Διερωτώμαι και ρωτώ πάμπολλες φορές για ποιο λόγο ”τα μολύβια που έχουν σωθεί” γράφοντας ακατάπαυστα και εις το διηνεκές, κατασυκοφαντώντας με τον πιο αποκρουστικό τρόπο μια από τις μεγαλύτερες – ιστορικά- προσωπικότητες του σοσιαλιστικού συστήματος, τον Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν (1878 – 1953). Ιστοριογράφοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συλλήβδην θεσιθήρες που επιδιώκουν με επιμονή – προκειμένου να εξασφαλίσουν την αναρρίχησή τους σε ανώτερα κλιμάκια- να κατασπαράξουν της σάρκες άλλων, όπως ακριβώς και τα σαρκοφάγα, κατακεραυνώνουν τον Ι.Β. Στάλιν.
Αρχικά, στο προσκήνιο υπάρχει πάντα η εξομοίωση με τον Χίτλερ. Παρουσιάζεται, δηλαδή, ως αιμοδιψής και αιμοσταγής εγκληματίας σε βάρος του λαού του και όχι μόνο. Βέβαια, σ΄ έναν πόλεμο δεν πετάμε ροδοπέταλα και σίγουρα ο Στάλιν ”ξεπάστρευε” τους μεγαλοκαρχαρίες, αστούς αυλοκόλακες, οι οποίοι δεν δίσταζαν και δεν διστάζουν μέχρι και σήμερα να ρουφάνε το αίμα των λαών, με στόχο την προσωπική τους ευημερία και το προσωπικό τους συμφέρον. Μίασμα των κοινωνιών δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ ο λαός, αλλά η αστική τάξη που τον κυβερνά. Άλλωστε, αυτό είναι και το κράτος ( αρχαία ελληνικά : κρατέω-ῶ = ὑπερτερῶ ), η επιβολή της ισχυρότερης τάξης στην κατώτερη!
Πρέπει, μάλιστα, να σημειωθεί πως για τον Στάλιν, όπως άλλωστε και για τον Λένιν πριν από αυτόν, ήταν ξεκάθαρο πως ο σοσιαλισμός συντελείται σε ανειρήνευτη ταξική σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό, ο οποίος στοχεύει αποκλειστικά και μόνο στην παλινόρθωση του καπιταλιστικού συστήματος. Και στο εσωτερικό της χώρας η αστική τάξη, που χάνει την εξουσία, γίνεται αναφανδόν πιο επικίνδυνη, καθώς προσπαθεί να την ανακτήσει με κάθε τρόπο. Έχει συσπειρώσει, μάλιστα, μια ισχυρή αστική τάξη ως έναν αντάξιο σύμμαχο. Η σοβιετική Ρωσία το είχε ζήσει με τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών της ΑΝΤΑΝΤ στα 1918 όπου και ηττήθηκαν. Αλλά και παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου (1939 – 1945), οι μπολσεβίκοι και το σοβιετικό κράτος είχαν στο μυαλό τους γνώριμο τον σκοπό των δύο αντιπάλων τους στο εσωτερικό, που από κοινού προσπαθούσαν να διαλύσουν το σύστημα.
Επιπροσθέτως, πολλοί τον καταδικάζουν για το περίφημο σύμφωνο ”Ρίμπεντροπ – Μόλοτοφ” ή διαφορετικά το σύμφωνο Mη Eπίθεσης μεταξύ της Σοβιετικής ένωσης και της Γερμανίας. Το γεγονός, δηλαδή, πως οι δύο χώρες συνθηκολόγησαν, ήταν ”βούτυρο στο ψωμί” πολλών να αρχίσουν να παραλληλίζουν και να ταυτίζουν τον Στάλιν με τον Χίτλερ. Βέβαια, αξίζει να θυμηθούμε πως στις συνθήκες που επικρατούσαν το 1939, το σύμφωνο αυτό ήταν το μοναδικό μέσο άμυνας που διέθετε η ΕΣΣΔ. Η ειρήνη που εξασφαλίστηκε για είκοσι ένα μήνες αποδείχθηκαν εξαιρετικά πολυτιμότεροι για την αποφυγή της γερμανικής ενιπής. Και όπως κατέστη φανερό, επρόκειτο για μήνες που βοήθησαν την ΕΣΣΔ να συσπειρωθεί και να οργανωθεί καλύτερα, ώστε να επιτύχει το μεγαλύτερο επίτευγμα της ιστορίας, την εξαφάνιση του φασιστικού καθεστώτος από την ανθρωπότητα. Ένας γιός φτωχού, άξεστου τσαγκάρη κατόρθωσε με τη βοήθεια του σοβιετικού λαού και της στρατηγικής του να ”κατασπαράξει” το έκτρωμα του φασισμού.
Η γνωστή καραμέλα, επίσης, περί διώξεων της Εκκλησίας και βίας ουδέποτε έχει επιβεβαιωθεί. Πρόκειται, αναφανδόν, για έπεα πτερόεντα. Ποτέ δεν απαγορεύτηκε η λατρεία και ποτέ δεν τέθηκε εκτός νομοθεσίας. Δεν ήταν μέριμνα της Σοβιετικής ένωσης να απαγορεύσει τη θρησκεία. Ωστόσο, ήταν μέλημά της να εξαλείψει τους όρους που καθιστούσαν επιτακτική την ανάγκη των ανθρώπων να πιστεύουν στο θεό, και να τους στρέψει προς την επιστημονική γνώση. Ο χωρισμός του κράτους από την Εκκλησία έγινε στις 5 Φεβρουαρίου 1918 και αξίζει να σημειωθεί πως στο πρώτο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ προβλεπόταν η αποδοχή της θρησκευτικής αλλά και της αντιθρησκευτικής προπαγάνδας.
Η ιστορία δεν είναι τα ντοκιμαντέρ, τα πάμπολλα άρθρα που γράφονται και δημοσιεύονται καθημερινά δίχως τεκμηριωμένες πηγές. Το αν ο Στάλιν σταθεροποίησε τη θέση του με τρομοκρατία, όπως υποστηρίζουν πολλοί, δεν αποδεικνύεται από ιστορικές πηγές, παρά μόνο από εικασίες. Εν έτει 2020 να φοβάται κανείς να περπατήσει στα μεγάλα αστικά κέντρα, εξαιτίας της τρομοκρατίας, του εκμαυλισμού των γυναικών από τους μαστροπούς και της βίας, δεν θεωρείται ελευθερία. Αντιθέτως, στην ΕΣΣΔ υπήρχαν πολιτισμικά δρώμενα σε καθημερινή βάση, η πορνεία ήταν απαγορευμένη και φυσικά η εγκληματικότητα στο μηδέν. Ουδεμία πολιτική προσωπικότητα θεωρείται ”αγία”, μολαταύτα η κριτική και η όποια ταύτιση πρέπει να γίνεται με κεντρικό άξονα τη συνολική προσφορά του ηγέτη- πολιτικού. Η φράση του Νικολό Μακιαβέλι «τους αντιπάλους ή πρέπει να τους παίρνεις με το μέρος σου ή να τους εκμηδενίζεις», χαρακτηρίζει απόλυτα τον Ιωσήφ Στάλιν βάσει των πράξεών του!
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό:
Ιωσήφ Στάλιν, Άπαντα, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2004
Martens Ludo, Μια άλλη ματιά στον Στάλιν, Εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1997
