Πριν ακόμα από τον Jigsaw του «Saw», ο Ghostface του «Scream» είναι εκείνος που σκέφτηκε πρώτος το πιο μακάβριο παιχνίδι τρόμου, κάτι σαν Trivial Pursuit αλλά με πολύ περισσότερο αίμα και πολύ λιγότερες ευκαιρίες, το οποίο τέσταρε τις αντοχές των παικτών, τις γνώσεις τους σε horror trivia και τις αντοχές των φωνητικών τους χορδών. Και το κυριότερο; Έκανε τον τρόμο pop!
Η ζωή του Craven
Ο Wes Craven, θεωρείται ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες ταινιών τρόμου. Στη φιλμογραφία του συγκαταλέγεται το κλασικό θρίλερ (A Nightmare on Elm Street, 1984) που σύστησε στο κοινό τον εικονικό καλτ χαρακτήρα Φρέντυ Κρούγκερ, Το Τελευταίο Σπίτι Στα Αριστερά (Τhe Last House on the Left, 1972) το οποίο είχε απαγορευτεί την εποχή κυκλοφορίας του ενώ το 2009 γυρίστηκε το remake από τον ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Ντένι Ιλιάδη. Μία από τις σπουδαιότερες δουλειές του παραμένει έως και σήμερα η σειρά ταινιών «Scream», όπου κατάφερε να συσσωρεύσει όλα τα κλισέ του τρόμου και να τα γκρεμίσει με πλούσια δόση ειρωνείας και τρομακτικής διάθεσης, επαναπροσδιορίζοντας τις νεανικές ταινίες τρόμου. Ο Wes Craven, είχε γεννηθεί στο Κλίβελαντ του Οχάιο, και ήταν κάτοχος μάστερ λογοτεχνίας και ψυχολογίας . Πριν ασχοληθεί με τον κινηματογράφο εργαζόταν ως καθηγητής αγγλικών. Δυστυχώς, το 2015 έχασε τη ζωή του λόγω καρκίνο του εγκεφάλου.
Advertising
Advertisements
Πηγή εικόνας: freaked.com
Το Scream ως κλασική ταινία τρόμου
Ο Wes Craven, πήρε την εικονογραφία τρόμου που κατανάλωναν ευλαβικά για χρόνια οι Αμερικανοί και μαζί ολόκληρος ο κόσμος. Την έβαλε μέσα στον δικό του κινηματογραφικό του σύμπαν όπου το χιούμορ συνυπάρχει με κουβάδες αίματος. Δημιούργησε μια νέα γυάλα γύρω του, όπου ο τρόμος όχι μόνο ήταν συνώνυμος με την pop κουλτούρα και την horror κληρονομιά δεκαετιών αλλά και απαραίτητος αν θέλει κανείς να επιβιώσει.
Το πείραμα το είχε δοκιμάσει και νωρίτερα με τον «Νέο Εφιάλτη». Μόνο που στο «Scream», ο Craven, ανέβασε στα πάντα επίπεδο. Μάζεψε μερικούς από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς της τηλεόρασης εκείνη την στιγμή, έκανε τις ατάκες πιο αιχμηρές κι από την κόψη του μαχαιριού, δεν τσιγκουνεύτηκε στιγμή το αίμα ή την παράνοια. Απέδειξε ότι ένας μπαμπούλας μπορεί άνετα και να σακατευτεί και να τρέχει σαν πρωταθλητής των εκατό μέτρων. Ξεπάστρεψε την «πρωταγωνίστρια» όπως όλοι νομίζαμε (όπως έδειξε το σωστό μάρκετινγκ της ταινίας) από τα πρώτα 10 λεπτά. Όλα έδειχναν πως κανείς δεν ήταν αφαλής.
Το καλύτερο βέβαια είναι το γεγονός ότι, παρά τα κλεισίματα του ματιού ή τις ειρωνικές meta ματιές στην ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου, το «Scream» παρέμενε γνήσια τρομακτικό. Γνήσια εφευρετικό και απόλυτα αγωνιώδες, αποτελώντας στην πραγματικότητα ένα masterclass του Craven, πάνω στις τακτικές τρομάγματος. Ουσιαστικά, ο θεατής αναγνωρίζει αυτούς που βλέπει στην οθόνη. Καταλαβαίνει γιατί δεν δίνουν σημασία σε μια πραγματική απειλή και ουρλιάζει μαζί τους να κοιτάξουν πίσω τους. Ο Craven, και ο Williamson, έπαιξαν στα sequel ακόμα περισσότερο με αυτή την μίξη πραγματικοτήτων. Έβαλαν στο παιχνίδι και μια σειρά ταινιών τρόμου που βασίζονται στα «αληθινά» γεγονότα της ταινίας και ανάγοντας την ίδια την κινηματογραφική αίθουσα σε τόπο του εγκλήματος. Στο «Scream» όμως είναι που πέτυχαν την ιδανική ισορροπία τρόμου και γέλιου, ανατριχίλας και αβίαστου χαμόγελου, φαντασίας και τρομακτικής πραγματικότητας.
Η τετραλογία του «Scream», δεν σταματάει φυσικά εδώ. Το 2022 θα βγει το 5ο μέρος της σειράς ταινιών και είμαστε απόλυτα ενθουσιασμένοι και προετοιμασμένοι να ξανα δούμε στις οθόνες μας τον Ghostface. Γι’ αυτό και ξαναρωτώ «Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία τρόμου;»
