Σάββατο βράδυ κι όλα τα παιδιά, πίνουνε γλεντάνε και περνάνε καλά. Όχι εμείς, εμείς ήμασταν στο live των Active Member στο Principal με εισιτήρια αγορασμένα ένα μήνα πριν. Αυτή η παιδική ασθένεια ποτέ δεν θα φύγει, από τους πρώτους που μπαίνουν στα live και ο τελευταίοι που φεύγουν. Αλλά ας μην συνεχίσω για εμένα και για εμάς, πάμε στους Active Member, στον Μιχάλη και την Γιολάντα.
Αυτοί έμειναν.
Είμαι ο γκρινιάρης ακόλουθος της Low Bap, είμαι αυτός ο τύπος που αν ακολουθείτε μουσικές σκηνές τον βλέπετε στη γωνία να γκρινιάζει για το πώς ξεκίνησε η μπάντα και πώς είναι τώρα. Και οι Active Member δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση σε αυτή τη μουρμούρα καθώς τους ακολουθώ και τους αγοράζω σχεδόν είκοσι χρόνια.
Ναι, το κάνω. Οπότε δικαιούμαι να έχω άποψη για την εμφάνιση τους. Σε ένα γεμάτο Principal, ευτυχώς με ηλικίες άνω των είκοσι, οι Active Member έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Τους αντιμετωπίζω σαν μονάδα και όχι σαν συγκρότημα. Τόσο ο Μιχάλης που στην φωνή του εμφανίστηκε η νιότη μας και μας έπιασε από τον λαιμό θυμίζοντας μας χρόνια παλιά και καλά ή κακά, όσο και η Γιολάντα που μας θύμισε την αλλαγή στο σχήμα από το 2004 κι έπειτα.
Μέσα σε δύο και κάτι ώρες πέρασαν μπροστά μας χρόνια τραγουδιών και στίχων καθώς παρουσιάστηκε και ένα μέρος από την καινούργια δουλειά των Active Member με τίτλο «Ζαλίκι», η οποία είχε κυκλοφορήσει διαδικτυακά από το 2017 κομμάτι-κομμάτι.
Εντύπωση μου έκανε η αναγνώριση του λάθους του Μιχάλη όταν αναφέρθηκε στην υποτιθέμενη διάλυση των Active Member, κάτι που όπως είπε: «Μου είχε σφηνωθεί χωρίς λόγο στο μυαλό κι έπρεπε να γίνει αλλά μετά σκέφτηκα πως χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω».
Ναι, γιατί εμείς θα μπορούσαμε. Και τον πιστεύω για όσα είπε, παρά τα όσα έχουν ακουστεί και γραφεί για τον ίδιο τα τόσα χρόνια από όλους όσους τον αγαπούν ή τον μισούν. Μακάρι να αξιωθούν να τον ακολουθήσουν όσοι συνεχίζουν το συγκεκριμένο μουσικό είδος και να αφήσουν την μισή ιστορία που έχει αφήσει πίσω τους.
Οι Active Member ήταν από τα πρώτα σχήματα που μας πήραν από το χέρι και περπάτησαν μαζί μας τον μεγάλο δρόμο της ελληνικής χιπ-χοπ κι αυτό που είδα το Σάββατο ήταν εκείνοι οι παλιοί Active Member. Έλειπαν κάποιοι, έλειπαν κάποιοι βασικοί για να λέμε και την αλήθεια (μάλλον για να την γράφουμε την αλήθεια) αλλά έτσι ήρθαν τα πράγματα και πλέον το σχήμα είναι αυτό, η ιστορία του είναι αυτή και ο κόσμος που το ακολουθεί είναι αυτός.
Στα καλύτερα που έρχονται λοιπόν να ευχηθούμε να είμαστε παρόντες κι ενωμένοι κάτω από την μουσική που αγαπάμε και ακολουθούμε δυο και βάλε δεκαετίες. Ναι, έχει σημασία ο χρόνος γιατί αντέξαμε τον αέρα που όλο κόντρα φυσάει.
Υ.Γ. : Δεν έβγαλα φωτογραφίες, δεν μπορώ να ασχολούμαι με το κινητό εν ώρα συναυλίας οπότε χρησιμοποιώ εικόνες από το διαδίκτυο.
