ΖΑΝ ΠΟΛ ΣΑΡΤΡ: «Ο φασισμός δεν ορίζεται από τον αριθμό των θυμάτων, αλλά από τον τρόπο που τα σκοτώνει».
Φασισμός: ένας από τους πολλούς –ισμούς που έχουν συνδεθεί επί της ουσίας με την Ευρωπαϊκή ιστορία του 20ου αιώνα. Ένας –ισμός που, παρά τις ολέθριες συνέπειες που προκάλεσε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα στο πρόσφατο παρελθόν, σήμερα εν έτει 2016 βιώνουμε την αναβίωση του. Φαίνεται πως βρίσκει γόνιμο έδαφος στην Ευρώπη του 21ου αιώνα μιας και προβάλλει ως από μηχανής θεός. Σε μία Ευρώπη πολωμένη, αβέβαιη για το μέλλον της, μία Ευρώπη μάλλον επιδερμικά ενωμένη. Σε μία Ευρώπη που αναζητά να βρει τον δικό της ρόλο σε συνθήκες όχι πρωτοφανείς αλλά κρίσιμες ως προς το διακύβευμα τους.
ΡΑΤΖΑΝΙ ΠΑΛΜΕ ΝΤΑΤ: «Ο φασισμός αναπτύχθηκε ιστορικά ως κίνημα χωρίς θεωρία. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, αναπτύχθηκε ως αρνητικό κίνημα (χρησιμοποιώντας ανάμικτα σοσιαλσοβινιστικά και ψευτοεπαναστατικά συνθήματα) ως αντίπαλος της προλεταριακής επανάστασης και ξεχώρισε κυρίως από τη χρήση των βίαιων και παράνομων μεθόδων εναντίον του προλεταριακού κινήματος. Μόνο αργότερα, ύστερα από δύο χρόνια ζωής, όταν έγινε καθαρό ότι για να εμφανίζεται ως ολοκληρωμένο και εξοπλισμένο κόμμα και κίνημα απαιτούνταν η δημιουργία μιας «φιλοσοφίας», η φασιστική ηγεσία έδωσε εντολή, το 1921, να δημιουργηθεί η αρμόζουσα φιλοσοφία».
Ο φασισμός φροντίζει με εξαιρετικά έντεχνο τρόπο να αναδύεται σε καιρούς χαλεπούς ,που η ανθρώπινη αξία εκμηδενίζεται στο βωμό ενός ωφελιμισμού άκρατου , που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια ευτελίζεται και ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο καθίσταται προνόμιο. Η λέξη κρίση, που βρίσκεται στην άκρη της γλώσσας μας, κάθε φορά που καλούμαστε να εξηγήσουμε την γενεσιουργό αίτια του εκάστοτε προβλήματος μας, αν είχε μόνο οικονομικές προεκτάσεις, θα είχε προ πολλού εξασφαλιστεί η ευημερία τουλάχιστον των χωρών του Δυτικού Κόσμου. Ωστόσο, η κρίση που βιώνουμε σήμερα έχει ρίζες ηθικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές.
ΠΛΑΤΩΝ: «Αυτή και μόνο είναι η ρίζα από όπου ξεπετιέται ένας τύραννος: όταν εμφανίζεται για πρώτη φορά είναι ο προστάτης»
ΜΠΕΡΛΟΤ ΜΠΡΕΧΤ: «Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί; Πώς να ‘χει η αλήθεια αυτή πραχτική σημασία; Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να ‘ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ’ ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ’ τ’ αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα. Αυτοί θα ικανοποιηθούν αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του προτού φέρει το κρέας στο τραπέζι. Δεν είναι κατά των σχέσεων ιδιοκτησίας, που προκαλούν τη βαρβαρότητα, παρά μονάχα κατά της βαρβαρότητας, υψώνουν τη φωνή εναντίον της, κι αυτό το κάνουν από χώρες όπου κυριαρχούν οι ίδιες σχέσεις ιδιοκτησίας, όπου όμως οι χασάπηδες πλένουν ακόμα τα χέρια τους προτού φέρουν το κρέας στο τραπέζι. Οι φωνακλάδικες διαμαρτυρίες κατά των βαρβαρικών μέτρων μπορεί να ‘ναι αποτελεσματικές για λίγο καιρό, όσο δηλαδή οι ακροατές τους πιστεύουν πως στη δικιά τους χώρα δε θα ‘ταν ποτέ δυνατό να παρθούν τέτοια μέτρα. Ορισμένες χώρες είναι σε θέση να κρατήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας τους με λιγότερο βίαια για την ώρα μέσα απ’ ό,τι άλλες. Εκεί η δημοκρατία προσφέρει ακόμα τις υπηρεσίες για τις οποίες άλλες χώρες αναγκάζονται να καταφύγουν στη βία, δηλαδή την εξασφάλιση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Το μονοπώλιο στα εργοστάσια, στα ορυχεία, στα τσιφλίκια δημιουργεί πάντα βάρβαρες καταστάσεις σ’ αυτές τις χώρες είναι όμως λιγότερο ορατές. Η βαρβαρότητα γίνεται ορατή απ’ τη στιγμή που το μονοπώλιο δεν μπορεί πια να προστατευτεί παρά μονάχα με την ανοιχτή βία»
Στο όνομα της δημοκρατίας έχουν γίνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, έχω διαβάσει κάπου. Στο όνομα ενός πολιτεύματος που οι εξουσίες εκπορεύονται από τον λαό. Όταν οι δυσλειτουργίες αρχίζουν να κάνουν την εμφάνιση τους, οι εκάστοτε δημαγωγοί και οι εν εξελίξει φασίστες θα επενδύσουν πάνω σ’ αυτές. Θα σπείρουν τον φόβο μέχρι να διαποτιστούν απ’ αυτόν και οι πιο σθεναρές ψυχές. Θα γίνουν ένα με τον λαϊκισμό. Θα πουλήσουν ελπίδα και σωτηρία από τους δαίμονες του παρελθόντος, με την προγονοπληξία να έχει γίνει δεύτερη φύση τους. Η ελπίδα γι’ αυτούς αποτελεί ως αντίδοτο στην ανασφάλεια και σε κάθε τι το μετέωρο. Θα προβληθούν ως « Μεσσίες» , γεννημένοι μέσα από την σάρκα του λαού, που την αντιλαμβάνονται απλώς ως μάζα, εκτελεστικό όργανο της αρχομανίας τους.
ΜΑΡΤΙΝ ΛΟΥΘΕΡ ΚΙΝΓΚ: «Μην ξεχνάτε ότι όλα όσα έκανε ο Χίτλερ στη Γερμανία ήταν σύμφωνα με τον νόμο».
