Στόχοι και όνειρα που κάθε μέρα προσπαθούμε με κόπο και ιδρώτα να τους κατακτήσουμε, στιγμές και πράγματα που ίσως θέλουμε και αγαπάμε πολύ να δοκιμάσουμε αλλά τα αποφεύγουμε γιατί φοβόμαστε μήπως αποτύχουμε και δεν τα καταφέρουμε, ρίσκα που πολλές φορές δεν τολμούμε να πάρουμε γιατί τρέμουμε μήπως χάσουμε τον έλεγχο και δε μπορούμε να διαχειριστούμε τις συνέπειες που θα έρθουν… Γιατί όμως; Γιατί μάλλον το πέπλο της τελειομανίας και την τελειότητας μας έχει κυκλώσει. Πώς λειτουργεί όμως αυτό το πέπλο στην ανθρώπινη ψυχολογία και τι συνέπειες έχει;
Ξεκινώντας, λοιπόν, αυτή την ανασκόπηση πρέπει να ξεκινήσουμε με το βασικότατο χαρακτηριστικό των ανθρώπων που τους διέπει η τελειομανία. Όλοι στη ζωή μας προσπαθούμε να θέτουμε στόχους και να παλεύουμε να τους υλοποιήσουμε. Οι τελειομανείς, ωστόσο, άνθρωποι ακόμα και να καταφέρουν να επιτύχουν κάποιον από τους προσδοκώμενους στόχους τους δεν θα νιώσουν την ικανοποίηση και την ευχαρίστηση που θα έπρεπε. Δεν βιώνουν την χαρά αλλά κατευθείαν σκέφτονται το επόμενο βήμα και τον επόμενο στόχο τους, υποτιμώντας με αυτόν τον τρόπο το προηγούμενο κατόρθωμά τους και τον κόπο που κατέβαλαν.
Η παραπάνω διαδικασία έχει ως αποτέλεσμα να αισθάνονται ένα διαρκές άγχος και μη συνεχόμενη καταπίεση καθώς απαιτούν συνεχώς από τον εαυτό τους κάτι νέο και κάτι καινούργιο και έτσι δε βιώνουν και δεν μένουν ποτέ ικανοποιημένοι. Δεν νιώθουν ποτέ ήρεμοι και ξεκούραστοι αφού συνεχώς βασανίζονται με έναν καινούργιο στόχο τον οποίο οφείλουν να τον φέρουν εις πέρας σωστά και «τέλεια» διαφορετικά θα θεωρηθούν αποτυχημένοι και «λίγοι». Πρέπει οπωσδήποτε να έχουν τον έλεγχο των καταστάσεων και να γνωρίζουν τέλεια και άψογα όλες τις συνθήκες που επικρατούν γύρω τους αλλιώς νιώθουν ότι έχουν αποτύχει και αυτό τους οδηγεί στη θλίψη, στο θυμό και κατακρίνουν τον εαυτό τους που δεν τα έχουν καταφέρει σωστά.
Ωραία… έστω ότι οι στόχοι ένας-ένας αρχίζουν και υλοποιούνται. Και μετά; Τι συμβαίνει με τους υπόλοιπους τομείς της ζωής αυτού του ανθρώπου; Υπάρχει χώρος και χρόνος για οτιδήποτε άλλο; Η απάντηση μάλλον είναι αρνητική. Όλα τα υπόλοιπα θεωρούνται σπατάλη χρόνου, δεν υπάρχει ηρεμία και χαλάρωση, ενώ ακόμη και η συναναστροφή με τον κοινωνικό περίγυρο είναι σημαντικά περιορισμένη λόγω εξάντλησης και έλλειψης χρόνου! Επιπλέον, επικρατεί ο φόβος από την πλευρά του ατόμου μήπως φανεί και γίνει αντιληπτή προς τους άλλους κάποια αδυναμία ή κάποια «ατέλεια», πράγμα το οποίο θα ήταν εννοείται μη διαχειρίσιμο και θα τον ωθούσε περισσότερο στη θλίψη και τη μελαγχολία.
Η τελειομανία, λοιπόν, σε ακραίες καταστάσεις, ωθώντας τον άνθρωπο να ψάχνει διαρκώς και επίμονα την τελειότητα σε όλα, τον οδηγεί να χάνει τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Ας σταματήσουμε επομένως το κυνήγι της τελειότητας και ας ξεκινήσουμε να κάνουμε τις μέρες μας τέλειες μαζί με τα λάθη και τις «ατέλειές» μας!
