To 1997 μια αναπάντεχα ευχάριστη γνωριμία με το σινεμά του Kiyoshi Kurosawa έμελε να βιώσει ο δυτικός κινηματογράφος, εκφράζοντας δικαίως τον θαυμασμό του για έναν ορεξάτο δημιουργό με βαθειές κοινωνικές ανησυχίες και ζηλευτές σκηνοθετικές ικανότητες, σε μια ταινία απαράμιλλης αισθητικής και σημειολογικού θησαυρού. Στο ανεπανάληπτο «Cure», εδραιώνει το μελαγχολικό του στυλ και την δημιουργική του εκρηκτικότητα που σε αφοπλίζει διαμιάς, με μια πνιγηρή, υπνωτιστική ατμόσφαιρα που χτυπάει φλέβα χρυσού στις ενδόμυχες, ανεκπλήρωτες παρορμήσεις, στον απόηχο μιας ρημαγμένης -συναισθηματικά- κοινωνίας.
Ένας ντεντέκτιβ πασχίζει να διαλευκάνει μια ξαφνική «έκρηξη» δολοφονιών που άνευ λόγου και αιτίας, μαστίζει την πόλη. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι ο υπεύθνος του εν λόγω κλυδωνισμού, είναι ένας αινιγματικός νεαρός που έχει το χάρισμα να υπνωτίζει τους ανθρώπους…
Ο Takabe (αστυνομικός), καλείται να αντιμετωπίσει την αναπάντεχη έξαρση ανθρωποκτονιών, καταφέρνοντας να συλλάβει πολύ γρήγορα τον ένοχο αυτής της μαζικής παράκρουσης που υπνωτίζει τα θύματά του και τους καθιστά ανήμπορους να κατανοήσουν τον λόγο που δολοφονούν. Εκείνος γίνεται κόμπος στον λαιμό των αστυνομικών, καθώς αδυνατούν να αποσπάσουν οποιαδήποτε πληροφορία από αυτόν και να τον ταυτοποιήσουν, έχοντας μπροστά τους έναν τοίχο εχεμύθειας ή μάλλον καλύτερα έναν φαινομενικά τρελό, υπνωτισμένο νεαρό που μιλάει με «γρίφους» και απαντάει επι προσωπικού, με ευθείες αντερωτήσεις στους ανακριτές του. Η λύση του μυστηρίου μοιάζει γόρδιος δεσμός και η απολογία του γίνεται όλο και πιο ακατόρθωτη, προκαλώντας επιδεικτικά την οργή του ντεντέκτιβ αλλά και αποκαλύπτoντάς του το κρυφό χάρισμά του.
Ο πρώην φοιτητής ψυχολογίας βρίσκεται σε μια υπνωτιστική κατάσταση, σαν ένα πνεύμα με σάρκα και οστά που εκμαιεύει από τους άλλους τις πιο ενδόμυχες καταπιεσμένες επιθυμίες τους, αναδύοντας στην επιφάνεια τις πιο αμπαρωμένες, ζοφερές σκέψεις τους που αφορούν τους συνανθρώπους τους και κρατούν χαλιναγωγημένες έως τώρα. Μια σατανική ύπαρξη που ψιθυρίζει φωναχτά σαν μια ενοχλητική υπενθύμιση της αμαρτίας και της αποκτήνωσης των ανθρώπων. Η γυναίκα του ντεντέκτιβ ταλαντεύεται από το τέρας της κατάθλιψης και ο νεαρός φωτίζει σε μια αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη σκηνή συνομιλίας-εξομολόγησης που έχουν, τις αληθινές σκέψεις του άνδρα, που είναι να ξεφορτωθεί το βάρος της που τον έχει κλονίσει προσωπικά και επαγγελματικά. Κάποιοι δεν αντέχουν στην θέα των οραμάτων που υποβάλλονται από αυτόν τον ανώνυμο ταχυδακτυλουργό ψυχών και είτε δολοφονούν είτε αυτοκτονούν, ανήμποροι να υπερκεράσουν τους προσωπικούς τους δαίμονες που αγνοούσαν ανέκαθεν.
Ο Kurosawa αφηγείται με συγκλονιστική σκηνοθετική ευστοχία και λιτή κινηματογραφική γλώσσα, με πλανοθεσία για σεμινάριο, «σημαδεύοντας» έξοχα με την κάμερα τους χώρους και την δράση της ταινίας που κάθε καρέ αποπνέει σιγουριά και αυτοπεποίθηση. Σταθερά καδραρίσματα και ακριβής σύνθεση πλάνου, με μεστό περιεχόμενο που γεμίζει συναισθήματα κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο και χρήση εξαιρετικής κινησιολογίας ηθοποιών, με συνεχή εναλλαγή θέσεων-εξουσίας και ευρηματικά συμβολικά μοτίβα που προσθέτουν τον οβολό τους σε αυτό το θαυμαστό, κινηματογραφικό πόνημα. To «Cure» αποτελεί ένα οδυνηρό ψυχογράφημα εξατομικευμένων απωθημένων και μια ελεγεία για την αποξένωση και την αλλοτρίωση, σε μια κοινωνία που δεν μπορεί να βρει την προσωπική της ταυτότητα, μέσα σε έναν κόσμο που «συρρικνώνεται» επικίνδυνα και θα την καταπιεί ανεπιστρεπτί.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας «The Cure»:
