Χωρισμός γονέων…
Είναι άραγε προτιμότερο ένα παιδί προσχολικής ή και εφηβικής ηλικίας να ζει καθημερινά σε ένα τοξικό οικογενειακό περιβάλλον ή να ζει με την απουσία του ενός γονέα; Πότε η ανάπτυξή του, νοητική και συναισθηματική, θεωρείται άραγε πιο υγιής; Στις μέρες μας, λοιπόν, δεν είναι πλέον λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων-γονέων που είτε λόγω έλλειψης υπομονής είτε λόγω εντάσεων και καθημερινών συγκρούσεων είτε για πολλούς και για διάφορους λόγους ακόμα, ωθούνται στην απόφαση του διαζυγίου χωρίς ενδεχομένως να υπολογίζουν ούτε στο ελάχιστο τα μοναδικά πλάσματα που δεν φταίνε αλλά βιώνουν στο έπακρο την κατάσταση αυτή…τα παιδιά τους!
Τα παιδιά, λοιπόν, που έχουν βιώσει το χωρισμό και το διαζύγιο των γονέων τους, ενδέχεται μελλοντικά να αναπτύξουν πολλά και διάφορα προβλήματα: ίσως να εμφανίσουν παραβατικές συμπεριφορές, είτε ακόμα και προβλήματα συμπεριφοράς και ομιλίας με τους γύρω τους. Αισθάνονται τις περισσότερες φορές μοναξιά, υπεύθυνα για τον χωρισμό των γονιών τους και προσπαθούν να εκτονώσουν πιθανόν τον θυμό και τη συσσωρευμένη στεναχώρια τους με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν, ο οποίος συνήθων είναι άσχημος και παραβατικός.
Η ασφάλεια που παρέχεται στα παιδιά που μεγαλώνουν φυσιολογικά σε μια οικογένεια και με τους δύο γονείς τους, είναι δυστυχώς απούσα στα παιδιά των χωρισμένων γονέων, γεγονός που τους δημιουργεί ανασφάλειες και έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στους ανθρώπους και την κοινωνία.
Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδιά των χωρισμένων γονιών εμφανίζουν ξαφνικά ιδιαίτερα χαμηλές επιδόσεις στα σχολικά τους μαθήματα, με αποτέλεσμα να δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι αδιαφορούν απέναντι στις μελλοντικές τους επιδιώξεις, γεγονός που τις περισσότερες φορές αποτελεί και ένα είδος αντίδρασης απέναντι στο διαζύγιο των γονιών τους. Ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών βρίσκει καταφύγιο σε «ψεύτικους» τρόπους παρηγοριάς, όπως είναι τα ναρκωτικά, το αλκοόλ ή ακόμη και η συντροφιά διαδικτυακών «φίλων» που τους ωθούν όλο και περισσότερο στο βάλτο της ανασφάλειας και την αντικοινωνικότητας.
Ακόμη, ενδέχεται να αντιμετωπίσουν και προβλήματα κατάθλιψης, έντονης μοναξιάς και μελαγχολίας καθώς είναι έντονο το αίσθημα φόβου για την πιθανή εγκατάλειψη και του γονέα που έχει παραμείνει ακόμα σπίτι. Τέλος, συχνά είναι και τα φαινόμενα σωματοποίησης του άγχους και της στεναχώριας που έχουν βιώσει λόγω των δύσκολων αυτών καταστάσεων, σε μορφή πονοκεφάλων, αϋπνίας, εφιαλτικών ονείρων ή πόνων στην κοιλιά και σε άλλα μέρη του σώματος.
Έτσι, λοιπόν, οφείλουμε σαν ενήλικες να προστατεύουμε τις αθώες ψυχές των παιδιών με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος. Οφείλουμε να είμαστε αρκετά ώριμοι και σκεπτόμενοι μόλις αποφασίσουμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί και υποχρεωμένοι να μην τραυματίσουμε ποτέ την αθώα του ψυχή! Οφείλουμε να πλάσουμε συναισθηματικά υγιή παιδιά και όχι συναισθηματικά κατεστραμμένα!
