Καιρό τώρα γίνεται μια φασαρία – κουβέντα γύρω από τα single player παιχνίδια και την προσοχή που δίνουν οι εταιρίες σε αυτά. Με την έλευση του Internet σε αρκετά μεγάλες ταχύτητες, τα online games γίνανε καθημερινότητα. Ο όλο και αυξανόμενος αριθμός παικτών που μπορεί να υποστηρίξει το κάθε game κάνει τους παίκτες, και τις εταιρίες κυρίως, να παρατάνε σιγά σιγά τα single player games. Τουλάχιστον έτσι είναι φαινομενικά, ή ακόμη χειρότερα, έτσι θέλουν να πιστεύουμε οι ίδιες οι εταιρίες.
Το κόστος ήταν πάντα ένα θέμα για όλους τους gamers. Πολλές εταιρίες ανέπτυξαν Free to Play παιχνίδια εισάγοντας όμως τρόπους με τους οποίους θα «αρμέγουν» χρήματα από τους παίκτες. Αρχίζεις να παίζεις με κανένα εμπόδιο (τουλάχιστον φαινομενικά), δωρεάν και καμία επιβάρυνση. Αν θέλεις ένα φανταχτερό όπλο ή μια πανοπλία, που σου δίνει ίσως και κάτι έξτρα, τότε πρέπει να πληρώσεις. Μετά ήρθαν τα λεγόμενα boostαρίσματα. Θέλεις να ανέβεις level με διπλάσιο ή δεκαπλάσιο ρυθμό; Πλήρωσε. Θέλεις ένα σπαθί που έχει 10x damage από το καλύτερο που θα σου πέσει loot; Πλήρωσε. Και κάπως έτσι τα Free to Play έγιναν FtP – Pay to Win. Και είναι λογικό αυτό ως ένα σημείο, ένας casual gamer δεν θα πληρώσει ποτέ, θα παίζει δωρεάν αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να βρεθεί στην κορυφή. Ένας gamer που θα γουστάρει το game θα χώσει χρήμα (πολύ χρήμα) για να συναγωνιστεί στην κορυφή. Αλλά κάπως έτσι χάνεται και το νόημα, κατά την γνώμη μου.
Το ξεφτίλισμα ήρθε όταν άρχισαν να περιορίζουν τους παίκτες. Και προσοχή, δεν κράζω τις εταιρίες που πουλάνε games. Έχω αγοράσει εκατοντάδες, και τα εκτιμώ. Αλλά το να λες ότι δίνεις ένα free to play αλλά μέχρι ένα τάδε level και μετά πλήρωνε, ή μπορείς να παίξεις σε ένα μέρος του χάρτη και μετά πάλι πλήρωνε, συγνώμη αλλά αυτό δεν είναι Free to Play. Και το όλο σύστημα των microtransactions που πλέον κυριαρχεί στα games είναι, εκτός από άδικο, ύπουλο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που gamers χάνουν αντικείμενα ή τους τα κλέβουν. Σπαταλάνε περιουσίες ολόκληρες σε κάτι που θα χάσουν έτσι κι αλλιώς σε λίγο καιρό. Το μόνο σίγουρο όμως είναι ότι οι εταιρίες εποφελούνται από αυτό. Το κατα κεφαλήν κέρδος είναι πολύ περισσότερο από ένα game που απλώς θα κόστιζε 50-70 ευρώ και τίποτα περισσότερο.
Υπάρχουν όμως και οι ρομαντικοί gamers. Το gaming για μερικούς είναι διασκέδαση όπως οι ταινίες ή η μουσική. Τι κάνεις; Βλέπεις μια ταινία, διαρκεί 2-3 ώρες και μετά τέλος. Βλέπεις άλλη ή περιμένεις το σίκουελ. Ακούς ένα άλμπουμ, και μετά από λίγο καιρό ακούς κάτι άλλο. Μερικές φορές επιστρέφεις και ξαναβλέπεις ή ξανακούς.
Κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι και το gaming σήμερα. Ένα game μπορεί να στηθεί ως single player, να εξιστορεί κάτι, να διαρκεί ένα σεβαστό ποσό ώρας, και να τελειώνει. Σαν μια ιστορία. Στο μεταξύ θα ζήσεις εμπειρίες μέσα που δεν είναι δύσκολο να πετύχει ένας developer σε ένα single player game. Δεν είναι απαραίτητο να παίζεις με άλλους 20 κάτι που είναι βαρετό και επαναλήψιμο αν το δεις με μια αντικειμενική ματιά. Για παράδειγμα το σύστημα που προτιμούν το 99% των MMORPGs είναι grind, grind, grind, dungeon, grind, grind, dungeon, λίγο pvp, dungeon και αυτό συνεχίζει με ελάχιστες παραλλαγές μέχρι να το παρατήσει το community. Μπορείς να παίζεις μόνος σου ή σε coop ένα game που θα σου δώσει πολύ περισσότερα.
Η Sony για παράδειγμα έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά με τα exclusives της, τα οποία ναι μεν μπορεί να έχουν και multiplayer χαρακτηριστικά αλλά είναι αυτό το πλήρες πακέτο που είπα και πριν. The Last of Us, Uncharted, Horizon Zero: Dawn κλπ είναι μια σειρά από games που δίνουν πολύ περισσότερα από ένα multiplayer game.
Άρα το να λέμε ότι “το Single Player έχει πεθάνει” είναι τελείως λάθος. Τουλάχιστον όταν δεν το λέμε εκ του πονηρού και δεν αντιπροσωπεύουμε μια πολυεθνική εταιρία gaming. Το να καταφύγει μια εταιρία σε ένα multiplayer game με microtransactions ή ακόμη χειρότερα σε ένα MMORPG χωρίς κάποια εμφανή διαφορά από άλλα, είναι καιρο(κερδο)σκοπική προσπάθεια, η οποία θα κάνει τον κύκλο της κάποια στιγμή.
Υπάρχει μια κοινότητα, και πιστεύω ότι είναι ακόμη η πλειοψηφία, η οποία θέλει να πληρώνει ένα στάνταρ ποσό και να ψυχαγωγείται από ένα game χωρίς περαιτέρω μπερδέματα. Να ζει μια στάνταρ και γεμάτη ιστορία και να πηγαίνει στην επόμενη, χωρίς να σπαταλάει μια αιωνιότητα κυνηγώντας το αδύνατο.
