Ο Πήτερ Παν είναι ο γνωστός σε όλους μας ανέμελος σκανδαλιάρικος τυπάκος που αρνείται να μεγαλώσει. Πετάει, κάνει αταξίες και ζει στο απομονωμένο μικρό νησί, τη Χώρα του Ποτέ (Neverland). Πολεμάει πειρατές, κάνει παρέα με νεράιδες και άλλους μικρούς φτερωτούς φίλους. Πού και πού βέβαια, κάνει και καμιά βόλτα στον πραγματικό κόσμο τον οποίο ξέρει ότι υπάρχει αλλά αγνοεί .
Ο Πήτερ Παν, ήρθε στις ζωές μας μέσω του σκωτσέζου συγγραφέα Τζέιμς Μπάρι (1860-1937). Αφού μικροί και μεγάλοι τον απολαύσαμε με επιτυχία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, την σκυτάλη πήρε ο ψυχολόγος Dan Kinley ο οποίος βάσει των χαρακτηριστικών που διέπουν τον πετούμενο ήρωά μας, έκανε λόγο για το σύνδρομο του Πήτερ Παν ή αλλιώς του αιώνιου εφήβου. Μέχρι και σήμερα δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένο ως ψυχοπαθολογική κατάσταση, δεδομένου ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν το κατατάσσει, ακόμα τουλάχιστον, επίσημα στις ψυχολογικές διαταραχές.
Το σύνδρομο του Πήτερ Παν το συναντάμε σε ανθρώπους που δεν θέλουν ή, ακόμη καλύτερα, δε νιώθουν ότι έχει έρθει η ώρα να μεγαλώσουν. Άτομα φυλακισμένα στο σώμα ενός ενήλικα ο οποίος αρνείται να βγει από την μπανιέρα έπειτα από δύο ώρες στο μπάνιο, μιας και τα χέρια δεν έχουν μουλιάσει αρκετά. Αξίζει να σημειωθεί πώς παρουσιάζεται και στα δύο φύλα, αν και είναι συχνότερο στους άνδρες. Οι ενήλικες με το σύνδρομο του Πήτερ Παν αρχικά φέρονται να είναι ιδιαίτερα αγαπητοί και γοητευτικοί αλλά στην πορεία βασανιστικοί και κουραστικοί. Χαρακτηριστικά, ο Kiley στο βιβλίο του «Το σύνδρομο του Πήτερ Παν» γράφει: « όλες οι γυναίκες γνώρισαν έναν Πήτερ Παν. Τον αγάπησαν, τον παντρεύτηκαν, τον παράτησαν ή τον ξεπέρασαν… καμία όμως δεν μπόρεσε να του αντισταθεί». 
Μια από τις κύριες αιτίες που ένα άτομο εκδηλώνει το συγκεκριμένο σύνδρομο, τείνουν να είναι οι υπερπροστατευτικοί γονείς. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς συχνά υποτιμούν τις ικανότητες του παιδιού τους ενώ ταυτόχρονα, έχουν και υπερβολικές απαιτήσεις από αυτό. Συνεπώς, άθελά τους στερούν στα παιδιά τους τις απαιτούμενες δεξιότητες για να αντιμετωπίσουν την ενήλικη ζωή. Έτσι ο πραγματικός κόσμος φαντάζει ως ένα δύσβατο μέρος, που στερείται της ξεγνοιασιάς και της άφεσης των υποχρεώσεων, με αποτέλεσμα να μην θέλουν να βγουν έξω από το άσπρο συννεφάκι τους. Κύρια χαρακτηριστικά του συνδρόμου είναι η αδυναμία λήψης ευθυνών, η αδυναμία δέσμευσης και τήρησης υποσχέσεων, η υπερβολική φροντίδα για την εξωτερική εμφάνιση, η έμφαση στην καλοπέραση, οι ανησυχίες για τα επίπεδα αυτοεκτίμησης, ο φόβος για τη μοναξιά που είναι πολύ ισχυρός, και η έλλειψη ανοχής στην κριτική που είναι ουσιαστικά μηδαμινή.
