Το παρόν άρθρο

Το παρόν άρθρο, με τίτλο Πραγματολογικές δυσκολίες στην ΑΓΔ: Στόχοι παρέμβασης, θα ορίσει την πραγματολογική διαταραχή και θα δώσει παραδείγματα των πραγματολογικών δυσκολιών των παιδιών με ΑΓΔ. Στη συνέχεια, θα παρουσιάσει τις τρεις κύριες δεξιότητες της πραγματολογικής γλώσσας. Τέλος, θα παρουσιάσει τον ερευνητικό σκοπό και τα ερευνητικά ευρήματα μίας πρόσφατης μελέτης η οποία διερεύνησε την αποτελεσματικότητα των πραγματολογικών παρεμβάσεων σε παιδιά με ΑΓΔ.

Η πραγματολογική διαταραχή

Η διαταραχή της κοινωνικής επικοινωνίας, η οποία ονομάζεται επίσης πραγματολογική διαταραχή της γλώσσας, αποτελεί μία νέα καταχώρηση στην πέμπτη έκδοση του Διαγνωστικού και Στατιστικού Εγχειριδίου των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5). Πριν από αυτό, η ιδέα των δυσκολιών κοινωνικής επικοινωνίας υπήρχε ως κριτήριο για άλλες διαταραχές, αλλά ποτέ ως ξεχωριστή διαταραχή.

Οι πραγματολογικές δυσκολίες των παιδιών με ΑΓΔ

Τα παιδιά με Αναπτυξιακή Γλωσσική Διαταραχή (εφεξής ΑΓΔ) συχνά αντιμετωπίζουν πραγματολογικές δυσκολίες, οι οποίες περιλαμβάνουν τις δυσκολίες με τη σωστή χρήση της γλώσσας σε κοινωνικά πλαίσια. Αυτές οι δυσκολίες μπορούν να εκδηλωθούν σε διάφορους τομείς, συμπεριλαμβανομένων των δεξιοτήτων συνομιλίας, της κατανόησης και χρήσης των μη λεκτικών μηνυμάτων και της ερμηνείας της αφηρημένης ή μεταφορικής χρήσης της γλώσσας.

Τα παιδιά με ΑΓΔ μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι οι συζητήσεις περιλαμβάνουν μία εναλλαγή — μπορεί, δηλαδή, να διακόπτουν τον συνομιλητή τους ή να μιλάνε χωρίς να είναι η δική τους σειρά.

Advertising

Advertisements

Η πραγματολογική γλώσσα αποτελείται από τρεις κύριες δεξιότητες:

1. Τη χρήση της γλώσσας για συγκεκριμένο σκοπό, όπως για παράδειγμα για να πει κανείς γεια ή αντίο ή για να κάνει μία ερώτηση ή μία δήλωση.
2. Την αλλαγή της γλώσσας ανάλογα με το άτομο με το οποίο μιλάει κανείς ή την κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Επί παραδείγματι, ένα παιδί μιλάει διαφορετικά στον δάσκαλό του από ό,τι στον μικρότερο αδελφό του ή μιλάει διαφορετικά στη σχολική τάξη από ό,τι στην παιδική χαρά.
3. Το να ακολουθεί κανείς τους κοινωνικούς κανόνες για τις συζητήσεις, όπως η εναλλαγή της σειράς στη συζήτηση, η διατήρηση του θέματος, ο σεβασμός του προσωπικού χώρου και η χρήση και η κατανόηση της γλώσσας του σώματος.

Η έρευνα