ώστε να βοηθήσει το κορίτσι και να σώσει το σχολικό χορό.
Η Κριτική
Το ‘The Prom’ φέρνει το glamour και το ύφος που έχουν ταινίες του είδους από τη δεκαετία του ’50 και του ’60, χωρίς όμως να είναι ένα από τα καλύτερα μιούζικαλ που έχουν γυριστεί ποτέ. Αφηγηματικά έχει αρκετό ενδιαφέρον, αφού ξεκινάει με έναν αρκετά ανάλαφρο τόνο, σχεδόν παιδικό θα έλεγα, που ενισχύεται από τραγούδια που έχουν το ίδιο ύφος και την κινηματογράφηση που γεμίζει κάθε κάδρο με ένα σωρό χρώματα. Μετά από λίγο όμως το ‘The Prom’ μοιάζει με διαφορετική ταινία και τα πράγματα γίνονται σκοτεινότερα όσο αφορά τη θεματολογία αλλά και το στυλ της φωτογραφίας. Η σκηνοθεσία του Ryan Murphy όμως δεν μπορεί να ανταποκριθεί κατάλληλα, καθώς φαίνεται πως ο σκηνοθέτης δεν έχει την εμπειρία και το “μάτι” για να διαχειριστεί ένα μιούζικαλ, εκτός αν απλά το μοντάζ είναι κακό. Οι σκηνές των απλών διαλόγων είναι άρτιες αλλά οι μισές σκηνές όπου κυριαρχεί το μιούζικαλ στοιχείο μπάζουν σε ρυθμό και σε σωστά πλαναρίσματα.
Παρόλα τα παραπάνω στραβοπατήματα το ‘The Prom’ κατάφερε να με αγγίξει πολύ συναισθηματικά σε σημείο που έπιανα τον εαυτό μου να δακρύζει σε αρκετές σκηνές λόγω δύο βασικών παραγόντων. Ο πρώτος είναι τα μηνύματα που περνάει το φιλμ σχετικά με την αποδοχή και του να είσαι αυτός που θέλεις είτε αυτό λέγεται σεξουαλικές προτιμήσεις είτε οτιδήποτε άλλο, γιατί πρόκειται για ένα φιλμ που γενικά μπορεί να μιλήσει σε όλους. Ο δεύτερος παράγοντας είναι οι ερμηνείες που δίνει το cast, οι οποίες καταφέρνουν να αποδώσουν αρκετά καλά τους προβληματισμούς των χαρακτήρων.
Φυσικά το βάρος πέφτει στους χαρακτήρες των Meryl Streep και James Corden, με την Streep να είναι αυτή που γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες, μία ηθοποιός δηλαδή που μπορεί να παίξει το οτιδήποτε και δεν δίνει ποτέ κακή ερμηνεία. Ο Corden όμως δίνει αναμφίβολα την καλύτερη ερμηνεία της ταινίας και αποδεικνύει στους επικριτές του πως μπορεί πραγματικά να παίξει και να χειριστεί με ευαισθησία σκηνές που περιέχουν δυνατό δράμα με πολύ καλά αποτελέσματα. Το μόνο παράπονό μου σχετικά με τις ερμηνείες αφορά το χαρακτήρα της Nicole Kidman, αφού ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που ο Murphy στρατολόγησε μία ηθοποιό του βεληνεκούς της Kidman για να παίξει έναν χαρακτήρα που δεν έχει καθόλου character development. Επίσης δεν της δίνεται αρκετός χρόνος στην ταινία πέρα από ένα μόνο μουσικό νούμερο, πράγμα που την έκανε να φαίνεται σαν κομπάρσος. Θα μπορούσαν απλά να έχουν μία λιγότερο γνωστή ηθοποιό, τότε ίσως να μην με ενοχλούσε τόσο. Γενικά όλοι οι ηθοποιοί κάνουν ότι καλύτερο μπορούν με τους Keegan-Michael Key, Andrew Rannells και Jo Ellen Pellman να αποτελούν highlights στους ρόλους των Tom, Trent και Emma αντίστοιχα.
Εν κατακλείδι το ‘The Prom’ μπορεί να είχε ωφεληθεί περισσότερο με έναν πιο έμπειρο σκηνοθέτη πίσω από την κάμερα. Παρόλα αυτά είναι αυτό που είναι. Μία ταινία με όμορφα μηνύματα, υπέροχες ερμηνείες και αρκετό συναίσθημα που θα σας κάνει να περάσετε δύο ώρες ευχάριστα!
