Η πρόταση της βδομάδας: Coco
Καθώς η καραντίνα (ελπίζουμε πως) οδεύει προς το τέλος επέλεξα για άλλη μια φορά να προτείνω ένα παραμύθι. Το παιδί μέσα μου επιμένει πως οι μεγάλοι χρειαζόμαστε τα παραμύθια όσο τα παιδιά, ίσως και λίγο περισσότερο. Αυτή τη βδομάδα λοιπόν θα ταξιδέψουμε στο Μεξικό. Η ταινία ονομάζεται Coco και αποτελεί παραγωγή της Pixar η οποία εξελίχθηκε σε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία για το έτος 2017. Το Coco βασίστηκε σε πρωτότυπη ιδέα του μετέπειτα σκηνοθέτη της ταινίας, Λιν Ανκριτς.
Φόντο της ιστορίας αποτελούν οι παραδοσιακοί Μεξικάνικοι εορτασμοί της Dia de los Muertos (ημέρα των νεκρών). Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο δωδεκάχρονος Μιγκέλ, ο οποίος κατάγεται από μία οικογένεια που μισεί και απαγορεύει την επαφή με κάθε είδους μουσική. Ο λόγος που η οικογένεια του Μιγκέλ μισεί τη μουσική εδώ και γενιές είναι ο προπάππος του Μιγκέλ ο οποίος εγκατέλειψε την οικογένεια του για να κάνει καριέρα στη μουσική. Δε γύρισε ποτέ, με αποτέλεσμα η γυναίκα του, Imelda να μεγαλώσει μόνη της την κόρη τους, Coco (η οποία χάρισε και το όνομά της στην ταινία). Ο Μιγκέλ όμως επιθυμεί να γίνει κιθαρίστας και έτσι τη μέρα των νεκρών μετά από μία ανακάλυψη κλέβει την κιθάρα του διάσημου τραγουδιστή Ernesto de la Cruz. Αυτό τον οδηγεί σε μία περιπέτεια στον άλλο κόσμο ανήμερα της ημέρας των νεκρών.
Το Coco επιτυγχάνει να προσφέρει αυτά που υπόσχεται και ακόμα παραπάνω. Η οθόνη κατακλύζεται από χρώμα, μουσική και χορό. Η ταινία όμως κερδίζει το μεγάλο στοίχημα στον τρόπο με τον οποίο αγγίζει και πραγματεύεται το θάνατο. Ακολουθώντας τα χνάρια της Νεκρής νύφης του Τιμ Μπάρτον, ο Άνκριτς προβάλλει τον άλλο κόσμο γεμάτο χρώμα και αισιοδοξία ξορκίζοντας τους δαίμονες και το άγνωστο του θανάτου. Οι νεκροί δεν παύουν να είναι άνθρωποι, να χαίρονται, να αγαπιούνται, να φοβούνται, να «ζουν».
Αξίζει να σημειωθεί ο σεβασμός και η απαραίτητη προσοχή που δόθηκαν στην αποτύπωση της Μεξικανικής κουλτούρας. Το Coco, αν και φολκρορ σε αρκετά σημεία, αγκάλιασε με επιτυχία τα ήθη, έθιμα και τη γενικότερη ατμόσφαιρα της ημέρας των νεκρών καθώς και τη Μεξικανική μουσική. Μάλιστα όσον αφορά το μουσικό κομμάτι, το τραγούδι Remember me κατάφερε να σαρώσει τόσο εντός όσο και εκτός ταινίας και να διεκδικήσει επάξια μία θέση ανάμεσα στα κλασσικά τραγούδια των Disney και Pixar.
Πέραν της φρέσκιας υπόθεσης, η ταινία είναι άριστη και τεχνικά καθώς η χρήση του 3D animation, το χρώμα και οι εναλλαγές των σεκάνς είναι εντυπωσιακά. Στο τέλος, το Coco καταφέρνει να περάσει όλων των ειδών τα συναισθήματα σε μικρούς και μεγάλους, ενώ ένα δάκρυ ξεφεύγει ακόμα και απ’ τους πιο «σκληρούς» θεατές.
Αγαπημένη σκηνή: Η σκηνή της συναυλίας του Ερνέστο δε λα Κρουζ στον κάτω κόσμο.
Μπορείτε να δείτε το τρέιλερ εδώ:
