Ενώ απολαμβάνουμε τις καλλιτεχνικές επινοήσεις, υποθέτουμε ότι για τη δημιουργία τους, οι άνθρωποι της τέχνης, αφιερώνουν τη ζωή τους σε αυτές. Πολλές φορές, εσφαλμένα, θεωρούμε ότι η θεία ομορφιά των έργων τους αποτελεί προέκταση του κόσμου τους και απεικόνιση της ζωής τους. Έτσι γινόμαστε θύματα της θεώρησης που θέλει τους ζωγράφους, τους συγγραφείς και τους απανταχού «υπηρέτες» της τέχνης, απομονωμένους θεατές της ποταπής και κοινής ζωής που περιβάλλει όλους εμάς. Αυτό το γεγονός, μας υπενθυμίζουν καλλιτέχνες που στάθηκαν στην τέχνη τους, διατηρώντας, παράλληλα, μία σχέση με το έγκλημα.
O ζωγράφος Michelangelo Merisi του 17ου αιώνα,
γνωστός ως Caravaggio, συχνά εμπλεκόταν σε καβγάδες, εκδηλώνοντας, αρχικά, επιθετική συμπεριφορά, μέχρι που μία από αυτές τις εκρήξεις κόστισαν τη ζωή ενός ανθρώπου. Ο Caravaggio αναγκάστηκε να φύγει από τη Ρώμη και συνέχισε την τέχνη του, εκφράζοντας την μετάνοια μέσα από τους πίνακές του.
Ο Benvenuto Cellini, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Ιταλικής αναγέννησης
και μία πολύπλευρη προσωπικότητα, άφησε πίσω της σπουδαία έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, καθώς και μια σπουδαία αυτοβιογραφία, μέσα από την οποία γνωστοποίησε τις εγκληματικές ενέργειες στις οποίες είχε προβεί. Παρόλο που ο καλλιτέχνης είχε αφαιρέσει τη ζωή ουκ ολίγων ανθρώπων, ένα από τα σημαντικότερα έργα του παγκοσμίως είναι το «Perseus with the Head of Medusa», που απεικονίζει τον Περσέα να κρατά το κεφάλι της Μέδουσας.
Το 19ο αιώνα, η ομοφυλοφιλία καταλογιζόταν ως εγκληματική πράξη,
με αποτέλεσμα ο Όσκαρ Ουάιλντ να καταδικαστεί για σοδομισμό, σε δύο χρόνια καταναγκαστικά έργα και έπειτα να φυλακιστεί ως εγκληματίας. Παρά την ανεπούλωτη πληγή, που είχε προκαλέσει ο δημόσιος εξευτελισμός μετά τις δίκες, το «De profundis» και η «Μπαλάντα της φυλακής του Reading» γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της έκτισης της ποινής του Ουάιλντ. Μέσα από την τέχνη του στηλίτευσε τις συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές, ενώ εξέφρασε την απογοήτευσή του για τα συναισθήματα που είχε νιώσει για τον εραστή που τον πρόδωσε.
Μια άλλη, όχι και τόσο ρομαντική υπόθεση, που συνυφαίνει έγκλημα και τέχνη,
αφορά στον συγγραφέα Τζακ Άμποττ. Ο συγγραφέας με το αμαυρωμένο ποινικό μητρώο, γόνος μίας ασταθούς οικογένειας, σε ηλικία δεκαέξι ετών, άρχισε να παρουσιάζει παραβατική συμπεριφορά, γεγονός που τον οδήγησε στο αναμορφωτήριο. Ενώ, ήδη, βρισκόταν στη φυλακή για πλαστογραφία, ο Άμποττ σκότωσε έναν συγκρατούμενό του, προσθέτοντας, επιπλέον, χρόνια στην ποινή του. Η αποφυλάκισή του, το 1981, που συνοδεύτηκε και από την έκδοση του βιβλίου του «Στην κοιλιά του κτήνους» δεν τον εμπόδισαν να διαπράξει ξανά φόνο και να επιστρέψει στη φυλακή. Επτά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε άλλο ένα βιβλίο, χωρίς μεγάλη επιτυχία, και το 2002 αφαίρεσε τη ζωή του μέσα στο κελί του δια απαγχονισμού.
Θα ήταν εύκολο να δεχτούμε ότι, ίσως, η σύνδεσή τους με το έγκλημα τους ενέπνευσε; Αν η ζωή τους ήταν διαφορετική τι θα σήμαινε για αυτούς η τέχνη; Η τέχνη συγχωρεί το έγκλημα και οι άνθρωποι αγαπούν την τέχνη τόσο ώστε να παραβλέπουν το έγκλημα.
Πηγές:
Τζακ Άμποττ. Ανακτήθηκε από l.wikipedia.org/wiki/Τζακ_Άμποττ
Όσκαρ Ουάιλντ. Ανακτήθηκε από el.wikipedia.org/wiki/Όσκαρ_Ουάιλντ#Φυλάκιση
Οι δέκα μεγαλύτεροι εγκληματίες από τον κόσμο της τέχνης. Ανακτήθηκε από: culturewizz.blogspot.com/2014/09/blog-post_76.html m=1&fbclid=IwAR2x0kJrW2Hc7FCT1SqAKQQSRvDPpAjHIy3ZlbXfGkAwZ27nFtBd620ugMk
