Τους τελευταίους μήνες, πολλοί από εμάς φεύγουμε από τις κινηματογραφικές αίθουσες με μια αίσθηση απογοήτευσης, αναζητώντας την επόμενη ταινία τρόμου που θα μας ενθουσιάσει και θα μας μείνει αξέχαστη. Οι ταινίες που μας προκαλούν αγωνία, που μας αφήνουν ξάγρυπνους τη νύχτα και που συζητάμε με τους φίλους μας για μέρες, μοιάζουν να γίνονται όλο και πιο σπάνιες. Δυστυχώς, βρισκόμαστε συχνά θύματα του μάρκετινγκ, με παραδείγματα, όπως το Longlegs να ανεβάζουν τις προσδοκίες μας στα ύψη, μόνο για να μας αφήνουν ανικανοποίητους στο τέλος.
Αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με τις σύγχρονες ταινίες τρόμου και γιατί οι ταινίες που μας υπόσχονται τόσα πολλά, δεν καταφέρνουν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες μας. Είναι το σενάριο που δεν έχει βάθος; Είναι οι χαρακτήρες που δεν αναπτύσσονται σωστά; Ή μήπως οι υπερβολικές διαφημιστικές καμπάνιες μας παραπλανούν και μας δημιουργούν ψευδείς ελπίδες;
Μια Ξεχωριστή Πλοκή
Το “Oddity” του Ιρλανδού σκηνοθέτη και σεναριογράφου Damian McCarthy είναι μια μοναδική εμπειρία τρόμου που αιχμαλωτίζει το κοινό από την πρώτη στιγμή. Η ιστορία ξεκινά με την Dani (Carolyn Bracken), που προσπαθεί να ανακαινίσει το νέο της σπίτι στην εξοχή, ενώ ο σύζυγός της Ted Timmis (Gwilym Lee) εργάζεται ως γιατρός σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα. Ένα βράδυ, ο Ted πρέπει να μείνει στο ίδρυμα, αφήνοντας την Dani μόνη στο σπίτι.
Η ηρεμία της νύχτας διακόπτεται από έναν επίμονο χτύπο στην πόρτα. Εκεί, η Dani συναντά τον Olin Boole (Tadhg Murphy), έναν πανικόβλητο δραπέτη από το ίδρυμα, ο οποίος την προειδοποιεί ότι κάποιος ή κάτι έχει εισβάλει στο σπίτι της και χρειάζεται να το βγάλει έξω. Aυτή η σκηνή είναι σίγουρα ιδανική για μια ταινία τρόμου. Με την έντονη, ψυχρή σκοτεινή ατμόσφαιρα και τις συνεχείς συνομιλίες μεταξύ των χαρακτήρων, σε καταλαμβάνει αμέσως. Ο Olin Boole, με το τρομακτικό του πρόσωπο και την έντονη παρουσία, μας κάνει να υποψιαζόμαστε αν έχει πραγματικά καλές προθέσεις ή αν είναι κάποιος που θέλει να διαρρήξει το σπίτι. Η αμφισημία του χαρακτήρα του, καθώς και η αβέβαιη και απειλητική του εμφάνιση, ενισχύουν το αίσθημα του τρόμου και της αμφιβολίας. Ο McCarthy καταφέρνει να αιχμαλωτίσει το ενδιαφέρον του κοινού με αυτή την έντονη και αβέβαιη αρχική σκηνή.
Η σκηνή διακόπτεται απότομα στο μαύρο, και οι τίτλοι αρχής ξεκινούν.
