O David Cronenberg, «ανατόμος» του body horror και αλληγορικός χείμαρρος του σινεμά τρόμου, μετά το λυκαυγές της καριέρας του με το σοκαριστικό «Shiver», ακολουθεί την ίδια τακτική που αφορά παραπλήσιο θέμα περί μεταδοτικού ιού στο σκαναδαλώδες, «Rabid» (στα ελληνικά «Λύσσα») και φιλοδοξεί -όπως σε κάθε ταινία του είτε επιτυχημένα είτε όχι- να τροφοδοτήσει γενναιόδωρα τους φανατικούς οπαδούς του που διψάνε για γλαφυρές εικόνες μακάβριων στιγμών και έντονης επαγρύπνησης, ενώ δεν παραλείπει -πάντα μπροστά από την εποχή του- να ενσταλάξει στους υπόλοιπους μετριοπαθείς, μοντέρνα κοινωνικοπολιτικά σχόλια περί κοινωνίας και ηθικής. Το γλυκό αυτή τη φορά δεν έδεσε επαρκώς, με αμήχανες επαναληπτικότητες να παρελαύνουν και κυρίαρχο αρνητικό το άτσαλο, βιαστικό φινάλε.
Ο Cronenberg, μας εισάγει κατά τα ειωθόντα, στον ανατριχιαστικό του σύμπαν σε μια κλινική που στεγάζεται σε μια απομακρυσμένη περιοχή σαν να πρόκειται για μυστική στρατιωτική βάση της κυβέρνησης. Η ιδιωτική κλινική με μπροστάρη τον μεγαλοχειρούργο Dr. Dan Keloid, έχει βάλει πλώρη για ένα επισφαλές, ριψοκίνδυνο πείραμα που έχει να κάνει με μεταφορά μοσχεύματος από το εσωτερικό του σώματος ουδέτερη προέλευσης, προσβλέποντας σε μια ιατρική επανάσταση που θα εδραιώσει μια νέα, ρηξικέλευθη πρακτική στον τομέα της χειρουργικής. Έτσι, αυτή η μετέωρη θεωρία θα βρει εφαρμογή εντελώς τυχαία, εξαιτίας ενός σοβαρού τροχαίου ατυχήματος που μόλις έλαβε χώρα λίγα μέτρα από την κλινική, με θύμα μια αιμορραγούσα γυναίκα που πρέπει εσπευμένα να διακομισθεί μέσα στα επόμενα λεπτά, προκειμένου να ζήσει. «Το τερπνόν μετά του ωφελίμου» λοιπόν, ο αλαζόνας γιατρός δεν θα αφήσει την ευκαιρία να κάνει φτερά και θα δοκιμάσει το μεγαλόσχημο σχέδιό του με θύμα την ετοιμοθάνατη κοπέλα, στα «εγκαίνια» της νέας μεθόδου που συνέλαβε και διατείνεται ότι θα αποβεί επιτυχημένη, καθώς δεν έχει να χάσει τίποτα σε περίπτωση αποτυχίας. Αφού προβεί στην μεταφορά και εμφύτευση των ουδέτερων μοσχευμάτων και διαπιστώσει ότι απορροφώνται κατάλληλα από το σώμα της γυναίκας, όλα μοιάζουν να κατατείνουν προς το ευκταίο καλό. Επειδή όμως μιλάμε για ταινία του David Cronenberg, σημαίνει οτι η προκειμένη αλλαγή θα φέρει ανυπολόγιστες συνέπειες, αφού τελικά το μόσχευμα θα μεταλλαχτεί σε φονικό όπλο έναντι πάντων και φορέα μια άκρως μεταδοτικής ασθένειας που προσιδιάζει σε λύσσα, με μια μεγάλης κλίμακας μαζική παράκρουση να πλησιάζει ανελέητα.
Αυτό το φονικό κεντρί που αναπτύχθηκε στο σώμα της γυναίκας μοιάζει με γυναικείο και αντρικό γεννητικό όργανο σε ένα, εν είδει ερμαφρόδιτου τέρατος (;) το οποίο σπέρνει τον θάνατο με όποιον έρχεται σε επαφή, σε μια ανάγκη να τον διατρυπήσει, εμβολίζοντας τον φευγαλέα χωρίς να γίνει αντιληπτό από το θήραμα. Οι τοπικοί «άρχοντες» θα σπεύσουν να αμβλύνουν την ένταση και την έκταση της έκρυθμης πλέον κατάστασης, με στρατιωτικού νόμου καραντίνα και αναζήτηση της αιτίας αυτού του ξαφνικού παροξυσμού που προσέβαλε ακόμα και τον ίδιο τον γιατρό-δημιουργό της.
Με μια υποδόρια νουάρ αισθητική και μια σπουδαία ιδέα, ο Cronenberg σε σενάριο του ιδίου, φωτογραφίζει την ανήμπορη πόλη σαν μπαρόκ πίνακα και δίνει την ατμόσφαιρα μιας πνιγηρής άγνωστης απειλής που επεκτείνεται ταχέως, με τα θύματα της να νοσούν αυτοστιγμεί και να πληθαίνουν εκθετικά, επισημαίνοντας παράλληλα την πατριαρχική οπτική του γίγνεσθαι νοηματοδοτώντας το με την καταπιεστική επιβολή του (άνδρα) γιατρού στο σώμα της κοπέλας και στην αυτοδιάθεσή της. Ο συρφετός ανδρών που θα προσπαθήσουν να την φλερτάρουν επίμονα θα έχουν το ίδιο τέλος με τους υπόλοιπους και τα ζητήματα περί ηθικής της ιατρικής, πατριαρχικής κοινωνίας, αφύπνισης των γυναικών, όπως επίσης και ζητήματα ελεύθερης βούλησης που εγείρονται, θα συναποτελέσουν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ κοινωνικού «κολάφου», σε αμιγώς τρομακτικό πλαίσιο.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας «Rabid»:
