”Με τον Ντιέγκο θα πήγαινα μέχρι το τέλος του κόσμου. Με τον Μαραντόνα, όμως, δεν θα έκανα ούτε βήμα.” Ο επί χρόνια γυμναστής του Μαραντόνα στη Νάπολη, Fernando Signorini, με αυτή του τη δήλωση, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει πιο εύστοχα την ζωή και την ποδοσφαιρική καριέρα του Αργεντινού ”Θεού”. Η οποία μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη με το νέο ντοκιμαντέρ του Asif Kapadia, Ντιέγκο Μαραντόνα/ Diego Maradona.
Ένα διαφορετικό ντοκιμαντέρ
Μετά από το Senna (2010) και το βραβευμένο με Όσκαρ Amy (2015), ο Asif Kapadia συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή να σκηνοθετεί – δημιουργεί διαφορετικής φιλοσοφίας ντοκιμαντέρ. Όπως και τα δυο προηγούμενα άκρως επιτυχημένα ντοκιμαντέρ του, έτσι και αυτό βασίζεται σε αδημοσίευτο οπτικοακουστικό αρχειακό υλικό. Όμως, αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα πρόσωπο εν ζωή και όχι με αδικοχαμένους θρύλους. Η απουσία προσώπων που μιλούν μπροστά στην κάμερα και η δόμηση της ταινίας με πραγματικά πλάνα και δηλώσεις της εποχής, αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό των ντοκιμαντέρ του Βρετανού σκηνοθέτη. Βλέποντας την ταινία νομίζουμε πως μια κάμερα ακολουθούσε τον Μαραντόνα παντού, σε κάθε του βήμα. Η προβολή τόσο προσωπικών στιγμών από τη ζωή του, δομεί μία αρκετά πρωτότυπη δημιουργία, που αλλάζει τα δεδομένα στο είδος.
Η ιστορία γύρω από τον θρύλο
Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί την ζωή του Μαραντόνα από το 1984 και τη μεταγραφή του στη Νάπολη, μέχρι το 1991, όταν και αποχαιρέτησε την πόλη και την ομάδα που τον αγάπησε σαν ”Θεό”. Κατά τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε την απόλυτη ιστορία ανόδου και πτώσης, θεοποίησης και αποκαθήλωσης. Η κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου το 1986 στο Μεξικό και του πρωταθλήματος Ιταλίας το 1987. Η καθοδήγηση δύο ομάδων και δυο φτωχικών λαών στη κορυφή. Η λατρεία από ανθρώπους που χάρη σε αυτόν βγήκαν από την αφάνεια και ένιωσαν τη χαρά του ποδοσφαίρου. Πράγματα που τον έκαναν άτρωτο. Μόνο εντός γηπέδου όμως. Γιατί η ζωή του εκτός των τεσσάρων γραμμών δομούσε την πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του αθλήματος. Η τόση δημοσιότητα και η αλόγιστη αγάπη του κόσμου του έδωσαν την αίσθηση ότι μπορεί να κάνει ο,τι θέλει, χωρίς να τον εμποδίζει κανείς.
Ο ανεξέλεγκτος Μαραντόνα δεν είχε γυρισμό. Είχε, ήδη, αναπτύξει δεσμούς με τη τοπική Μαφία και εθιστεί στη κοκαΐνη. Η ιδιοφυΐα εντός γηπέδων μεταμορφωνόταν σε ένα αδύναμο ον που αυτοκαταστρεφόταν. Ο ίδιος, παράλληλα, δεν αγωνιζόταν με τον ίδιο ενθουσιασμό και η απόδοση του ήταν φανερό πως χειροτέρευε. Το 1991 αποχώρησε από τη πόλη που αγαπήθηκε όσο κανένας και ουσιαστικά, σηματοδότησε το τέλος της χρυσής, αλλά ταυτόχρονα σκοτεινής επταετίας του στον σύλλογο της Νάπολη.
Η ταινία αποδίδει απόλυτα επιτυχώς την ατμόσφαιρα της εποχής και την αντίθεση που επικρατούσε σε όλη τη ζωή του Αργεντινού σταρ, χωρίς όμως να τον θεοποιεί ή να τον δικαιολογεί. Άλλωστε όπως είπε και ο Fernando Signorini, ο Ντιέγκο Μαραντόνα είχε 2 πρόσωπα. Τον Ντιέγκο. Και τον Μαραντόνα. Μία ιδιοφυΐα. Και έναν αφελή και αυτοκτονικό άνθρωπο…
Δείτε εδώ το trailer:
