Είναι γεγονός πως τις τελευταίες δεκαετίες η αναγνώριση της ομοφυλοφιλίας στο πλαίσιο μιας οικογενειακής σχέσης έχει αρχίσει να απασχολεί πολλές κοινωνίες. Έχουν ανέλθει στην επιφάνεια θέματα όπως το coming out των ομοφυλόφιλων, η ανατροφή των παιδιών τους, η αντιμετώπισή τους στον εργασιακό χώρο κ.ά. Όσον αφορά το ζήτημα της γονεϊκότητας, ο σεξουαλικός προσανατολισμός των συγκεκριμένων ατόμων φαίνεται να αποτελεί τον μοναδικό παράγοντα που τους καθιστά ανίκανους να γίνουν γονείς. Και αυτό γιατί; Διότι η πατριαρχία και ο συντηρητισμός που εξακολουθούν να επικρατούν παγκοσμίως, τείνουν να επηρεάζουν τη στάση των κοινωνιών και να καθορίζουν ένα νομικό πλαίσιο γεμάτο από προκαταλήψεις και διακρίσεις. Πρόκειται για μια πραγματικότητα αρκετά λυπηρή, αφού το να γίνονται δυο άνθρωποι γονείς, αποτελεί μια μοναδική εμπειρία που μπορεί για πολλούς να συνεπάγεται την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς τους.
Τι λένε οι έρευνες;
Πολλές από τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί πάνω στο παρόν ζήτημα, αναφέρουν πως τα παιδιά που προέρχονται από οικογένειες με γονείς του ίδιου φύλου παρουσιάζουν παρόμοια αναπτυξιακά αποτελέσματα με εκείνα που ανατράφηκαν από γονείς διαφορετικού φύλου. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για την ψυχική τους υγεία. Υποστηρίζεται, ακόμα, πως το δικαίωμα του να γίνει κάποιος γονέας δε προϋποθέτει τη γέννηση του παιδιού από το ίδιο το άτομο ή το ζευγάρι, αλλά εστιάζει στην καθ΄ εαυτή ανατροφή του. Επομένως, οι παράγοντες που χρειάζεται να εξετάζονται προκειμένου να επιτραπεί σε ένα ομόφυλο ζευγάρι να αποκτήσει παιδί είναι η σταθερότητα που έχει αναπτυχθεί στη σχέση του, η αγάπη, η φροντίδα και η στήριξη, συναισθηματική και οικονομική, που μπορεί να παρέχει στο παιδί και όχι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του. Πρέπει, δηλαδή, τα κριτήρια με τα οποία θα παρθεί μια τέτοια απόφαση να είναι τα ίδια με εκείνα που εξετάζεται ένα ετερόφυλο ζευγάρι.
Οι δυσκολίες και η αλλαγή
Γίνεται αντιληπτό πως για τα ομόφυλα ζευγάρια που επιθυμούν να γίνουν γονείς αναδύονται αρκετοί περιορισμοί, με το αίτημά τους συχνά να απορρίπτεται από το σύστημα. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι πιθανό να χρειαστεί να διανύσουν μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να υποβληθούν σε όλους τους προαπαιτούμενους ελέγχους προκειμένου να φτάσουν στο στάδιο της υιοθεσίας. Κάτι που φαίνεται να προβληματίζει έντονα τα ομόφυλα ζευγάρια είναι η πιθανή μη αποδοχή και η αδυναμία προσαρμογής στο σχολικό περιβάλλον των παιδιών τους, καθώς θεωρούν πως μπορεί να βιώσουν διακρίσεις τόσο από άλλα παιδιά όσο και από τους εκπαιδευτικούς και να έρθουν αντιμέτωποι με σχόλια ή ερωτήσεις που σχετίζονται με την οικογενειακή τους κατάσταση και που ίσως τους φέρουν σε δύσκολη θέση. Οι υπηρεσίες υγείας είναι ένας ακόμη τομέας, πέραν της εκπαίδευσης, στον οποίο πιθανολογείται να βιώσουν διακρίσεις.
Για να εξαλειφθούν τα προαναφερθέντα, είναι σημαντικό η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και υποστήριξης να είναι ομοιόμορφη και χωρίς διακρίσεις για όλους αλλά και να υπάρξει ενημέρωση και εκπαίδευση προκειμένου να αλλάξουν οι υπάρχουσες συντηρητικές αντιλήψεις. Με τον τρόπο αυτό, θα προωθηθεί η ανοχή και η κατανόηση της ποικιλομορφίας των οικογενειακών δομών. Παράλληλα, εξίσου βοηθητικό θα ήταν να δημιουργηθούν εξειδικευμένες υπηρεσίες που θα μπορούν να κατανοήσουν και να ασχοληθούν σε βάθος με τις ανάγκες των ομόφυλων ζευγαριών.
Πηγές:
Dunn, Wendy L. & Craig, Grace J (2021). Κατανοώντας την Ανάπτυξη του Ανθρώπου. Αθήνα: Εκδόσεις Παπαζήση
Γεωργοπούλου, Βασιλική Βενετία (2024). ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΤΗ ΓΟΝΕΪΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ (αδημοσίευτη διπλωματική εργασία). Αθήνα: Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής
