Η Κρινιώ Παππά γεννήθηκε και µεγάλωσε στην Αθήνα. Βιβλιοφάγος από κούνια, όταν τη ρωτούσαν τι θέλει να γίνει όταν µεγαλώσει απαντούσε «συγγραφέας παιδικών βιβλίων». Έκτοτε έκανε πολλά άλλα πράγµατα. Σπούδασε διεθνείς σχέσεις, έκανε µεταπτυχιακό στο διεθνές δίκαιο, δούλεψε σε κυβερνητικούς φορείς, ΜΚΟ και διεθνείς οργανισµούς, ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή της στην αφηγηµατική ψυχοθεραπεία και πλέον ασχολείται µε αυτόν τον τοµέα. Ακόµα, όµως, η µισή της βιβλιοθήκη αποτελείται από παιδικά βιβλία και πρόσφατα τους χάρισε κι έναν µικρό αναγνώστη! Χάρη σε εκείνον, έπιασε ξανά εκείνο το παιδικό της σχέδιο.
Η Κρινιώ Παππά είναι μια συγγραφέας με κοινωνική και πνευματική ευαισθησία, αποτελεί υπόδειγμα μαχόμενης μητέρας και γυναίκα,την αγαπούν για αυτά που πρεσβεύει και γι’ αυτά που αγωνίζεται.
Η Κρινιώ Παππά πιστεύει ότι το βιβλίο είναι ένα σημαντικό αγαθό και ως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπολογίζεται.
Η Κρινιώ Παππά στη συνέντευξη που μας έδωσε στο περιοδικό maxmag μας μίλησε για το βιβλίο της,τη λογοτεχνία και τα ζώα που τόσο αγαπά.
Επιμέλεια συνέντευξης: Βασιλική Ευαγγέλου-Παπαθανασίου
Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Όπως εγώ»
Πρόκειται για ένα βιβλίο με εικόνες παιδιών και ζώων από όλο τον κόσμο, όπου σε κάθε δισέλιδο μαθαίνουμε μια πληροφορία για το ζώο απ’ τη μια και βλέπουμε ένα παιδάκι να μοιράζεται το ενδιαφέρον ή την ανάγκη αυτή απ’ την άλλη. Στο τέλος υπάρχουν αρκετές προτεινόμενες δραστηριότητες για περαιτέρω αξιοποίηση του βιβλίου σύμφωνα με την μοντεσσοριανή παιδαγωγική. Το βιβλίο, και ο τίτλος του, προέκυψε σταδιακά με μια φυσικότητα τον πρώτο καιρό της μητρότητας. Είχα έναν φυσικό τοκετό χωρίς παρεμβάσεις, θήλαζα, κοιμόμουν αγκαλιά με το μικρό μου. Αυθόρμητα σκεφτόμουν συχνά τα υπόλοιπα θηλαστικά ζώα. Διάβαζα ιστορίες για καληνύχτα στο μωρό, με μωρά και μαμάδες που κοιμούνται αγκαλιά, από όλα τα είδη. Διάβαζα επίσης για τον κόσμο γύρω μας, με διάφορες αφορμές, καθώς μέσα από μέσα από τον γιο μου έβλεπα να ανακαλύπτω ξανά, με έναν νέο θαυμασμό, όσα αντιμετωπίζουμε συνήθως ως δεδομένα (τα φυτά του κήπου, τα ζώα τριγύρω μας κοκ). Αυτό τον θαυμασμό, τα όσα μάθαινα, το πόσο μοιάζουμε τελικά με τα υπόλοιπα ζώα του πλανήτη, ήθελα με απλά λόγια κι όμορφες εικόνες να τον μοιραστώ με τα κατεξοχήν άτομα που θέλουν να βουτήξουν στον κόσμο γύρω τους: τα παιδιά!