Όσον αφορά τον ερωτικό τομέα, ένας Πήτερ Παν αλλάζει συντρόφους ανά τακτά χρονικά διαστήματα, καθώς αναζητά πάντα, είτε κάποιον νεότερο σε ηλικία ή μια πιο ενθουσιώδη κατάσταση από αυτή στην οποία βρίσκεται. Όταν δε μια σχέση φτάνει σε σημείο που απαιτεί δεσμεύσεις και ανάληψη ευθυνών, είναι ώρα για τον Πήτερ Παν να… επιστρέψει στη Χώρα του Ποτέ! Σε περιπτώσεις που επιτυγχάνεται η δέσμευση, ο/η σύντροφος παίρνει έναν μητρικό ρόλο στη σχέση που καταλήγει σε υπερβολική φροντίδα και προσοχή. 
Μια γνωστή περίπτωση ενήλικα με σύνδρομο Πήτερ Παν είναι αυτή του Michael Jackson.Όπως είναι γνωστό, ο ίδιος είχε αγοράσει ένα ράντζο και το ονόμασε «Neverland» προς τιμή του αγαπημένου του ήρωα Πήτερ Πάν. Το σύνδρομο του Πήτερ Παν, φέρεται να ήταν αυτό που εν τέλει, είχε σκοτώσει τον Michael Jackson .Από μικρή ηλικία, στερήθηκε όσα ακολουθούν ένα παιδί τα πρώτα χρόνια της ζωής του για να πετύχει. Αυτό που αναζητούσε όμως για πολλά χρόνια ήταν στην πραγματικότητα το χαμένο παιδί μέσα του.Έτσι, έστησε ένα απέραντο ράντσο στην Καλιφόρνια, το οποίο ονόμασε «Neverland» προς τιμήν του αγαπημένου του ήρωα.Ο παιδικός αυτός παράδεισος όμως, δεν άργησε να μετατραπεί σε κόλαση. Το σύνδρομο Πήτερ Παν είχε κυριεύσει και ταυτόχρονα διαβρώσει τα πάντα μέσα του. Το μυαλό του, την προσωπικότητα ακόμη και τη σεξουαλικότητά του, οδηγώντας τον σε επίπεδα σχιζοφρένειας.
Εν κατακλείδι, οι κάτοικοι της χώρας του Ποτέ αδιαμφισβήτητα, ζούνε μια ζωή που όλοι μας θα ζηλεύαμε και θα θέλαμε να περάσουμε έστω και μια ημέρα ξανά παρέα τους. Ως γνωστόν, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό πρόβλημα αυτής της μικρής μαγικής κοινωνίας όμως, είναι η άγνοια. Οι περισσότεροι άνθρωποι που πάσχουν από το σύνδρομο του Πήτερ Παν δεν αναγνωρίζουν τα συμπτώματα της διαταραχής στην οποία βρίσκονται. Αν θέλουμε λοιπόν να προστατέψουμε τα παιδιά από μια βασανιστική ενήλικη ζωή και να μην τα εγκλωβίσουμε σε σώμα ενήλικα με συναισθήματα μικρού παιδιού, οφείλουμε να τους μάθουμε ότι η πραγματική ζωή δεν διέπεται μόνο από μόνο ευχάριστες κι ανέμελες αλλά και δυσάρεστες επίπονες στιγμές. Το πιο σημαντικό δώρο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά είναι ότι όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά, θλίψη, θυμός, φόβος ή χαρά. Ως προς τους ενήλικες, η σωστή ψυχολογική διαχείριση του προβλήματος πρέπει να γίνει μέσω της ψυχοθεραπείας, όχι μόνο για το άτομο που εκδηλώνει τα σημάδια του συνδρόμου αλλά και για τον οικογενειακό περίγυρο του.
