Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, πέρα από την φρικαλεότητα του, είναι γνωστός και για την ανάπτυξη της επιστήμης. Τα πυρηνικά όπλα που παρουσιάστηκαν εκείνη της εποχή χρειάζονταν έναν τρόπο μεταφοράς. Ένας τέτοιος ήταν το πολεμικό πλοίο «USS Indianapolis» του Αμερικανικού ναυτικού. Η τύχη του, όμως, ήταν άδοξη. Το πλοίο βυθίστηκε με έναν από τους χειρότερους και πιο αιματηρούς θανάτους της θάλασσας.
Το USS Indianapolis κατασκευάστηκε τον Φεβρουάριο του 1929 με σκοπό να αποτελέσει ναυαρχίδα των ειδικών πολεμικών πλοίων του Αμερικανικού στόλου. Πήρε το όνομα του από την πόλη «Indianapolis» της Αμερικής και είχε 1.195 πλήρωμα. Ξεκίνησε για πρώτη φορά το ταξίδι του το 1931 ως ναυαρχίδα των «Scouting Force 1» και παρέμεινε για οχτώ χρόνια. Το 1943 και 1944 διατάχτηκε να διοικεί το «Fifth Fleet» στις ναυτικές επιχειρήσεις του στον κεντρικό Ειρηνικό Ωκεανό.
Το USS Indianapolis διέπρεψε στην «Επιχείρηση της Νέα Γουινέα» και στην «Επιχείρηση των Νήσων Αλευτιάν». Στην πρώτη, απέπλευσε στον Νότιο Ειρηνικό στις 20 Φεβρουαρίου του 1942 και κατέρριψε 18 Ιαπωνικά αεροσκάφη. Στην δεύτερη, ταξίδεψε στον Βόρειο Ειρηνικό για να συνδράμει στην μάχη που γινόταν εκεί. Το πλοίο κατέστρεψε τις Ιαπωνικές δυνάμεις ολοσχερώς και εξασφάλισε την αμερικανική κυριαρχία στο νησιωτικό σύμπλεγμα τον Ιανουάριο του 1943. Το 1944, ταξίδεψε σε όλον τον Ειρηνικό και σημείωσε σημαντικές νίκες στις Ανατολικές Καρολίνες, στα νησιά Μαριάννα και στις Φιλιππίνες. Τον Ιούλιο του 1945, αναλαμβάνει την πρώτη του μυστική αποστολή.
Στις 19 Ιουλίου, το USS Indianapolis φτάνει στο Pearl Harbor, όπου και λαμβάνει την αποστολή του. Θα μεταφέρει το πρώτο πυρηνικό όπλο, ονόματι «Little Boy», στο νησί Τίνιαν στις Φιλιππίνες. Η βόμβα αυτή προοριζόταν για την Χιροσίμα. Στις 28 Ιουλίου αποπλέει σε πλήρη ταχύτητα.
Η αποστολή, όμως, θα κοπεί στα δύο. Δεκαπέντε λεπτά μετά τα μεσάνυχτα στις 30 Ιουλίου του 1945, το USS Indianapolis θα χτυπηθεί από δύο τορπίλες ενός Ιαπωνικού υποβρυχίου. Μέσα σε δώδεκα λεπτά, το πλοίο βυθίζεται παίρνοντας μαζί του 300 άνδρες. Οι εναπομείναντες 890 επιβιβάστηκαν στις σωσίβιες λέμβους ή πήδηξαν στο νερό.
Το νερό ήταν γεμάτο με καύσιμα από το πλοίο. Συντρίμμια και πτώματα έπλεαν το ένα δίπλα στο άλλο. Κάποιοι άνδρες δεν είχαν καν σωσίβια. Έφτιαξαν ομάδες, άλλοι πάνω στις λέμβους και άλλοι μέσα στη θάλασσα. Τότε χτυπά ο εφιάλτης. Ένα κοπάδι καρχαριών μύρισε το αίμα και πλησίασε τους άνδρες. Επιτέθηκαν πρώτα στα πτώματα και μετά στους ναύτες. Βύθισαν λέμβους ή ακρωτηρίαζαν όποιους ήταν στο νερό. Οι άνδρες ήταν αφυδατωμένοι, πεινασμένοι, δηλητηριασμένοι από τα καύσιμα και με εγκαύματα από τον ήλιο ή υποθερμία από τα κρύα νερά. Κάποιοι είχαν παραισθήσεις από το αλατόνερο και αυτοκτόνησαν, επιτέθηκαν σε άλλους ή κολύμπησαν προς το βυθό και φαγώθηκαν.
