Το γεγονός είναι πως ένα παιδί δεκαπέντε χρονών είναι νεκρό. Θύμα “bullying“. Αυτοκτόνησε, καθώς οδηγήθηκε ως εκεί που δεν έφτανε ψυχικά και συναισθηματικά. Aυτοκτόνησε γιατί κάποιος ή κάποιοι -μικρή σημασία έχει- τον οδήγησαν εκεί, στο χείλος των αντοχών του. Την ίδια μέρα, αν δεν κάνω λάθος, διάβασα για ένα ρατσιστικό χιουμοράκι που έκανε ο Πρετεντέρης στην ραδιοφωνική εκπομπή του και ανακάλεσα τις δηλώσεις του Άνθιμου, του Αμβρόσιου και του Κασιδιάρη. Άραγε αυτοί κάνουν “bullying“;
Αφορμή του μεγάλου αυτού αστείου, που αποφάσισε να το κάνει δημοσίως μέσω ραδιοφώνου, ήταν ο φρικτός εγκλωβισμός των παιδιών της ποδοσφαιρικής ομάδας της Ταϊλάνδης, στο σπήλαιο που εξερευνούσαν ως παιχνίδι, με τον προπονητή τους -υπόθεση που μάλλον το πανελλήνιο νωχελικό και αραχτό στις ξαπλώστρες και στα σαλόνια με τους ανεμιστήρες παρακολουθεί με κάποια σοβαρότητα και θλίψη- και είχε ως στόχο τον πρώην Υπουργό, Φίλη .
Όμως ο κύριος Πρετεντέρης αποφάσισε να μας μυήσει στο Γκροτέσκο ταλέντο του «Φανταστείτε μέσα στο σπήλαιο να βρισκόταν ο Φίλης. Πως θα τον έβγαζαν άραγε;», αποκρίθηκε χασκογελώντας. Καλά, εμείς δεν γελάσαμε, αυτός δεν ντράπηκε εξήντα τρία χρονών άνθρωπος;
Από ότι ξέρω ο κ. Φίλης δεν απάντησε. Προς τιμήν του δεν ασχολήθηκε με αυτόν τον ανθρωπάκο της οθόνης. Ρατσιστικό δεν ήταν αυτό; Διάκριση και στοχοποίηση των παραπάνω σωματικών κιλών δεν ήταν; Το πνιχτό γελάκι όταν το έλεγε, δεν ήταν μια νομιμοποίηση, δεν μετέτρεπε το σιχαμένο σχόλιο του σε «πλάκα»; (Ο Λαός και η ψυχή του, πως μπορεί κάποιος να κάνει γενικά «πλάκα» με τον πόνο και την φρίκη του εγκλωβισμού αυτών των παιδιών στην Ταϊλάνδη, τέλος πάντων).
Ας αφήσουμε όμως τους παλιμπαιδισμούς αυτών των διαπλεκόμενων δεξιών που μισούν τον ΣΥΡΙΖΑ, τα ρατσιστικά σχόλια και αστεία τους που θυμίζουν δημοτικό – γιατί ένας δεκαπεντάχρονος δεν καταλαβαίνει από τέτοια, ακούει αυτό που ακούει- και πάμε σε κάτι εγγύτερο.
Το σχολείο. Ναι κύριοι και κυρίες, πάμε λίγο στο σχολείο, εκεί που ο δεκαπεντάχρονος ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του. Προσπαθήστε να θυμηθείτε λίγο τον θεολόγο των παιδιών σας (που σαν άλλος Άνθιμος ή Αμβρόσιος) να αποκαλεί την ομοφυλοφιλία, «ασθένεια». Προσπαθήστε να αφουγκραστείτε το ειρωνικό γελάκι του, όταν κάποιος πιτσιρικάς η πιτσιρίκα, σηκώσει το χεράκι του/της και ρωτήσει, διαφωνήσει, συγκρουστεί. Κυρίως, δείτε τον ομοφυλόφιλο δεκαπεντάχρονο που κάθετε μαγκωμένος στο μεσαίο θρανίο.
