Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το μυστικιστικό «Longlegs», που άμα τη εμφανίσει του δημιούργησε σίγουρα μια αίσθηση, όποια κι αν είναι αυτή. Την ιστορία εισάγει μια σύντομη «στάση» στο παρελθόν, κι εν προκειμένω στη δεκαετία των 70’s σε μια δασική γειτονιά στο Oregon. H μικρή Lee βιώνει μια τραυματική εμπειρία την ημέρα των γενεθλίων της κατά την οποία ένας τρομακτικός άντρας την προσεγγίζει και της στοιχειώνει το μυαλό μέχρι και σήμερα. Το σήμερα, τοποθετείται χρονικά στη δεκαετία των 90’s, με την Lee μεταμορφωμένη σε μια δυναμική νεαρή που παλεύει με «τέρατα» ως η μοναδική γυναίκα ανάμεσα στο ανδροκρατούμενο FBI. Αποστολή της είναι να εξιχνιάσει μια φρικιαστική υπόθεση πλάι στον συνάδελφό της, πράκτορα Carter, κατά την οποία πατεράδες σκοτώνουν μανιωδώς την οικογένειά τους κι έπειτα αυτοκτονούν. Μια «επιδημία» αγνώστου προελεύσεως, που ρημάζει μυστηριωδώς την τοπική κοινότητα εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Ο βασικός ύποπτος, ακούει στο όνομα Longlegs, απλώς δεν δρα σε καμία περίπτωση ομοίως με κανέναν κακοποιό που η υπηρεσία έχει δει έως τώρα.
Με μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση στα σκαριά, η Lee βρίσκεται εδώ και κάποια χρόνια σε σταδιακή αποξένωση από την μητέρα της, η οποία μοιάζει να είναι και η μόνη της επαφή από το γενεαλογικό της δέντρο, και στην απόλυτη ύπνωση, με τη δουλειά της όπως σε κάθε σωστό θρίλερ, κατηγορηματικά να την «ρουφάει» και να επισκιάζει πλήρως την προσωπική της ζωή. Λίγα είναι διακριτά όσον αφορά το παρελθόν και το υπόβαθρο της πρωταγωνίστριας μέχρι στιγμής, όμως το σίγουρο είναι πως ζει μια μοναχική ζωή κι αυτό δεν έχει αλλάξει ιδιαιτέρως από πριν. Αναζητώντας τον υπαίτιο για την υπόθεση «Longlegs», ακολουθεί το ένστικτό της και την διαισθητική της ικανότητα, όσο αναζητά την χαμένη της πίστη. Στο υποσυνείδητό της, ηχούν μονίμως οι λέξεις: «long» και «legs», σαν κάποιος να παίζει παιχνίδια με το μυαλό της.
Η συνταγή του «Longlegs» περισυλλέγει στοιχεία από τις αγαπημένες μας σειρές και ταινίες διερεύνησης ανεξήγητων υποθέσεων της δεκαετίας του ‘90, όπως ξεκάθαρα και τη νιχιλιστική ατμόσφαιρα του μετρ των ψυχολογικών θρίλερ εκείνης της εποχής, Kiyoshi Kurosawa (σκηνοθέτης των «Cure» και «Pulse» A.K.A. «Kairo»). Ανατριχιαστικές σιωπές, μια ονειρική αναδρομή στο horror μιας καλλιτεχνικά απελευθερωμένης εποχής και μια μυσταγωγική φωτογραφία από τον Andrés Arochi Tinajero. Μια υποβόσκουσα αίσθηση από ανεξάρτητο ευρωπαϊκό αλλά και αμερικάνικο σινεμά του είδους από έναν Νεοϋρκέζο που μεγάλωσε μέσα στον κινηματογράφο, τον Oz Perkins, γιο των ηθοποιών Anthony Perkins και Berry Berenson. Συναρμολογεί ένα γλυκό αφιέρωμα του σήμερα στην αναλογική εποχή που όλοι οι σύγχρονοι κινηματογραφιστές μοιάζει να λατρεύουν τόσο να αναπολούν αλλά και στις καλτ επιτυχίες του συνέδεσαν το μεταφυσικό με το αστυνομικό θρίλερ («Twin Peaks», «X-Files»).
Πρωταγωνίστρια αυτού του θρίλερ τρόμου που έχει ξεσηκώσει φαν (και μη) του τρομακτικού να την παρακολουθήσουν και να εκφέρουν αμέσως άποψη, είναι η Maika Monroe, μια φρέσκια «scream queen» που μας συστήθηκε στο «It Follows» το 2014. Κάπως υποτονική αλλά όσο πρέπει «weirdo», η κεντρική ηρωίδα με τον διακριτικό αλλά έντονα παρόντα δυναμισμό, με το πέρας των βασανιστικών ημερών που μελετά την υπόθεση του τερατώδους «Longlegs», ξεδιπλώνει ορισμένες από τις δικές της προσωπικές φοβίες, ξεπερνά τον εαυτό της αλλά και το παιδικό της τραύμα, θέλοντας να δώσει τέλος σε ό,τι δεν αφήνει τους κατοίκους του Oregon να κλείσουν μάτι.
Πλάι στα ονόματα των πρωταγωνιστών, φυσικά, ένα νέο ανεξάρτητης φύσεως genre εγχείρημα δεν θα μπορούσε παρά να συμπεριλαμβάνει και το όνομα του συνήθη υπόπτου, Nicholas Cage. Απλώς σίγουρα με μια υπερβολή παραπάνω ως προς την προβολή του ονόματός του σε σχέση με την ταινία αλλά και το marketing που δεν μαρτυρά απαραίτητα μια ταπεινή συμβολή κι εν προκειμένω σε ρόλο δολοφόνου α λα «Buffalo Bill» στο «Silence of the Lambs». Ίσως, ούτε καν στιλάτος, αισθησιακός και ταυτόχρονα σιχαμένος όσο στην προαναφερθείσα ταινία, με το υπερβολικό μακιγιάζ και τα προσθετικά να κάνουν το πρόσωπο του Cage σαν μόλις να υποβλήθηκε σε μια κακή πλαστική επέμβαση ή ένα αποτυχημένο μπότοξ.
Όσο για το τέλος του «Longlegs» δεν θυμίζει στο ελάχιστο «Silence of the Lambs» ή κάτι αντίστοιχο που να μας παραπέμπει στην εποχή και τη φήμη του. Κάπως απογοητευτικό και ανόητο, μετατρέπει το «Longlegs» σε μια ακόμη ταινία μυστηρίου-τρόμου αμφιβόλου ποιότητας αλλά με καλές προοπτικές. Αν μη τι άλλο, σε μια τόσο βασανιστικά όμορφα αργή ροή που αναβλύζει μυστήριο και εσωτερικό φόβο, πρέπει και το αναλόγως λυτρωτικό ή τουλάχιστον τίμιο τέλος, πράγμα που δυστυχώς δε συνέβη ούτε και σε αυτή την κινηματογραφική προσπάθεια του σύγχρονου σινεμά τρόμου. Όπως και να’ χει, παραμένει μια εκπληκτικά καλή προσπάθεια!
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:
