Τέσσερα χρόνια μετά το πολύ αγαπημένο μου The Hateful Eight, ο Quentin Tarantino επιστρέφει με το Once Upon a Time in… Hollywood. Αυτή την φορά ο Tarantino συνεργάζεται με την Columbia καθώς αυτό είναι το πρώτο του project εκτός της εταιρείας του Harvey Weinstein. Σε αυτήν την ταινία το επιτελείο των ηθοποιών είναι φυσικά γεμάτο με ταραντινικούς ηθοποιούς και περιλαμβάνει τους Leonardo DiCaprio (Django Unchained), Brad Pitt (Inglourious Basterds), Kurt Russell (Deathproof), και Bruce Dern (The Hateful Eight), ενώ για πρώτη φορά συνεργάζονται με τον σκηνοθέτη οι Margot Robbie και Al Pacino. Όπως είναι γνωστό, ο Tarantino σε κάθε ταινία του, μαζί με την σκηνοθεσία υπογράφει και το σενάριο, με το Once Upon a Time in Hollywood να μην αποτελεί εξαίρεση.
Η ιστορία της ταινίας λαμβάνει χώρα στο Hollywood του 1969 και ακολουθεί τον Rick Dalton (DiCaprio), έναν ηθοποιό σειρών γουέστερν και τον ντουμπλέρ του, Cliff Booth (Pitt). Στο παρελθόν ο Dalton γνώριζε τεράστια επιτυχία αλλά πλέον η καριέρα του έχει πάρει την κάτω βόλτα, καθώς έχει περιοριστεί μονάχα σε guest ρόλους στις σειρές που συμμετέχει ενώ παράλληλα νέο αίμα γεμίζει τα πλατό του Hollywood, πράγμα που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση για αυτόν. Έτσι μαζί με τον ντουμπλέρ και πιστό του φίλο Cliff, ψάχνει να βρει τρόπο για να αναβιώσει την καριέρα του σε μία εποχή που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η χρυσή εποχή του κινηματογράφου.
Στο Once Upon a Time in… Hollywood φαίνεται η μεγάλη λατρεία που έχει ο Tarantino για τον κινηματογράφο, καθώς είναι ένα φιλμ που είναι πολύ προσεγμένο σε κάθε του λεπτομέρεια, φτιαγμένο με πάθος και αγάπη. Ο σκηνοθέτης μας προσφέρει ένα ταξίδι στον χρόνο και μας ξεναγεί σε μία παλαιότερη εποχή που την απεικονίζει όπως την έζησε εκείνος μέσα από βιβλία και ταινίες της εποχής, προσθέτοντας δηλαδή το στοιχείο του μύθου. Ίσως ο Tarantino να μην μπορούσε να κάνει αυτή την ταινία πριν από μία δεκαετία, όχι με την ίδια επιτυχία τουλάχιστον, καθώς εδώ φαίνεται πως έχει ωριμάσει αρκετά ως δημιουργός και ασχολείται με θέματα που ίσως να ταυτίζεται αρκετά σε αυτό το σημείο της καριέρας του. Το σκηνοθετικό του στυλ δεν έχει αλλάξει παρά μόνο βελτιώνεται περισσότερο κάθε φορά, αφού συνεχίζει να μας χαρίζει πλάνα με τους αγαπημένους του ευρυγώνιους φακούς και κοντινά α λα Sergio Leone με τη βοήθεια του κορυφαίου Robert Richardson. To production design είναι συγκλονιστικό με εξαιρετικά σκηνικά, κοστούμια και props πιστά στην εποχή που ανήκουν. Αυτό που βλέπεις είναι πιστευτό από την αρχή μέχρι το τέλος και νομίζεις πως έχεις μεταφερθεί στο 1969. Τέλος, ο Tarantino έχει δημιουργήσει άλλο ένα αξέχαστο soundtrack με επιτυχίες της εποχής που υπηρετεί την ιστορία και προσθέτει στην όλη αισθητική.
Ας περάσουμε όμως στο cast, στο συστατικό που απογειώνει την ταινία. Οι Leonardo DiCaprio και Brad Pitt είναι στα καλύτερά τους και ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες τους με γνήσιο ταραντινικό στυλ.
