Η Κωνσταντίνα Alberti, μας κερνά “Τσάι Βατόμουρο” με το πρώτο της βιβλίο που έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ. Είναι ένα υπέροχο, μικρό, τρυφερό βιβλίο που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά, όπως και η συγγραφέας του. Η κυρία Alberti γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, τελείωσε την ιατρική και λατρεύει από νεαρή ηλικία το διάβασμα. Σύντομα αναμένουμε και το επόμενο βιβλίο της με τίτλο Mea Culpa. Έφτασε η ώρα να την γνωρίσουμε καλύτερα.
Επιμέλεια Συνέντευξης: Στέλλα Γιαννοπούλου
Αρχικά θα θέλαμε να σας ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παραχώρηση της συγκεκριμένης συνέντευξης.
- Θα θέλατε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για εσάς και τη σχέση σας με την συγγραφή;
Γεννήθηκα στην όμορφη Θεσσαλονίκη, μετέπειτα έζησα κάποια χρόνια στην Ιταλία καθώς οι μισές ρίζες είναι από εκεί. Ταξίδεψα σε πολλές πόλεις και εδώ και κάποια χρόνια κατοικώ στην Αθήνα. Σπούδασα Ιατρική, πήρα ειδικότητα στην Αναισθησιολογία αλλά η αγάπη μου για την τέχνη σε όλες της τις μορφές με κέρδισε. Ασχολήθηκα με το ραδιόφωνο και τη διεύθυνση παραγωγής σε τηλεόραση και κινηματογράφο, με τις δημόσιες σχέσεις θεατρικών χώρων και τη διοργάνωση events. Παράλληλα με αυτές μου τις ενασχολήσεις πρόσθεσα στη ζωή μου και τη συγγραφή βιβλίων. Έγραφα από πολύ μικρή όπου έβρισκα και ό,τι σκεφτόμουν. Νομίζω πως κάπως έτσι ξεκινάει το μικρόβιο της συγγραφής.
- Έχετε τελειώσει την Ιατρική αλλά δεν ασκείτε το επάγγελμα. Θεωρείτε ότι η ιατρική ήταν μια λάθος επιλογή ή μια συνειδητοποιημένη απόφαση;
Όχι ποτέ! Αρχικά να σας πω πως δεν μετανιώνω και δεν «καίω» ποτέ τις επιλογές μου ακόμα και αν είναι λάθος. Η Ιατρική ήταν αγάπη και είναι ακόμα. Σαφώς και ήταν συνειδητοποιημένη απόφαση, αλλά στο παιχνίδι της αγάπης πάντα κάποιος χάνει και κάποιος κερδίζει.
- Ως παιδί θυμάστε να αγαπάτε το διάβασμα είτε λογοτεχνίας, είτε για το σχολείο;
Ναι πολύ! Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλές βιβλιοθήκες γεμάτες από κλασσικούς συγγραφείς και ξενόγλωσσα βιβλία. Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια Γαλλικής φιλολογίας, διάβαζε πολύ και έτσι αγάπησα το βιβλίο.
- Πρόσφατα κυκλοφόρησαν από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ δύο βιβλία σας «Τσάι Βατόμουρο» και «Mea Culpa» θα θέλατε να μας μιλήσετε γι’ αυτά;
Έχει κυκλοφορήσει μόνο το Τσάι Βατόμουρο. Το MEA CULPA είναι στις διορθώσεις. Και πιστεύω πως μετά το καλοκαίρι θα κυκλοφορήσει. Θα ήθελα στο συγκεκριμένο σημείο να πω πως το mea culpa το γράφω μαζί με την Ευαγγελία Παπαδοπούλου (Evie Pride) που νομίζω πως χωρίς εκείνη κανένα βιβλίο μου δεν θα ήταν τόσο όμορφο. Γράφει υπέροχα, είναι συγγραφέας του βιβλίου ΛΕΣ; Που έγινε best seller σε Ελλάδα και 23 χώρες του εξωτερικού. Είναι ευλογία για μένα να ρουφάω τις γνώσεις της, τον χειμαρώδη λόγο της και την ασυναγώνιστη γραφή της.
- Το “Τσάι Βατόμουρο” είναι το πρώτο σας βιβλίο που έχουμε δει εκδομένα. Υπήρχαν κι άλλα πρωιμότερα τα οποία δεν εκδώσατε;
Ναι υπήρχαν και άλλα που απλά παραμένουν στο συρτάρι που λέμε και δεν έχουν εκδοθεί.
- «Τσάι Βατόμουρο» λοιπόν! Πώς εμπνευστήκατε αυτόν τον τόσο γλυκό τίτλο;
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα και εγώ οι ηρωίδες μου να πιουν τσάι βατόμουρο. Αλλά αφού στην εξέλιξη της ιστορίας έπαιξε το τσάι καταλυτικό ρόλο, αποφάσισα μαζί με τους συνεργάτες μου πως θα ήταν ο καταλληλότερος τίτλος.
- Στο βιβλίο σας υπάρχουν στοιχεία από αληθινά γεγονότα;
Όχι καθόλου. Είναι μυθοπλασία.
- Υπήρξε κάποιο κίνητρο ή κάποια πηγή έμπνευσης για να γράψετε τα βιβλία σας;
Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι με κάνει ώρες ώρες να κάθομαι στα ξαφνικά και να ξεκινάω ένα νέο βιβλίο. Σίγουρα το υποσυνείδητο μας έχει τόσες πληροφορίες που δεν γνωρίζουμε και νομίζω πως όταν έρθει η στιγμή μας βγαίνουν αυθόρμητα.
- Μέσα από τα βιβλία σας έχετε στόχο να περάσετε κάποια βαθύτερα νοήματα;
Πάντα! Δεν θα ήθελα με τίποτα να γράφω βιβλία απλώς για να γράφω.
- Ποιο ήταν το πιο όμορφο σχόλιο που λάβατε από αναγνώστη;
Ειλικρινά δεν μπορώ να ξεχωρίσω γιατί όλοι οι αναγνώστες αγκάλιασαν εμένα και το βιβλίο μου. Δεν άκουσα καμία αρνητική κριτική και τα λόγια όλων ήταν απλά υπέροχα.
- Τι συμβουλές θα θέλατε να δώσετε σε κάποιο νέο συγγραφέα που θέλει να εκδώσει το δικό του βιβλίο;
Έχω διαβάσει πολλά βιβλία, αμέτρητα και ακόμα διαβάζω όταν έχω ελεύθερο χρόνο. Αυτό λοιπόν που θα ήθελα να πω είναι πως δεν χρειάζεται να «φλυαρούμε» για να γεμίζουμε σελίδες, δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να βρούμε όμορφες λέξεις για να πάρουμε θετικά σχόλια. Στη συγγραφή δεν γράφει ποτέ το χέρι ή το μυαλό αλλά η ψυχή και αυτή έχει το πιο όμορφο λεξιλόγιο. Από κει και πέρα σημαντικό είναι να μάθουν να ακούν και να χτυπήσουν την πόρτα των εκδοτικών. Αν δεν προσπαθήσεις εξάλλου δεν θα μάθεις ποτέ!
- Για το τέλος σας έχουμε το εξής ερώτημα: Συγγραφή: Χάρισμα ή αποτέλεσμα σκληρής προσπάθειας;
Νομίζω είναι χάρισμα. Η συγγραφή ας μου επιτραπεί η άποψη μου που μπορεί να μην ακουστεί σωστή, αλλά δεν διδάσκεται. Δεν είναι ιστορία ή γεωγραφία. Είναι χάρισμα. Ή το έχεις ή όχι.
