Έρευνες δείχνουν ότι τα άτομα με Διαταραχή Αυτιστικού Φάσματος (εφεξής ΔΑΦ) διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο εκδήλωσης της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες (εφεξής ΔΜΤΣ) μετά από τραυματικές εμπειρίες.

Η ΔΑΦ είναι μια νευροαναπτυξιακή διαταραχή η οποία χαρακτηρίζεται από ελλείμματα στην αμοιβαία κοινωνική αλληλεπίδραση και την κοινωνική επικοινωνία σε πολλαπλά περιβάλλοντα, καθώς και από περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα (American Psychiatric Association, 2013). Τα άτομα με ΔΑΦ είναι γνωστό ότι διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να βιώσουν ανεπιθύμητα γεγονότα στη ζωή τους.

Σύμφωνα με τα κριτήρια του DSM-5 (American Psychiatric Association, 2013), η ΔΜΤΣ διαγιγνώσκεται μόνο μετά από την έκθεση του ατόμου σε:

κάποιο πραγματικό ή απειλούμενο θάνατο, σοβαρό τραυματισμό ή σεξουαλική βία, με έναν (ή περισσότερους) από τους ακόλουθους τρόπους:

Advertisements

• • Άμεση βίωση του/των τραυματικού/ών συμβάντος/ων.
  • Παρατήρηση, αυτοπροσώπως, του/των συμβάντος/ων όπως συνέβη/συνέβησαν σε άλλους.
  • Μαθαίνοντας ότι το/τα τραυματικό/ά συμβάν/συμβάντα συνέβη/συνέβησαν σε στενό μέλος της οικογένειας ή σε κάποιον στενό φίλο, το/τα συμβάν/συμβάντα πρέπει να ήταν βίαιο/α ή να προκάλεσε/προκαλεσαν ατύχημα.
  • Επαναλαμβανόμενη ή ακραία έκθεση σε αποκρουστικές λεπτομέρειες του/των τραυματικού/ών συμβάντος/ων (π.χ., οι πρώτοι οι οποίοι συλλέγουν τα ανθρώπινα λείψανα· οι αστυνομικοί οι οποίοι εκτίθενται επανειλημμένα σε λεπτομέρειες κακοποίησης των παιδιών).

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα ποσοστά πιθανής ΔΜΤΣ σε άτομα με αυτισμό μπορεί να είναι σημαντικά υψηλότερα σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό, με ορισμένες μελέτες να αναφέρουν ποσοστά μεταξύ 32% και 45%. Αυτός ο αυξημένος κίνδυνος θεωρείται ότι συνδέεται με την υψηλότερη πιθανότητα εμφάνισης τραυματικών γεγονότων, ιδιαίτερα των διαπροσωπικών τραυμάτων όπως ο εκφοβισμός, η σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, εντός του πληθυσμού των ατόμων με αυτισμό.

Η έρευνα

Η Rumbal και οι συνεργάτες της (2020) διερεύνησαν την εμπειρία του τραύματος και τα ποσοστά πιθανής ΔΜΤΣ) σε ενήλικες με ΔΑΦ. Οι ερευνητές  ζήτησαν από 59 ενήλικες με ΔΑΦ να συμπληρώσουν ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια σχετικά με τις εμπειρίες τους με αγχωτικά ή τραυματικά γεγονότα και σχετικές ψυχικές διαταραχές.

Οι ερευνητές βρήκαν ότι οι ενήλικες με αυτισμό βίωσαν ένα ευρύ φάσμα γεγονότων ζωής ως τραυματικά, με πάνω από το 40% να εμφανίζουν πιθανή ΔΜΤΣ τον τελευταίο μήνα και πάνω από το 60% να αναφέρουν πιθανή ΔΜΤΣ κάποια στιγμή στη ζωή τους, συγκριτικά με ένα ποσοστό 8,9% της ΔΜΤΣ στον γενικό πληθυσμό (McManus κ.ά., 2009).

Πολλά από τα γεγονότα ζωής που βιώνουν ως τραύματα δεν θα αναγνωρίζονταν σε ορισμένα τρέχοντα διαγνωστικά συστήματα, εγείροντας ανησυχίες ότι τα αυτιστικά άτομα ενδέχεται να μην λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονται για την πιθανή ΔΜΤΣ.

Advertising

Τα πιο συχνά αναφερόμενα τραύματα του DSM-5 ήταν η σεξουαλική και η σωματική κακοποίηση, όπως φαίνεται στην παρακάτω Εικόνα 1, ενώ ο εκφοβισμός, το πένθος και τα τραύματα τα οποία σχετίζονται με προβλήματα ψυχικής υγείας, όπως οι «καταρρεύσεις», ήταν τα πιο συνηθισμένα τραύματα εκτός του DSM-5, Εικόνα 2.

Συμπεράσματα

Οι ενήλικες με ΔΑΦ περιέγραψαν ένα ευρύ φάσμα γεγονότων ζωής ως τραυματικά. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι ενήλικες με ΔΑΦ ενδέχεται να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης ΔΜΤΣ τόσο μετά από τραυματικά γεγονότα τα οποία πληρούν τα κριτήρια του DSM-5 για τη ΔΜΤΣ όσο και μετά από τραυματικά γεγονότα τα οποία δεν πληρούν τα κριτήρια του DSM-5.

Οι κλινικές υπηρεσίες για ενήλικες με ΔΑΦ θα ωφελούνταν από τον τακτικό έλεγχο έκθεσης σε τραύμα και την αξιολόγηση της συμπτωματολογίας της ΔΜΤΣ σε άτομα τα οποία έχουν εκτεθεί σε τραύμα, επιτρέποντας την παροχή των τρεχουσών θεραπειών οι οποίες βασίζονται σε ερευνητικά ευρήματα σε αυτόν τον δυνητικά ευάλωτο πληθυσμό.

Απαιτείται περαιτέρω έρευνα για την ανάπτυξη προσβάσιμων, αξιόπιστων και έγκυρων μέτρων αξιολόγησης της ΔΜΤΣ και κατάλληλα προσαρμοσμένων, αποδοτικών και αποτελεσματικών μορφών θεραπειών που επικεντρώνονται στο τραύμα, για την κάλυψη των αναγκών των ατόμων με ΔΑΦ και ΔΜΤΣ.

Βιβλιογραφία

American Psychiatric Association. (2013). Diagnostic and statistical manual of mental disorders (5η έκδ.). Author.

McManus, S., Meltzer, H., Brugha, T., Bebbington, P. E. & Jenkins, R. (2009). Adult psychiatric morbidity in England: results of a household survey. Health and Social Care Information Centre.

Rumball, F., Happé, F., & Grey, N. (2020). Experience of Trauma and PTSD Symptoms in Autistic Adults: Risk of PTSD Development Following DSM-5 and Non-DSM-5 Traumatic Life Events. Autism research : official journal of the International Society for Autism Research, 13(12), 2122–2132. https://doi.org/10.1002/aur.2306