Η Christine είναι μία 17 έφηβη που της αρέσει να τη φωνάζουν Lady Bird. Μαζί με την οικογένειά της ζει στο Σακραμέντο της Καλιφόρνιας και τελειώνει το Λύκειο. Ως έφηβη η πραγματικότητα είναι συναισθηματικά φορτισμένη και οι ευκαιρίες απεριόριστες. Στόχος της είναι να φύγει από τη μικρή κοινότητα της πόλης της και να δοκιμάσει νέα πράγματα. Όμως, δεν είναι υπερβολική, απόμακρη και εχθρική. Περιτριγυρίζεται από ενδιαφέρουσες προσωπικότητες στο οικογενειακό, φιλικό και σχολικό της περιβάλλον, με τους οποίους δημιουργεί δεσμούς που την επηρεάζουν. Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες και δυνατές είναι η σχέση με τη μητέρα της. Μια περίπλοκη και εκρηκτική σχέση, που παρά τις ιδιαιτερότητές της, δε διαφέρει πολύ από οποιαδήποτε σχέση μητέρας-κόρης.
Το «Lady Bird» αφηγείται το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, με ρεαλισμό και μέτρο. Η σκηνοθέτης και σεναριογράφος Greta Gerwig κατάφερε να δημιουργήσει μια πολύ γλυκιά και τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης, που εκτυλίσσεται με ανεπιτήδευτο τρόπο, πατώντας γερά στην πραγματικότητα. Χωρίς κάποια έντονη κλιμάκωση, η ταινία αφήνει μια όμορφη αίσθηση. Αν και ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αυτός της Lady Bird, ερευνώνται οι προθέσεις, τα κίνητρα και η ψυχολογία αρκετών από τους υπολοίπους, προσδίδοντας έτσι μια επιπλέον διάσταση.
Σίγουρα για να σταθεί ένα δράμα χωρίς τα μεγάλα γεγονότα έχει ανάγκη από καλή υποκριτική και προσεγμένο γράψιμο. Σε αυτή την ταινία, αναμφίβολα συναντώνται και τα δύο παράλληλα με την όμορφη εικόνα και την καλή σκηνοθεσία. Αγαπημένος χαρακτήρας υπήρξε η μητέρα (Laurie Metcalf), με την οποία υπήρχε και ο πιο ιδιαίτερος δεσμός. Το νέο αίμα της ταινίας είναι εξαιρετικά ταλαντούχο και πολλά υποσχόμενο. Φυσικά, αναφερόμαστε στην πρωταγωνίστρια Saoirse Ronan, που ήδη από νεαρή ηλικία κατάφερε να κερδίσει πρωταγωνιστικούς ρόλους, αλλά και την πρώτη υποψηφιότητά της για Oscar, μόλις στα 13 («Atonement»). Στο «Lady Bird» την απολαμβάνουμε ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της τόσα πολλά υποσχόμενης καριέρας της. Εξίσου καλός είναι και ο ταλαντούχος νεαρός Timothée Chalamet, που επιβάλλεται να τσεκάρετε και στο «Call Me By Your Name».
Από την αρχή της κυκλοφορίας της ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, με τους πάντες να την εγκωμιάζουν. Πράγματι είναι μία άρτια παραγωγή που μια άλλη χρονιά θα ήταν πολύ λογικό να ξεχωρίσει τόσο έντονα. Πιο συγκεκριμένα το πρόβλημα δε βρίσκεται καν στην ίδια την ταινία. Το ζήτημα είναι πως κυκλοφόρησε σε μία χρονιά με εξαιρετικές και πρωτότυπες παραγωγές, που ανεβάζουν το επίπεδο του «παιχνιδιού». Έχουμε ταινίες που τόσο σεναριακά («Three Billboards outside Ebbing Missouri»), αφηγηματικά («Call Me By Your Name») αλλά και σκηνοθετικά («Dunkirk») πάνε τον κινηματογράφο ένα βήμα μπροστά, προσφέρουν κάτι νέο. Με το «Lady Bird» δε συμβαίνει κάτι αντίστοιχο. Περιοριζόμαστε σε μία πολύ καλή ταινία. Τέλος, η κυρίαρχη αίσθηση που μας άφησε ήταν πως τα γεγονότα είναι εφήμερα και το νόημα κρύβεται στις ανθρώπινες σχέσεις, που όσο μεγαλώνουμε επενδύουμε περισσότερο.