Δεν μιλάει. Η τσιριχτή φωνή, το κοινό μυστικό της ομοφυλοφιλίας μεταξύ των συμμαθητών του σε συνδυασμό με την προσπάθεια του να υπερασπιστεί αυτό που αισθάνεται ως έρωτα, θα τον βάλει στο στόχαστρο των γέλιων και των ψιθύρων, ξανά. Νιώστε την αδιαφορία του αργόσχολου –ναι αργόσχολου, άιντε πια- διευθυντή του σχολείου που αρκείται να διώξει την γίδα από την δική του πλάτη, όταν κάποιος μαθητής ξυλοκοπείται. Δύο, τρεις μέρες αποβολή αποφαίνεται το ιερό κονκλάβιο του γραφείου των καθηγητών! Συγχαρητήρια καρδινάλιοι της μέσης εκπαίδευσης! Αυτές οι μέρες όμως , που ξεφορτωθήκατε τους νταήδες, θα περάσουν.
Και τώρα, κάντε μια πρόχειρη σούμα, για το πώς στρώνεται το έδαφος και θεσμικά και ανέμελα, στις διακρίσεις και στην στοχοποίηση, στο ξύλο και στο “bullying“. Μικρά σταθερά και μιθριδατικά βήματα. Αλλά έχουμε και κρατούμενα, πιο ιδιωτικά.
Πρώτο κρατούμενο, η οικογένεια. Το παιδί που φεύγει νυσταγμένο από το σπίτι και δεν έχει πει ούτε καλημέρα με τους γονείς του. Γιατί η μητέρα του δουλεύει, ο πατέρας του γύρισε ξημερώματα από την δουλειά και ο άνθρωπος θα ξαναφύγει το βράδυ, πάλι για δουλειά. Στο μεταξύ ο δεκαπεντάχρονος θα έχει γυρίσει σπίτι. Μόνος, ίσως κλάψει λίγο στο δωμάτιο του, ίσως όχι. Καληνύχτα θα πει και στους δύο. Άοσμη, άχρωμη καληνύχτα γύρω στις έντεκα το βράδυ , αφού έχει λιώσει μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του, πασαλείψει κάτι σημειώσεις στο τετράδιο του, ανακατέψει διαβάζοντας τις γραμμές από την ύλη που γράφει αύριο.
Ο πατέρα τους θα αντευχηθεί , χασμουριώντας νυσταγμένος με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, κολλημένος στην οθόνη του. Έχει survivor και αυτός αύριο είναι πρωινός και όχι βραδινός. Η μητέρα θα τον συνοδέψει το αγγελούδι της στο κρεβάτι του – όπως έκανε από όταν ήταν μικρός- θα το σκεπάσει και θα το φιλήσει.
Μα αυτό το φιλί, καταλαβαίνετε, βραχνάς είναι και όχι ευλογία. Στο μεταξύ ο έφηβος βράζει. Έρωτες, κουτσομπολιά, κορίτσια, άντρες, αμφιβολίες, ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης, το αυριανό διαγώνισμα, το σεξ. Το παιδί θα κλείσει τα μάτια του και θα κοιμηθεί.
Δεύτερο κρατούμενο: Ο τρισαθλιώτατος της ενορίας σας. Βάλτε όπιο όνομα θέλετε- Άνθιμος, Αμβρόσιος . Ο πρώτος είχε πρωτοστατήσει σε όλα τα κηρύγματα μίσους κατά των μεταναστών και των ομοφυλοφίλων. Έχει διοργανώσει αείμνηστα χάπενινγκ, όπως οι ολονυχτίες στην Αγίας Σοφίας, οι δηλώσεις του περί αμαρτωλών νέων. Κεντρική φιγούρα της πόλης αποτελούσε κάποτε, μαζί με τον Ψωμιάδη το δίδυμο του συντηρητισμού. Ο δεύτερος είχε δηλώσει πως «αν είχα όπλο και ο νόμος μου το επέτρεπε θα πυροβολούσα τους γκέι να τελειώναμε».
