Μεγαλώνοντας συνδεδεμένα και συμπονετικά παιδιά

Αν θα μπορούσε να αποδοθεί με μία φράση η έννοια του “Attachment parenting”, ενός βασικού μοντέλου ανατροφής παιδιών στην αναπτυξιακή ψυχολογία, τότε ο τίτλος του άρθρου θα ήταν η πλέον ιδανική επιλογή για την αποσαφήνιση του όρου.

Τι είναι το «Attachment parenting»

Ίσως, η καθ’ αυτή μετάφραση της έννοιας στα ελληνικά, να της προσδίδει μια αρνητική χροιά, ως θεωρία “προσκόλλησης”, στην πραγματικότητα όμως το “Attachment parenting” στηρίζεται στην ανατροφή των παιδιών, έχοντας ως βάση το συναισθηματικό δεσμό που πλάθουν οι γονείς μαζί τους. Ενστικτωδώς, ακόμη και από τη στιγμή της γέννησης μας, επιθυμούμε να δημιουργήσουμε μία σχέση ασφάλειας και στοργής με έναν ενήλικο φροντιστή, o οποίος -συνήθως- είναι η μητέρα. Η σχέση που θα δημιουργηθεί μεταξύ του φροντιστή και του παιδιού εξαρτάται από την ποιότητα ανταπόκρισης του πρώτου ως προς τις ανάγκες του δεύτερου. Η ποιότητα ανταπόκρισης μπορεί να είναι είτε θετική όταν υπάρχει άμεση ικανοποίηση των αναγκών του βρέφους, είτε αρνητική όταν αυτό παραμελείται ή αγνοείται.

Ποιες είναι οι βασικές αρχές της θεωρίας του «δεσμού» (AP)

Ιδιαίτερα σημαντική είναι η κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασίας των “υποψήφιων” γονιών ακόμη και πριν την εγκυμοσύνη ή τη γέννηση του βρέφους. Κάτι ιδιαίτερα βοηθητικό θα ήταν η απομάκρυνση κάθε αρνητικής σκέψης που μπορεί να δημιουργηθεί στους γονείς κατά τη διάρκεια κυοφορίας του εμβρύου. Ένας τρόπος για να μπορέσει το ζευγάρι να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του νέου του ρόλου, είναι να έχει αποκτήσει από νωρίς όλα αυτά τα εφόδια που θα του επιτρέψουν να ανταποκριθεί και να απολαύσει στο ζενίθ το θαύμα της μητρότητας και της πατρότητας αντιστοίχως.
Θηλασμός: δεν αποτελεί τυπική διαδικασία σίτισης του βρέφους, αλλά πρόκειται για τη στιγμή κατά την οποία μητέρα και βρέφος συνδέονται δημιουργώντας μια σχέση σεβασμού, εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Οι γονείς προτρέπονται να αντιδρούν με ευαισθησία στις ανάγκες του μωρού, έτσι το διαρκές κλάμα ή οι επίμονες κρίσεις, δηλώνουν πως το παιδί προσπαθεί με κάποιον τρόπο να επικοινωνήσει και όχι ότι επιθυμεί απλά να προκαλέσει αναστάτωση. Ακόμη και από αναπτυξιακής απόψεως, ένα βρέφος δεν είναι σε θέση να λειτουργήσει με “πανουργία” εφόσον έχει αναπτύξει μόνο ένα μικρό μέρος του εγκεφάλου του, το οποίο δεν επιτρέπει την εκπλήρωση των απαραίτητων εγκεφαλικών συνάψεων.
Το άγγιγμα, η φροντίδα του μωρού, η προσφορά ενός ζεστού μπάνιου ή ενός χαλαρωτικού μασάζ, ενδυναμώνουν τη σχέση με το φροντιστή του και δημιουργούν ένα περιβάλλον προστασίας και φροντίδας.
Ο ύπνος αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό κεφάλαιο. Ιδιαίτερα κατά τους πρώτους μήνες ζωής του βρέφους, είναι σημαντικό να αισθάνεται την ύπαρξη των γονιών ακόμη και κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Η παρουσία του φροντιστή για την κάλυψη των αναγκών του βρέφους, να έχει έναν χαρακτήρα είναι αμεσότητας και σταθερότητας.
Η Εφαρμογή μίας θετικής πειθαρχίας, δηλαδή η βαθύτερη κατανόηση των αρνητικών συμπεριφορών του παιδιού και η εύρεση λύσεων μαζί με το παιδί, χωρίς να του επιβάλλεται η επιθυμία των γονιών.
Δημιουργία μιας κοινής ισορροπίας μεταξύ προσωπικής και οικογενειακής ζωής.

Διαβάστε επίσης Ανεργία και κατάθλιψη: σχέση αιτίας-αιτιατού

Παραδοσιακές μέθοδοι ανατροφής: άσε το κλάψει ή αλλιώς «cry it *out***»

Μπορεί στις μέρες μας να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η θεωρία του «δεσμού» (AP), όμως δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο το ποσοστό των γονιών που αμφιταλαντεύεται στο εάν πρέπει να μεγαλώσει τα παιδιά του ακολουθώντας το παραδοσιακό μοντέλο ανατροφής ή αν πρέπει να ‘’τολμήσει’’ να δημιουργήσει μια σχέση βαθιάς σύνδεσης με το παιδί. Οι διάφορες απαιτήσεις της καθημερινότητας, στις οποίες πρέπει να ανταποκρίνονται άμεσα και επιτακτικά οι γονείς, δημιουργούν την εντύπωση πως μια αυστηρά πειθαρχημένη ανατροφή του παιδιού, θα το βοηθήσει να ανεξαρτητοποιηθεί ευκολότερα και γρηγορότερα. Καθ’ αυτόν τον τρόπο οι αναπτυξιακές ανάγκες του παιδιού παραβιάζονται, προκαλώντας του μόνιμο αίσθημα άγχους και ανασφάλειας. Η αδιαφορία, ως απάντηση στο κλάμα του μωρού, έχει σοβαρότατες συναισθηματικές επιπτώσεις στην ψυχολογία και την ψυχοσύνθεση του, έτσι όταν μετά από επανειλημμένη αγνόησή των αναγκών του, αυτό σταματήσει να κλαίει ή παρουσιάζει μειωμένες κρίσεις, δεν συμβαίνει επειδή ανακουφίστηκε ή τα αιτήματα του εκπληρώθηκαν, αλλά επειδή έχει εκλάβει το μήνυμα ότι ο φροντιστής του δεν πρόκειται να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του. Με συνοπτικά λόγια, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουν οι μελλοντικοί και νέοι γονείς με ποιόν τρόπο επιθυμούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους, είναι να βάλουν τον ίδιο τους τον εαυτό στη θέση του μωρού, θα ήθελαν να εισπράττουν ενδιαφέρον, αγάπη και προστασία, ή μήπως αδιαφορία, αγνόηση και καταπάτηση των συναισθημάτων τους;

Advertising