Η τέχνη της τζαζ στη ζωγραφική είναι βασισμένη στη μουσική, η οποία έχει τις ρίζες της στον 19ο αιώνα. Θεματική της συγκεκριμένης ζωγραφικής είναι τα μουσικά όργανα της τζαζ μπάντας όσο και στιγμιότυπα συναυλιών που περιελάμβαναν ορχήστρες μπάντας. Πάντως η εικαστική απεικόνιση του μουσικού αυτού είδους εμφανίστηκε κατά τον 20ό αιώνα. Τρία μεγάλα ονόματα ζωγράφων που επηρεάστηκαν από την τζαζ είναι: ο Ότο Ντιξ, ο Τζάκσον Πόλοκ και ο Πητ Μοντριάν, ενώ και οι τρεις έχουν ευρωπαϊκή καταγωγή. Αντιθέτως, η τζαζ μουσική είναι εξέλιξη της μουσικής της Αμερικανικής ηπείρου, ειδικά της αφροαμερικάνικης, την οποία είχαν μεταφέρει οι μαύροι δούλοι που ξεκίνησαν από την Αφρική στην Αμερική.
Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της τζαζ μουσικής – ο αυτοσχεδιασμός, η ελευθερία ρυθμού και ο πλούτος ηχοχρωμάτων- στάθηκαν γερά θεμέλια στην εικαστική απεικόνισή της. Και οι τρεις ζωγράφοι που προαναφέρθηκαν ήταν λάτρεις της τζαζ και χρησιμοποίησαν στην εικαστική τεχνική τους μεθόδους, οι οποίες σχετίζονται με τα συναισθήματα που βιώνει ένας θεατής κια ακροατής, κατά τη διάρκεια των συναυλιών της και τα προσφέρουν στο κοινό οι διασημότερες μπάντες- ορχήστρες της.
Παρατηρώντας κάποιος πίνακες της τζαζ συνειδητοποιεί και αντιλαμβάνεται ότι στόχος των ζωγράφων είναι η απεικόνιση της απελευθέρωσης με διάφορα μέσα, όπως η διαφορά στην χρωματική κλίμακα που χρησιμοποιείται αλλά και στη θεματική που επιλέγεται (απεικόνιση της νυχτερινής ζωής).
Για παράδειγμα, ο Τζάκσον Πόλοκ στο έργο του συνθέτει όλα τα χρώματα με σκοπό να απεικονίσει την δυναμική ενέργεια που μεταδίδεται στις συναυλίες των μπουσικών της τζαζ. Γι’ αυτόν τον λόγο χρησιμοποιεί πιτσιλιές και γραμμές, οι οποίες συνδέονται με τις μελωδίες, τους ρυθμούς και την εικόνα μιας παρτιτούρας ενός τζαζ έργου. Η μεγαλύτερη επιρροή για τον επικείμενο ζωγράφο στάθηκε το Bebop, ένα στυλ που άνθισε τη δεκαετία του 1940. Επίσης οι πίνακές του ονομάστηκαν Πίνακες Δράσης και είναι τόσο αφηρημένοι όσο και τα όρια του αυτοσχεδιασμού και της σύνθεσης της τζαζ.
Παρόμοια τεχνική συναντάμε και στο έργο του Πητ Μοντριάν. Ο συγκεκριμένος ζωγράφος επηρεάστηκε από το Boogie Woogie. Ο πιο διάσημος πίνακάς του, «Broadway Boogie Woogie», είναι η απεικόνιση του ρυθμού και της ενέργειας του είδους αυτού. Τα χαρακτηριστικά που δομούν τον πίνακα είναι η άγρια φύση της τζαζ και ο δυναμικός χορός του Boogie Woogie. Στα έργα του Μοντριάν κυριαρχεί η επίσης και η επιρροή της παράφωνης συγχορδιακής μουσικής, χαρκτηριστικό της μουσικής του Thelonius Monk.
Κανείς ζωγράφος όμως δεν επηρεάστηκε βαθύτατα, όπως ο Ότο Ντιξ, από τη νυχτερινή δράση των μουσικών της τζαζ, των οποίων η μουσική λάμβανε χώρα σε διάφορα μπαρ – κλαμπ της εποχής. Στο έργο του Ντιξ, το τρίπτυχο του Graβstadt, απεικονίζεται ξεκάθαρα μια σκηνή χορού στο εσωτερικό ενός εκλεπτυσμένου μπαρ. Το θέμα έχει παρθεί από τον τρόπο που ζούσαν την νυχτερινή ζωή οι Roaring Twenties. Ο πίνακας έχει άμεση σχέση και με την αντιπαράθεση μεταξύ του πλούτου και της πραγματικότητας των κακουχιών, όπως είναι η φτώχεια και ο πόλεμος.
Γενικά, στη ζωγραφική απεικόνιση της τζαζ μουσικής το κύριο θέμα είναι τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούνται από τους μουσικούς όσο και οι ίδιοι μουσικοί μαζί με τα μουσικά τους όργανα. Μία μεγάλη καινοτομία της τζαζ ζωγραφικής είναι και οι πίνακες από μετάξι. Τέλος η μουσική της τζαζ έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες ακόμη και τώρα κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα, ειδικά τους ζωγράφους, οι οποίοι είναι εκπρόσωποι της Simgulart.
Πηγή
Sungulart. (2020). The vibrating world of Jazz and Its reception in art. Ανακτήθηκε από https://www.singulart.com/blog/en/2020/10/17/the-vibrating-world-of-jazz-and-its-reception-in-art/?srsltid=AfmBOoqqqjV6LbfiPt2XBU7zseyIROJNkc8BbIwwu7DH_BbPCKI7uXve/. (τελευταί πρόσβαση 2/2/2025)
