Ογδόη Μαρτίου. Μία παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα του κόσμου. Αφιερωμένη σε κάθε γυναίκα του κόσμου ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής ή θρησκείας. Μια μέρα που φέρνει στο νου γυναίκες πρότυπα. Μοναδικές προσωπικότητες που άφησαν το δικό τους ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία. Αλλά και γυναίκες αγωνίστριες της καθημερινότητας.
Ένα τέτοιο πρότυπο- σύμβολο που στάθηκε μεγάλη επιρροή για μένα ήταν η Γουόρις Ντίρι. Μια γυναίκα αγωνίστρια, που μέσα από το αυτοβιογραφικό βιβλίο της το «Λουλούδι της ερήμου» καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει πραγματικά, να είσαι ένας άνθρωπος, μια γυναίκα με αστείρευτη δύναμη και αποφασιστικότητα. Αποφασιστικότητα και θάρρος για ζωή.
Ήμουν σχετικά μικρή όταν διάβασα το βιβλίο στο οποίο αφηγείται την ιστορία της. Αν και έχουν περάσει λοιπόν αρκετά χρόνια, πάντοτε ανακαλώντας την περίοδο που το διάβασα, μου έρχονται ένα σωρό συναισθήματα και σκέψεις στο μυαλό.
Με είχε επηρεάσει με τόσους τρόπους θυμάμαι. Διάβαζα, διάβαζα, και δε μπορούσα να σταματήσω να αισθάνομαι παρά μεγάλο θαυμασμό και δέος για αυτή τη γυναίκα. Μια γυναίκα, ίδια με τόσες άλλες μα συνάμα και μοναδική, ξεχωριστή.
Η Γουόρις γεννήθηκε σε μία νομαδική οικογένεια της Σομαλίας, με αυστηρά έθιμα και παραδόσεις. Έθιμα και παραδόσεις που θέλουν τις γυναίκες να παντρεύονται όταν είναι έφηβες με άντρες ηλικιωμένους και να υποβάλλονται σε βάναυσες διαδικασίες όπως η κλειτοριδεκτομή.
Κατάφερε λοιπόν, ξεκινώντας με τίποτα παραπάνω από την αποφασιστικότητα και τη δύναμή της να ξεχωρίσει αφήνωντας και εκείνη το δικό της στίγμα στην ιστορία. Με μόνη περιουσία ένα σάλι και καθόλου γνώση κατάφερε να αλλάξει ριζικά με κόπο και σκληρή δουλειά τη ζωής της.
Η Γουόρις είναι μία γυναίκα, της οποίας η ιστορία θα έπρεπε να «διδάσκεται». Γιατί αποτελεί ένα υπέρτατης σημασίας πρότυπο. Διαβαζοντάς την, μαθαίνοντας την ιστορία της πέρασα από ένα διαρκές αναβοκατέβασμα συναισθημάτων.
Θαυμασμός για το αστείρευτο σθένος που μπορεί να επιδείξει μία γυναίκα. Λύπη και στεναχώρια για τα θλιβερά εκείνα πράγματα που υποβάλλεται κάθε γυναίκα, η οποία δεν έχει την «τύχη» να γεννηθεί σε συγκεκριμένα μέρη του κόσμου.
Θυμός που μερικές φορές τα πράγματα φαίνονται να είναι τόσο δύσκολα και κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται σε αδιέξοδα δίχως να έχουν λόγο για τη ζωή τους. Και έτσι χρειάζεται να καταβάλλουν ακόμη περισσότερη προσπάθεια για να ζήσουν αξιοπρεπώς και με όλη τη σημασία της λέξης.
Από την άλλη πάλι κατανόηση. Κατανόηση αυτού του χαοτικού κόσμου στον οποίο ζούμε. Χαοτικός όχι επειδή απλά έτσι είναι, επειδή έτσι απλά τον παραλάβαμε. Χαοτικός γιατί το επιτρέπουμε εμείς. Και κανείς μπορεί να αναρωτηθεί: Πως μπορεί η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου να σε κάνει να κατανοήσεις πως και γιατί ο κόσμος είναι χαοτικός;
Προσωπικά εγώ αντιλαμβάνομαι τις ζωές των ανθρώπων σαν καθρέπτες. Η ζωή ενός ανθρώπου-είτε είναι γυναίκα είτε άνδρας- είναι μια αντανάκλαση ενός μικρού κομματιού, που συνθέτει αυτό το περίπλοκο αλλά μοναδικό με τον τρόπο του παζλ, που αποτελεί ο κόσμος μας.
Ένα παζλ, με διάφορα κομμάτια που το κάνουν χαοτικό. Άλλοτε χαοτικό με ένα όμορφο τρόπο και άλλοτε με έναν θλιβερό. Ένας τέτοιος καθρέπτης είναι και για εμένα η Γούρις. Ένας καθρέπτης που δείχνει ότι ο κόσμος είναι θλιβερά χαοτικός γιατί υπάρχει τέτοια δυστυχία, πόνος και δυσκολίες. Αλλά και όμορφα χαοτικός, γιατί έτσι αναδύονται οι δυνατοί και οι αποφασιστικοί άνθρωποι με τις ιστορίες τους. Και μια από αυτούς είναι και η Γουόρις Ντίρι: Ένα αξιοζήλευτο «λουλούδι της ερήμου».
