Με ποιους τρόπου μπορεί να σκιαγραφήσει το παιδί τους γονείς του; Αρκούν μικρές, απλές και καθημερινές πράξεις που μαρτυρούν σε ένα παιδί την άνεση να εμπιστευτούν τους γονείς τους. Το λάθος είναι καλό που υπάρχει στις ζωές μας. Μας υπενθυμίζει ότι είναι φυσιολογικό και <<ανθρώπινο>> να ξεφύγουμε από τον στόχο μας. Το θέμα είναι πως μπορούμε να διαχειριστούμε αυτά τα λάθη αποδίδοντας ένα θετικό πρόσημο στη ζωή μας. Το έχω αναφέρει πολλές φορές, γονέας δεν είμαι, ακόμα τουλάχιστον. Έχω όμως υπάρξει παιδί. Ένα παιδί που ακόμα θυμάται μαθήματα που πήρε από το δικό του σπίτι. Έχω συνεργαστεί με παιδιά και συνεχίζω να συνεργάζομαι. Μπορείτε και εσείς να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, να αναρωτηθείτε και να προβληματιστείτε για τα μαθήματα που λάβατε στην παιδική σας ηλικία. Ένα παιδί μέσα από τη σχέση του με τον γονιό του αναρωτιέται στη πορεία, ως προς την ανακάλυψη της ζωής, ποια θα είναι η σχέση του με τον κόσμο. Τι συμβαίνει όμως όταν ο γονέας μέσα από συγκεκριμένα καθημερινά λάθη οδηγείται σταδιακά σε μια αποστασιοποιημένη σχέση με το παιδί του και πώς μπορεί αυτό να επηρεάσει τη ζωή του;
Η δύναμη του όχι
Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη των γονιών είναι η άρνηση της υιοθέτησης του <<όχι>> στην καθημερινότητα με το παιδί τους. Αυτό φυσικά για το παιδί είναι κάτι δραματικό μιας και η επιθυμία τους αδυνατεί να πραγματοποιηθεί από τον φροντιστή τους. Η λέξη <<όχι>> καλό θα ήταν να διδαχτεί από τον γονέα στο παιδί με ιδιαίτερο τρόπο, όχι τιμωρητικό. Ένας γονέας όταν εκφράζει αυτό το <<όχι>> μαζί με ένα <<μα είναι για το καλό σου>>, προφανώς και το παιδί δεν θα το δεχτεί αυτό και δεν θα το κατανοήσει γιατί έχει έναν στόχο: <<απορρίπτω οποιαδήποτε προσπάθεια της μαμάς να με εμποδίσει να αγοράσω αυτό το ωραίο παιχνίδι και συνεχίζω με την ίδια ένταση φωνής (ίσως και πιο δυνατά) για να διεκδικήσω αυτό που θέλω>> Έτσι, φτάνουμε σε ένα δύσκολο σημείο που τα συναισθήματα είναι εντονότερα και η ψυχολογική κούραση έχει αυξηθεί. Ο γονέας, έχοντας περάσει ήδη μια δύσκολη ημέρα δεν διαθέτει καθόλου τη σωματική και ψυχική υπομονή με αποτέλεσμα να υποκύψει στον μικρό, ασταμάτητο μαχητή. Η νίκη πλέον είναι προφανέστατη. Εάν δεν συζητηθεί μεταξύ των γονέων η κατάσταση αυτή, θα επαναληφθεί πράγμα που με τον καιρό θα φαντάζει κάτι το φυσιολογικό σε ένα παιδί. Η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή από όσο φανταζόμαστε, δεν είναι όμως αδύνατη στο να της δώσεις μια άλλη πνοή. Το παιδί δεν φοβάται στο άκουσμα του <<όχι>>,<<δεν πρέπει>>,<<μη>>. Αντιθέτως, θεωρώ ότι τα παιδιά έχουν την επίγνωση ότι διαθέτουν περισσότερο πείσμα από τους γονείς τους. Οι γονείς είναι στην ουσία εκείνοι που φοβούνται να ξεστομίσουν το <<όχι>>. Φοβούνται το αποτέλεσμα των ορίων γιατί είναι αδύνατο να μην πληγωθεί ένα παιδί στο άκουσμά του αλλά μπορεί με τις κατάλληλες συζητήσεις(ανάλογα φυσικά την περίσταση) να ξεπεράσουν οι ίδιοι τον φόβο του << να μη χαλάσω το χατίρι του παιδιού μου γιατί δεν ξέρω αν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση της γκρίνιας>>.
