Φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν την περασμένη Τετάρτη στην χώρα που ψηφίζει το ένα μνημόνιο μετά το άλλο για να ξεφύγει από την λαίλαπα της επιτροπείας και των προηγούμενων συμφωνιών με τους πιστωτές της. Η συμμετοχή κινήθηκε κάτω από το 50% με την ΔΑΠ-ΝΔΦΚ να κρατάει για μια ακόμη φορά τα πρωτεία πανελλαδικά και τις ΠΚΣ (Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας) και ΕΑΑΚ (Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση) να καταλαμβάνουν την δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα.
Επεισόδια σημειώθηκαν το μεσημέρι της Τετάρτης (24/05/2017) στο κέντρο της Αθήνας, έξω από το Χημείο. Νεαροί με φωτοβολίδες και τσεκούρια επιτέθηκαν σε φοιτητές που βρίσκονταν στο σημείο για τις φοιτητικές εκλογές και ακολούθησε συμπλοκή. Ένταση σημειώθηκε και στη Θεσσαλονίκη, όταν άγνωστοι επιτέθηκαν σε φοιτητές της ΔΑΠ – ΝΔΦΚ που βρίσκονταν στα φοιτητικά τραπεζάκια εντός της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ.
«Πληροφορήθηκα πριν από λίγο για τα επεισόδια και τους τραυματίες. Προφανώς έγιναν από ομάδες έξω-πανεπιστημιακών. Πρέπει να καταγγελθούν απερίφραστα. Τέτοιου είδες συμπεριφορές είναι παντελώς καταδικαστέες» δήλωσε ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου καταδικάζοντας τα επεισόδια που έλαβαν χώρα σε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα.
Εξαιρετικά χαμηλή κρίθηκε όπως και γενικότερα τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή στον θεσμό αυτό για να εκλεγούν οι εκπρόσωποι των φοιτητών στο πλαίσιο του διοικητικού συμβουλίου κάθε σχολής με τον θεσμό των φοιτητικών εκλογών για πολλούς να θεωρείται αναχρονιστικός και κατάλοιπο του παρελθόντος και να συνδέεται με απόψεις υπέρ της αποκομματοποίησης των πανεπιστημιακών χώρων. Προβληματισμοί και θέσεις που είναι γόνιμοι ίσως και εύλογοι αλλά δεν έχουν ανοίξει μιας και το σύνολο του πολιτικού φάσματος της χώρας δεν επιζητά ρήξη με την καθεστηκυία τάξη που επικρατεί εδώ και δεκαετίες αλλά συντήρηση της κατάστασης ως έχει.
Για κάποιους τα γνωστά τραπεζάκια των κομμάτων αξιολογείται ως ο μόνος τρόπος ενεργούς παρέμβασης στο πανεπιστήμιο με σκοπό να αποτραπούν τυχόν αυθαιρεσίες σε βάρος των φοιτητών και φοιτητριών ενώ για μια σημαντική μερίδα του φοιτητικού κόσμου και όχι μόνο η όλη κατάσταση αποτελεί ωμή προώθηση κομματικών συμφερόντων και προπαγάνδα πολιτική και κατά βάση κομματική.
Η κριτική στις πολιτικές παρατάξεις κάθε υφής και λογής εστιάζεται και σε ποικίλες πρακτικές που ακολουθούνται όπως προσφορά σημειώσεων, διοργάνωση σεμιναρίων( πατώντας στο ανελέητο κυνήγι των ειδικεύσεων και της δια βίου μάθησης) για την απόκτηση του μαγικού χαρτιού της βεβαίωσης παρακολούθησης. Σ’ αυτές θα πρέπει να προστεθούν η υιοθέτηση του προσηλυτισμού και η άκρατη ψηφοθηρία που διακρίνει τους βαθιά μυημένους στην εκάστοτε ιδεολογία που επιχειρούν να μεταδώσουν με ζέση μέσα από φυλλάδια, αφίσες και ανακοινώσεις στο αμφιθέατρο.
Οι φοιτητικές εκλογές όπως και κάθε εκλογική διαδικασία είναι μια γιορτή για την δημοκρατία, είναι επιτομή και επισφράγιση αυτής σε χαλεπούς καιρούς αν και πολλές φορές λαμβάνει διαστάσεις εκφυλιστικές και παρακμιακές που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια εκμηδενίζεται και ο πολίτης νιώθει ανίσχυρος μπροστά στις εξελίξεις και στην ρευστότητα των καιρών που απογοητεύουν. Δηλώνεις μέσω αυτών το δυναμικό σου παρόν, γίνεσαι διαμορφωτής των εξελίξεων και όχι έρμαιο ετεροκαθοριζόμενο από τους εκάστοτε συσχετισμούς. Σοβαρή διαφωνία αρκετών στην διεξαγωγή της όλης διαδικασίας είναι η παρουσία παρατάξεων με σαφείς τις ιδεολογικές και πολιτικές τους αναφορές υποχρεώνοντας τον φοιτητή και την φοιτήτρια σε μια επιλογή πολιτική και όχι βάσει ικανοτήτων που ένας εκπρόσωπος οφείλει να πληροί για να λάβει την θέση αυτή. Ένα ιδεολογικό υπόβαθρο μπορεί άραγε να οπλίσει τον εκπρόσωπο καλύτερα σε σχέση μ’ ένα ενεργό και δραστήριο πρόσωπο χωρίς παρωπίδες και λιγότερο δογματισμό; Απόλυτα θεμιτή η κομματική δραστηριοποίηση έξω από έναν χώρο που οφείλει να προάγει την γνώση, την έρευνα χωρίς να εθελοτυφλεί μπροστά στις δυσχέρειες εντός και εκτός αυτού. Η πολιτικοποίηση των πάντων είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά στην μικρή Ελλάδα των μεγάλων λόγων.
Κάποιοι μιλούν για καπήλευση του πανεπιστημιακού χώρου και κατ’ επέκταση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που δεινοπαθεί μέσα στο βραχνά μιας κρίσης που ακόμη να βρούμε τα πατήματα μας και να ορθοποδήσουμε όχι απαραίτητα οικονομικά αλλά κυρίως κοινωνικά, ηθικά και πολιτισμικά. Πότε άραγε θα διακρίνουμε με ενάργεια τους όρους κομματοποίηση και πολιτικοποίηση; Ως πότε θα επικρατεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς; Πότε η ομόνοια θα πραγματωθεί και δεν θα είναι απλώς η γνωστή πλατεία κάπου στο κέντρο μιας Αθήνας που κουβάλα στα σπλάχνα και στους δρόμους της ιστορία που μάλλον ακόμη δεν μας δίδαξε αρκετά; Πότε οι φοιτητές θα ενώσουν την φωνή τους; Πότε ο αριστερός θα δώσει τα χέρια με τον δεξιό σεβόμενος το παρελθόν και την πορεία του καθενός ξεχωριστά; Πότε η νίκη σε εκλογικές αναμετρήσεις δεν θα μεταφράζεται ως λευκή επιταγή στους έχοντες την εξουσία; Πότε θα σιγάσει το μίσος στις ψυχές μας για την όποια μορφή διαφορετικότητα; Πότε θα δοθούν μάχες κάτω από την σημαία του ανθρώπου( ή ακόμη καλύτερα χωρίς σημαίες);
