Άραγε, πόσες φορές έχουμε πράγματι βάλει τον εαυτό μας προτεραιότητα; Και πόσες φορές έχουμε βάλει τη ζωή μας σε αναμονή δίνοντας προτεραιότητα στους άλλους; Πολλοί από εμάς έχουμε την τάση να προσαρμόζουμε το πρόγραμμά μας, να προβαίνουμε σε συγκεκριμένες ενέργειες και επιλογές, οι οποίες στην πραγματικότητα δε μας ταιριάζουν και δε μας χαρακτηρίζουν. Βρισκόμαστε με λίγα λόγια έξω από τα νερά μας. Αυτό για παράδειγμα συμβαίνει όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο που μας ενδιαφέρει ερωτικά ή φιλικά, επειδή τον θαυμάζουμε. Στην προσπάθειά μας να του κεντρίσουμε το ενδιαφέρον, αφήνουμε πίσω ή σε αναμονή τις δικές μας υποχρεώσεις, αρχίζουμε να ασχολούμαστε με πράγματα που ασχολείται κι εκείνος, είτε είναι της αρεσκείας μας, είτε προσποιούμαστε άθελά μας ότι είναι, αποκτούμε ίδιες απόψεις -έστω φαινομενικά- και πολλά άλλα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως γινόμαστε εκείνος, στην ακραία περίπτωση του φαινομένου. Όλα αυτά βέβαια συνήθως δεν πραγματοποιούνται απολύτως συνειδητά. Σιγά-σιγά, καταλήγουμε να χάνουμε τον εαυτό μας. Τότε είναι και η στιγμή που επέρχεται μία ανεξήγητη πίεση και προσπαθούμε να καταλάβουμε από πού πηγάζει, καθώς δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί την αλλαγή σε εμάς. Έχουμε δώσει σε κάποιον άλλον προτεραιότητα. Τη στιγμή που θα το αντιληφθούμε, έστω και υπό τη μορφή υπόνοιας, θα βρεθούμε μάλλον σε ψυχολογική σύγχυση για το ποιοι είμαστε τελικά και το πώς θα ήταν ορθότερο να πράξουμε.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η κατάσταση αυτή κάθε άλλο παρά σπάνια είναι. Πού εδράζονται όμως οι ρίζες αυτού του προβλήματος; Θα μπορούσαμε δίχως ενοχή να μιλήσουμε για χαμηλή αυτοπεποίθηση. Όλοι θα συμφωνήσουμε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι διακατέχονται από έλλειψη αυτοπεποίθησης και ίσως εκτίμησης και αγάπης για τον εαυτό τους. Αυτό αποτελεί απαρχή πολλών αλληλένδετων ζητημάτων. Ελλείψει, λοιπόν, πίστης και αγάπης για τον εαυτό μας, οδηγούμαστε στο να αδυνατούμε να τον αποδεχθούμε ως έχει.
Έτσι διακατεχόμαστε από το φόβο ότι δε θα αρέσουμε και δε θα μας αποδεχθούν οι υπόλοιποι και ίσως συγκεκριμένα άτομα, τα οποία ενδέχεται να μας ενδιαφέρουν παραπάνω. Χωρίς πίστη σε εμάς και όσα πράττουμε και σκεφτόμαστε, θεωρούμε ότι κάτι πάει λάθος με εμάς. Δηλαδή, ότι οι άλλοι με τις διαφορετικές από εμάς απόψεις, ασχολίες, τρόπο ζωής, κάνουν κάτι καλύτερα και φυσικά είναι οι σωστοί. Υποκύπτουμε στο παράπτωμα του να θεωρήσουμε πως υπάρχουν σωστοί και λανθασμένοι, καλύτεροι και χειρότεροι τρόποι.
Και βεβαίως, κατατάσσουμε τον εαυτό μας στους λανθασμένους. Κατά συνέπεια, προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στα περιβάλλοντα τον υπολοίπων, προκειμένου να τους αρέσουμε, θέτοντας ως προτεραιότητα εκείνους.
Ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Χάνουμε τον εαυτό μας. Αφήνουμε πίσω τις ασχολίες μας και όσα μας γεμίζουν, στην προσπάθεια να κερδίσουμε κάποιον άλλον. Προσπαθούμε να πείσουμε ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό για το ποιοι είμαστε. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είμαστε αυτό για το οποίο προσπαθούμε να πείσουμε. Ξεχνάμε να βάλουμε εμάς προτεραιότητα και ταλαιπωρούμαστε να εξυπηρετήσουμε τις απόψεις, τα ενδιαφέροντα, τη ζωή κάποιου άλλου. Πόσο αποτελεσματικό είναι όμως να προσπαθούμε να γίνουμε κάποιος άλλος και να χάνουμε τον εαυτό μας;
Το πιο πιθανό είναι ότι όσο εμείς προσπαθούμε να μεταλλαχτούμε σε κάτι διαφορετικό, που θα ταιριάζει σε κάποιον άλλον προκειμένου αυτός να μας δεχθεί, τόσο περισσότερο θα χάνουμε την ουσία. Θα πετυχαίνουμε το αντίθετο. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, κάτι τέτοιο δρα ως απωθητικό. Δείτε το και σε εσάς: θα σας έλκυε πιο πολύ κάποιος ο οποίος θα παρίστανε ότι έχει τις ίδιες τοποθετήσεις και ασχολίες με εσάς για να σας κερδίσει; Ή μήπως κάποιος ο οποίος θα ήταν ο εαυτός του; Μάλλον το δεύτερο. Γι΄αυτό μας εντυπωσιάζουν συνήθως κάποιοι άνθρωποι: γιατί διαφέρουν λίγο ή πολύ από εμάς και αυτό είναι και το πραγματικά ενδιαφέρον της υπόθεσης.
Άπαξ και αντιληφθούμε τη μοναδικότητα που ο καθένας μας έχει και μας βάλουμε σε προτεραιότητα, τότε θα κατορθώσουμε να μας δεχθούν και οι υπόλοιποι και να αρέσουμε γι΄αυτό που πραγματικά είμαστε. Στην τελική, γιατί να αρέσουμε για κάτι που δεν είμαστε; Δεν είναι προτιμότερο να μην αρέσουμε καθόλου;