O DiCaprio ακολουθεί την οσκαρική του νίκη με αυτό το project και μπορώ να πω πως δεν μπορούσε να κάνει καλύτερη επιλογή, καθώς δίνει ρεσιτάλ σε μία πολυεπίπεδη ερμηνεία που μπορεί να γίνει ξεκαρδιστική και ταυτόχρονα σοβαρή και συγκινητική.
Ο χαρακτήρας του Brad Pitt από την άλλη μπορεί να μην έχει τόσα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα αλλά είναι εξίσου αστείος και γοητευτικός, αφού ο ηθοποιός σε αυτήν την ταινία αποδεικνύει πως είναι ένας από τους καλύτερους τεχνίτες όταν του δίνεται το κατάλληλο υλικό.
Επίσης έχουμε την Margot Robbie στον ρόλο της Sharon Tate, της συζύγου του Roman Polanski, που δολοφονήθηκε από την αιρετική οργάνωση του Charles Manson εκείνη την περίοδο. Ο ρόλος της είναι περιορισμένος και σε πολλούς μπορεί να φανεί άσκοπος. O Tarantino όμως δεν θέλει να την απεικονίσει ως πρόσωπο αλλά ως ιδέα. Η Tate στην ταινία είναι η προσωποποίηση του Hollywood. Είναι γεμάτη με φιλοδοξίες και όνειρα, το ανερχόμενο αστέρι που κυνηγάει την επιτυχία και την αναγνώριση. Οπότε από άσκοπος ρόλος μετατρέπεται σε ρόλο κλειδί. Η Robbie φέρνει σωστά στη ζωή το όραμα του Tarantino παίζοντας με χάρη και αθωότητα.
Το υπόλοιπο cast συμπληρώνει άριστα το εξαιρετικό πρωταγωνιστικό τρίο με highlight τον Kurt Russell που όπως πάντα είναι θεός και τον Al Pacino που φαίνεται πως απολαμβάνει την κάθε στιγμή που είναι μέσα στο κάδρο του Tarantino. Να πω επίσης πως περιέχονται επικές απεικονίσεις διασημοτήτων της εποχής όπως των Roman Polanski, Steve McQueen, Bruce Lee και Charles Manson.
Βέβαια πιστεύω πως το Once Upon a Time in… Hollywood είναι μία ταινία που θα διχάσει τους ταραντινικούς γιατί κάποια πράγματα δεν τα περιμένεις από τον Tarantino. Ο ρυθμός του φιλμ είναι αργός με τον σκηνοθέτη να παίρνει τον χρόνο του και να μην βιάζεται, πράγμα που σε πολλούς μάλλον δεν θα αρέσει. Επίσης έχουν μειωθεί αρκετά οι σκηνές βίας που είναι χαρακτηριστικό του Tarantino. Τέλος, ο auteur διδάσκει εναλλακτική ιστορία, πράγμα που είχε ξανακάνει στο Inglourious Basterds με τον Χίτλερ, δεν θέλω όμως να σας δώσω spoilers. Προσωπικά τίποτα από τα παραπάνω δεν με πείραξε αρκετά. Ίσως να έπρεπε να κοπούν κάποια πράγματα στο μοντάζ για χάρη του ρυθμού αλλά μάλλον ο Τarantino ήταν πολύ ερωτευμένος με αυτό το project με αποτέλεσμα να μην μπορούσε να κόψει κάτι, πράγμα που το έχω νιώσει οπότε τον καταλαβαίνω.
Αξίζει όμως να τιμήσετε την νέα προσπάθεια του Tarantino στους κινηματογράφους; Επιβάλλεται και για τους ταραντινικούς αλλά και για τους λάτρεις του σινεμά γενικότερα. Πρόκειται για ένα χρονικό της χρυσής εποχής του κινηματογράφου με άριστες ερμηνείες, διάλογο και χιούμορ Tarantino style που θα απολαύσετε, φτιαγμένο από έναν δημιουργό που έχει απεριόριστη και βαθιά αγάπη για τον κινηματογράφο.