Αυτήν την κρίση ειλικρίνειας την έπαθε μέσα στην δικαστική αίθουσα, κατά την απολογία του, καθώς είχε μηνυθεί από κάποιους συμπολίτες μας για τα ρατσιστικά του σχόλια απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Είχε εκφραστεί βλέπετε με ευθύτητα: «Ε λοιπόν αυτούς τους ξευτιλισμένους, φτύστε τους! Είναι εκτρώματα! Ψυχικά και συναισθηματικά πάσχουν!». Η έδρα τον αθώωσε. Και αυτόν και την στοχοποίηση του «άλλου», του «διαφορετικού» και την προτροπή σε βία. Ο κατά Αμβρόσιος λόγος του μίσους και της βίας είναι ανεκτός. Όπως και του Πρετεντέρη.
Και όλος αυτός ο pop λόγος του μίσους, παρέα με τους απανταχού χρυσαυγίτες και μακεδονομάχους να διαλαλούν πως θα μπήξουν ένα μαχαίρι «στην καρδιά του κάθε antifa» , όπως ο Κασιδιάρης, τις τελευταίες μέρες. Τα μαχαίρια, τα όπλα, η βία, είναι πιο άμεση, πιο καθημερινή από όσο πιστεύουμε. Ο Παύλος Φύσσας δεν κείται μακράν.
Ας ελπίσουμε πως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν θα σκυλιάσουν τον πόνο της οικογένειας, πόνο για τον οποίο δεν αμφιβάλει ουδείς και ουδεμία. Ας ελπίσουμε έπειτα πως κάποιος θα κάνει επιτέλους την σούμα- έχουμε λόγους να ελπίζουμε πως θα την κάνει το ελληνικό κράτος; Και ποια σούμα; Αυτή του σχοινιού.
Όπως θα καταλάβατε και παραπάνω, στην κοινωνία μας σταθερά και με διαβαθμίσεις καλλιεργείται αυτό που λέμε, μίσος και βία. Συνέχεια. Γιατί η βία ενυπάρχει στην εξαθλίωση του ανθρώπου και στην αποξένωση.
Η αποξένωση και η εξαθλίωση τείνουν να γίνουν κανόνας σήμερα. Για κάθε κρατικό κονδύλι που κόβεται από την εκπαίδευση για πάει στο χρέος και δεν εξαντλείται σε ψυχολογική στελέχωση ειδικών στα σχολεία, για κάθε μάνα που απολύεται επειδή ο επιχειρηματίας της εταιρίας βάρεσε κανόνι μην μπορώντας να ανταπεξέλθει στην υπέρογκη φορολογία, για κάθε παππού που αδυνατεί να δώσει χαρτζιλίκι στον εγγονό γιατί μειώθηκε κι’ άλλο με τα προαπαιτούμενα των μνημονίων η σύνταξη- το μίσος και η βία γελάνε σαρδόνια. Και δημόσια.
Για κάθε Πρετεντέρη, για κάθε ιερέα του αίσχους, για pop μπρατσαρά χρυσαυγίτη που γίνεται μόδα ανάμεσα στους εφήβους, για κάθε διαλυμένη και διαβρωμένη μικροαστική οικογένεια.
Γιατί το “bullying” δεν είναι κάτι ούτε νεωτερικό -όπως διαφαίνονται οι γκουρού της τηλεόρασης- ούτε και αποκομμένο από την συλλογική κίνηση της κοινωνίας. Ένα και το αυτό είναι με την κοινωνία και ένας από τους πολλούς καθρέπτες της. Και συνέχεια κάποιος θα φτάνει στα ψυχικά και συναισθηματικά του όρια.
Το σχοινί με το οποίο κρεμάστηκε ο δεκαπεντάχρονος του το πούλησε όλη η κοινωνία. Με τον κάθε Πρετεντέρη, Αμβρόσιο και Άνθιμο. Η σούμα των παραπάνω καταλήγει στην τιμή που πουλάει μια κοινωνία το σχοινί με το οποίο θα κρεμαστεί.