Μια ομάδα δεν άντεξε και άρχισε να κολυμπά προς την πληρέστερη στεριά. Απείχε 280 μίλια. Λίγοι τα κατάφεραν. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στο νερό για τέσσερις μέρες, ώσπου τους εντόπισε ένα μαχητικό αεροσκάφος που εκτελούσε διαδρομή ρουτίνας. Το αεροσκάφος ανέφερε το συμβάν και αμέσως στάλθηκε αποστολή διάσωσης. Πρώτο κατέφθασε ένα αμφίβιο αεροσκάφος με αρχηγό τον λοχία Robert Adrian Marks. Ο Marks και το πλήρωμά του έριξαν σωσίβιες λέμβους, αλλά η μια καταστράφηκε κατά την πρόσκρουση με το νερό και τις άλλες δεν τις έφτανε το πλήρωμα. Τελικά, αποφασίζει να κατεβάσει το αεροπλάνο σε ύψος 3,7 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Διασώζει 56 άνδρες και καθώς το αεροπλάνο ήταν μικρό, πολλοί από αυτούς κρέμονταν δεμένοι από σκοινιά αλεξίπτωτου. Το ίδιο βράδυ καταφτάνει το πρώτο από τα επτά πλοία διάσωσης. Επέζησαν μόνο 316 άνδρες από το συνολικό πλήρωμα των 1.195 ανδρών.
Καπετάνιος του πλοίου ήταν ο Charles McVay. Ο McVay κατηγορήθηκε πως δεν διέταξε έγκυρα την εγκατάλειψη του πλοίου και πως δεν έκανε ελιγμούς αποφυγής. Το δικαστήριο, ωστόσο, ήταν διχασμένο. Ο McVay θα μπορούσε να αποφύγει τις τορπίλες, αλλά το Πολεμικό Ναυτικό είχε τοποθετήσει το πλοίο σε κίνδυνο εξαρχής. Ο καπετάνιος δεν είχε ενημερωθεί πως το υποβρύχιο υπήρχε στην περιοχή. Έτσι, ακόμη και αν έκανε ελιγμούς, θα ήταν άστοχοι.
Ο McVay αθωώθηκε και αποσύρθηκε το 1949 ως ναύαρχος, πολλοί, όμως, τον κατηγορούσαν ακόμη. Η ενοχή ήταν τόσο μεγάλη, που οδηγήθηκε στην αυτοκτονία το 1968. Στο χέρι του κρατούσε, μάλιστα, ένα καραβάκι. Ήταν 70 ετών.
Το 1996 θα ανοίξουν οι έρευνες του ναυαγίου με αφορμή την εργασία του εξάχρονου Hunter Scott στο μάθημα της Ιστορίας του σχολείου του. Τον Οκτώβριο του 2000, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών ψήφισε ψήφισμα ότι ο καπετάνιος McVay «είναι απαλλαγμένος από την απώλεια του USS Indianapolis». Τον Ιούλιο του 2001 απαλλάχθηκε από κάθε κατηγορία.
Το 2001 άρχισαν προσπάθειες για να εντοπιστεί το πλοίο. Ήταν, ωστόσο, ανεπιτυχείς. Μια νέα προσπάθεια έγινε το 2006, αλλά τελείωσε και αυτή ανεπιτυχώς. Το 2016 ο Paul Allen ανακαλύπτει έγγραφα, τα οποία δίνουν τη θέση του πλοίου δυτικότερα από το σημείο των τότε ερευνών, καθώς αναγράφεται η μέγιστη ταχύτητα που είχε το πλοίο. Στις 19 Αυγούστου του 2017, ο Allen στέλνει υποβρύχια στην υποτιθέμενη τοποθεσία του ναυαγίου. Το USS Indianapolis ανακαλύπτεται σε βάθος 5500 μέτρων ανάμεσα σε ένα υποβρύχιο βουνό. Το ναυάγιο είναι καλά διατηρημένο και τον Σεπτέμβριο του 2017 χαρτογραφήθηκε πλήρως. Τα συντρίμμια του είναι διασκορπισμένα, λόγω της καταστροφής του πλοίου πριν βυθιστεί.
Αναμφισβήτητα, η ιστορία του USS Indianapolis είναι ένας θρήνος. Μια αποστολή θανάτου κατέληξε στη μεγαλύτερη επίθεση καρχαριών και σε ένα από τα μεγαλύτερα ναυάγια στην ανθρώπινη ιστορία. Το ναυάγιο θα μείνει στην αμερικανική ιστορία και στην παγκόσμια μνήμη ως τραγωδία.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:
USS Indianapolis: Survivor Accounts From the Worst Sea Disaster in U.S. Naval History. Ανακτήθηκε από history.com
The Worst Shark Attack in History:In 1945, a U.S. naval ship was sunk by a Japanese submarine, but the ship’s sinking was just the beginning of the sailors’ nightmare. Ανακτήθηκε από smithsonianmag.com
A sixth grade history project exonerated the captain of the USS Indianapolis. Ανακτήθηκε από wearethemighty.com
