Είναι άσκοπο τελικά το κυνήγι των αποδείξεων; Κατά τη διάρκεια των αγορών μας πολλοί από εμάς αναρωτιόμαστε αν πρέπει να ζητήσουμε απόδειξη ή όχι. Κάτι που σε άλλες χώρες θεωρείται αυτονόητο, στην Ελλάδα είναι διαφορετικά. Είναι γεγονός πως ο Φ.Π.Α είναι εξουθενωτικός για τους μαγαζάτορες. Αλλά το να μην ζητάμε αποδείξεις θα δώσει τη λύση; Υπάρχουν βέβαια αρκετοί παράμετροι.
Μπαίνοντας σε ένα μαγαζάκι που το έχει, για παράδειγμα, ένας καλοσυνάτος παππούλης και αγοράζοντας ένα αναψυκτικό του ενός ευρώ, σπανίως θα πάρω απόδειξη. Αλλά δεν θα ζητήσω κιόλας. Νομίζω πως φαίνεται όταν ένα μαγαζί παλεύει για τα προς το ζειν. Ναι λοιπόν, καλώς ή κακώς δεν θα ζητήσω απόδειξη και θα φύγω. Δεν θα με πειράξει κιόλας δηλαδή. Θα με πειράξει όμως αν αυτό συμβεί σε ένα εστιατόριο της Χαλκιδικής, το οποίο όχι μόνο δεν θα μου δώσει απόδειξη αλλά θα μου πλασάρει το δελτίο παραγγελίας ως απόδειξη.
Εκεί που η αισχροκέρδεια χτυπάει κόκκινο είναι στην παροχή υπηρεσιών. Και αυτό γιατί η οικονομία είναι ελεύθερη και οι υπηρεσίες, ως επί το πλείστον, δεν έχουν τιμοκατάλογο. Δεν είναι κάτι χειροπιαστό και επομένως δεν υπάρχει ταμπελίτσα με τιμή πάνω. Σίγουρα θα έχει τύχει σε πολλούς γιατί σε μένα έτυχε ουκ ολίγες φορές. Πάω το αυτοκίνητό μου για service. Ο τεχνικός υπολογίζει το συνολικό κόστος προσθέτοντας αόρατα νούμερα και ύστερα από αρκετές πράξεις μου λέει πως η υπηρεσία του κοστίζει 120 ευρώ. Πληρώνω. Δίνοντας όμως ένα τέτοιο ποσό μόνο λογικό είναι πως θέλω την απόδειξη της αγοράς μου. Τη ζητάω, με κοιτάει περίεργα και μου λέει πως 120 ευρώ είναι χωρίς Φ.Π.Α. Αν θέλω απόδειξη πρέπει να πληρώσω 150 ευρώ. Προφανώς και δεν θέλω να πληρώσω παραπάνω οπότε φεύγω. Με αυτή τη λογική δηλαδή ο πάροχος της υπηρεσίας μου ζητάει να πληρώσω το δικό του φόρο. Και κανείς ποτέ δεν θα μου εξηγήσει πως ακριβώς φτάσαμε στα 120 ευρώ. Για να δω και εγώ με τη σειρά μου αν είναι όντως χωρίς Φ.Π.Α.
Δεύτερο περιστατικό στο κυνήγι των αποδείξεων. Ιατρός του ΕΟΠΥΥ. Ραντεβού με γιατρό που συνεργάζεται με τον ΕΟΠΥΥ, σημαίνει πως το κόστος της υπηρεσίας του καλύπτεται από το κράτος. Τελειώνοντας τη συνεδρία, εκ παραδρομής, ρώτησα πόσα οφείλω. Αμέσως θυμήθηκα πως δεν έχω να πληρώσω τίποτα αλλά ο ιατρός, ξαφνικά, μου είπε να αφήσω όσα θέλω. Απίστευτη απάντηση. Προφανώς και δεν έδωσα, αλλά το θράσος του με εξέπληξε δυσάρεστα.
Άνθρωπος είναι ο πωλητής. Άνθρωπος είναι και ο πελάτης. Η συμπόνια και κατανόηση σε καιρούς κρίσης είναι αυτονόητη. Σε κάποιες περιπτώσεις η μη παροχή αποδείξεων μπορεί και πρέπει να γίνει ανεκτή. Άλλα έως ένα σημείο. Σαν πελάτης θα καταλάβω όταν δεν μου δώσεις απόδειξη γιατί δεν μπορείς. Όταν η φορολογία είναι έτοιμη να σε αφανίσει πίστεψε με θα το καταλάβω και θα κάνω την παλαβή. Όταν όμως ρισκάρεις να με εξαπατήσεις μέσα στα μούτρα μου για να κερδίσεις εις βάρος μου, τότε το πράγμα αλλάζει.