Το Θεώρημα του Χίτσκοκ
Χρησιμοποιώντας το Θεώρημα του Χίτσκοκ, ο McCarthy τοποθετεί έναν “Ξύλινο Άνθρωπο” στο δωμάτιο και κάνει όλους τους χαρακτήρες να το γνωρίζουν. Δεν είναι κρυμμένο. Απλώς κάθεται εκεί και όλοι μπορούν να το δουν. Και τότε περιμένουμε, αναρωτιόμαστε πότε αυτό το πράγμα θα ενεργοποιηθεί. Όπως είχε εξηγήσει ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, η ένταση και το σασπένς αυξάνονται όταν το κοινό γνωρίζει κάτι που οι χαρακτήρες δεν γνωρίζουν. Εδώ, όλοι γνωρίζουν την παρουσία του “Ξύλινου Ανθρώπου”, αλλά η αβεβαιότητα και η αναμονή για το τι θα συμβεί στη συνέχεια κρατούν το κοινό σε συνεχή αγωνία.
Ωστόσο, η πλοκή παίρνει μια απρόσμενη τροπή. Αντί να παρακολουθούμε την Dani να περνά μια νύχτα γεμάτη τρόμο και απειλές, η ιστορία μας μεταφέρει ένα χρόνο αργότερα. Εκεί, η αδερφή της Dani, η Darcy (επίσης υποδυόμενη από την Carolyn Bracken), μια τυφλή μέντιουμ που διατηρεί ένα κατάστημα με παράξενα αντικείμενα, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη μοιραία νύχτα.
Κάποιες σκηνές είναι πραγματικά τρομακτικές: Όταν η Yana κοιτάζει κάτω από τον επάνω όροφο και βλέπει τον “Ξύλινο Άνθρωπο“, η κάμερα που τραβάει μόνη της φωτογραφίες στο δωμάτιο, και όταν η Yana ελέγχει την κάμερα και βλέπει παράξενα πράγματα.
Το σενάριο της ταινίας είναι εξαιρετικά καλοδουλεμένο, με πλοκή που συνδυάζει ψυχολογικό θρίλερ με υπερφυσικά στοιχεία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που κρατά το κοινό σε συνεχή ένταση. Η εξαιρετική ερμηνεία της Carolyn Bracken στους διπλούς ρόλους της Dani και της Darcy, σε συνδυασμό με τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία του McCarthy και την καταπληκτική υποκριτική από ολόκληρο το καστ, καθηλώνουν το κοινό με σκηνές που προκαλούν αληθινό φόβο και αγωνία.
Το “Oddity” κάνει πολλά πράγματα σωστά. Ενώ υπάρχουν ελάχιστα jump scares, ο φόβος συνίσταται κυρίως στην ατμόσφαιρα και σε καταστάσεις που θα τρόμαζαν εύκολα οποιονδήποτε σε παρόμοιο περιβάλλον. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος για να κάνεις τρόμο, με την ιδέα κάτι να εμπνέει τρόμο αντί για φτηνές αντιδράσεις τρομάγματος που είναι αποτελεσματικές μόνο λόγω δυνατών ήχων. Ξεκινάει ακόμη και με μια αδύνατη απόφαση που σε αγκιστρώνει αβίαστα. Επιπλέον, υπάρχει πάντα κάτι να εστιάσεις που συνεχώς εμπλέκει το κοινό. Δείχνεται, δεν εξηγείται αμέσως. Βλέπεται και δεν περιγράφεται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μυστήριο και την εικασία που θα σε κρατήσει το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια.
Συμπέρασμα
Με το “Oddity”, ο Damian McCarthy μας προσφέρει μια ταινία που σίγουρα θα θέλουμε να ξαναδούμε. Το Oddity μας υπογραμμίζει πως δεν χρειάζεσαι υπερβολικό budget για να κάνεις μια καλή ταινία. Στέκεται αξιοπρεπώς ως ένα αρκετά καλό θρίλερ με δουλεμένο σενάριο, πολύ καλή σκηνοθεσία και υποκριτική που καταφέρνει να μεταδώσει ένταση και συναίσθημα με αυθεντικότητα και αγωνία. Χρειαζόμαστε περισσότερες τέτοιες ταινίες που σέβονται το κοινό τους και λιγότερες παραγωγές που βασίζονται μόνο σε υπερβολικό marketing.