Η απουσία ενός ενθαρρυντικού γονέα
Κάποτε άκουγα μια μητέρα να λέει στο παιδί της με αυστηρό ύφος : << Έχεις φαγητό, έχεις σπίτι, δεν σου λείπει τίποτα, τι κάθεσαι και μου μιλάς για ψυχολογικά προβλήματα τώρα; Δες εδώ άλλα παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, ούτε φαγητό, ούτε τίποτα! >>. Ένα παιδί χρειάζεται πρώτα να νιώσει συναισθηματική ασφάλεια και μετά υλική ή όπως υποστηρίζουν πολλοί παιδοψυχολόγοι χρειάζονται και τα δύο για να μπορέσει να εξελιχθεί η ζωή του παιδιού ομαλά χωρίς υπερβολές και για τη μια πλευρά και για την άλλη. Υπάρχει και μια άλλη εξίσου σημαντική περίπτωση σχέσης γονέα-παιδιού . Ένας γονέας συνειδητά ή ασυνείδητα ήδη από την αρχή της ζωής του παιδιού γεννά μελλοντικές επιθυμίες και στόχους ως προς την μετέπειτα εξέλιξή του. <<Αποκτώ φιλοδοξίες και προβάλλω πάνω στο παιδί μου φαντασιώσεις και χαμένα όνειρα που δεν μπόρεσα και συνεχίζω να μην μπορώ να πραγματοποιήσω στη ζωή μου.>> Ας δούμε ένα συχνό παράδειγμα: ένας από τους δύο γονείς μπορεί να είχε ταλέντο στο ποδόσφαιρο αλλά να μην κατάφερε να το κυνηγήσει γιατί δεν είχε τα απαραίτητα χρήματα ή έπρεπε να δουλέψει για να συντηρηθεί(τα σενάρια είναι πολλά). Έτσι το όνειρο χάνεται και στην πορεία της ζωής του αποκτά τον ρόλο του γονέα και μεγαλώνει το παιδί του με τον στόχο να γίνει ένας καλό αθλητής. Ένας απωθημένος στόχος που ανήκει στο εσωτερικό του παιδί, όχι στο παιδί που έφερε στη ζωή. Το παιδί όμως έχει μουσικό αφτί και εκφράζει την έντονη επιθυμία του είναι να ξεκινήσει μαθήματα κιθάρας. Κάπως έτσι το άγχος, οι αγωνίες, οι αντίθετες απόψεις οδεύουν τον γονέα σε μια απροσδόκητη απόσταση, σχεδόν ξενική απέναντι στις ουσιαστικές επιθυμίες του παιδιού του.
Η υπαρξιακή μοναδικότητα του παιδιού
Όταν έρχεται στον κόσμο ένα παιδί στην ουσία έχει την ανάγκη από τους φροντιστές του και την κοινωνία για να τον βοηθήσουν να μεγαλώσει και να μάθει σιγά σιγά να βρίσκει τον εαυτό του και κυρίως την θέση του σε αυτή τη ζωή. Το ιδανικό θα ήταν αν είχαμε μια κοινωνία που να αποδεχόταν το παιδί πραγματικά όπως είναι και να μην ξεφτίλιζε την ύπαρξη του όπως αποδεικνύεται μέσα από τις απάνθρωπες και ασεβείς καταστάσεις που κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο(και ναι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας ως παγκόσμια κοινωνία). Όταν ένας γονέας δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει το παιδί του ώστε να βρει τη θέση του στον κόσμο, τότε το αίσθημα της εμπιστοσύνης αρχίζει και σκουριάζει. Σκουριάζει η εμπιστοσύνη του στον εαυτό του μέσα από το αγχωτικό περιβάλλον του σπιτιού αλλά και του σχολείου. Τόσο το ένα όσο και το άλλο αποτελούν μικρές κοινωνίες που προετοιμάζουν αυτό το πλάσμα για τον περιβόητο <<έξω κόσμο>>.Ένα παιδί έχει την ανάγκη να αντιμετωπιστεί ως ένα πλάσμα αγαπητό και αποδεκτό πάνω από όλα. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ αντιληπτό στην πράξη, εάν το εμπλουτίζουμε με δώρα, χατίρια και έλλειψη υγειών ορίων. Η ευτυχία δεν συγχέεται πάντα με την συσσώρευση υπερβολικών αγαθών. Θα δείτε πολλά παιδιά να γεμίζουν το κενό της χαράς και της αγάπης μέσα από την αγορά υλικών αγαθών. Δεν ευθύνεται το παιδί εάν αποκτήσει την απαίτηση και για άλλα αγαθά γιατί οι ίδιοι οι γονείς χάνουν την ουσία του ορίου στον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι σαν μια αλυσίδα συμπλήρωσης του συναισθηματικού κενού που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.