Γιατί επιλέξατε φωτογραφίες και όχι εικονογράφηση;
Όταν συνέλαβα την ιδέα του βιβλίου εξαρχής το έβλεπα με φωτογραφίες στο μυαλό μου. Αρχικά αντικατοπτρίζει την επιρροή της μοντεσσοριανής παιδαγωγικής στην δουλειά μου, αφού σύμφωνα με την Μ. Μοντεσσόριτα τα μικρά παιδιά, μαθαίνουν καλύτερα μέσω της πραγματικότητας και πράγματι βλέπω σε παιδιά νηπιακής ηλικίας πόσο τα τραβάνε οι αληθινές φωτογραφίες. Επιπλέον όμως, ήθελα να προσκαλέσω τους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες να συνδεθούν με τα πραγματικά ζώα γύρω μας, όχι τους ήρωες των παραμυθιών που συνήθως έχουν ανθρωπόμορφα χαρακτηριστικά. Είναι μια προσπάθεια να σπάσω δηλαδή την νοητική διχοτομία μεταξύ των ζώων στα παραμύθια (που μας μοιάζουν, τα αγαπάμε και τα θαυμάζουμε) και των τόσων ζώων που καταλήγουν απλά προϊόντα για εμάς.
Πώς σας προέκυψε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή κυρία Κρινιώ Παππά;Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που σηματοδότησαν την πορεία σας;
Ανέκαθεν έγραφα, δεν μπορώ να θυμηθώ πως ξεκίνησε αυτό, είναι μια διέξοδος που είχα από μικρό παιδί, ένας τρόπος να σχετιστώ με τον κόσμο, να δουλέψω συναισθήματα και βιώματα, να βυθιστώ σε παράλληλα σύμπαντα προσκαλώντας ενίοτε κι άλλους μαζί. Στα πρώτα μου βήματα ήταν νομίζω μεγάλη έμπνευση η βιβλιοθήκη των γονιών μου κι η κυρία Ντίνα, η πρώτη μου δασκάλα στο δημοτικό. Είχα με λίγα λόγια το προνόμιο να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που μου έδειχνε ότι ενδιαφέρεται να ακούσει – να διαβάσει- όσα έχω να πω.
Ποιες είναι οι συγγραφικές σας αναφορές;
Μιας και μιλάμε για παιδικό βιβλίο δεν μπορώ να μην ξεκινήσω από την Άλκη Ζέη. Αγάπησα τα βιβλία της γιατί μου μιλούσαν σαν ίση και για εμένα η λογοτεχνία που κάνει αναφορές στην πολιτική και ιστορική πραγματικότητα ήταν πάντα αγαπημένο είδος – το ίδιο και στην ενήλικη λογοτεχνία. Ιδιαίτερη αδυναμία έχω επίσης στον Μάρκες και το ρεύμα του μαγικού ρεαλισμού.
Αγαπάτε τα ζώα και φαίνεται. Πώς γεννήθηκε αυτή η αγάπη;
Ορθότερο θα ήταν να πούμε ότι δεν χάθηκε αυτή η αγάπη. Πιστεύω αυθόρμητα αγαπάμε τα ζώα – γενικά πιστεύω αυθόρμητα αγαπάμε! Στην οικογένειά μου σεβόμασταν τα ζώα, μου έμαθαν να μην τα πειράζω και ποτέ η βία δεν ήταν κάτι που περνούσε στην πλάκα. Δυστυχώς βέβαια δεν υπήρξε τότε ακόμα κάποιος αναστοχασμός πάνω στην δομική βία που σαν κοινωνία ασκούμε απέναντι στα ζώα με τις χρήσεις που τους επιφυλάσσουμε.
Η λογοτεχνία κατά πόσο πιστεύετε πως εκφράζει τον ψυχισμό ενός παιδιού;
Η καλή λογοτεχνία οφείλει να εκφράζει τον ψυχισμό του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Αυτό πιστεύω ισχύει τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους ενήλικες. Τόσο τα παιδιά όσο κι οι ενήλικες μέσα από την λογοτεχνία μπορεί να ταξιδεύουν, να βρίσκουν καταφύγιο, να δοκιμάζουν ίσως όσα στην πραγματική ζωή ακόμα δεν μπορούν να κάνουν. Είναι οι ενδόμυχες σκέψεις, οι επιθυμίες κι οι φόβοι μας, βαλμένα στο χαρτί έτσι που να μας χωράνε.
Τι σημαίνει «παιδί» για σας;
Πρώτα πρώτα το παιδί είναι ένας μικρός άνθρωπος – με τα δικαιώματα που έχει ένας άνθρωπος, με την ανάγκη για σεβασμό κι αποδοχή και τρυφερότητα, με δυνατότητες κι ικανότητες όπως όλοι μας. Δεν είναι κάποιο χαριτωμένο αλλά σχεδόν ξεχωριστό είδος. Μου αρέσει έπειτα πολύ μια φράση της Μ. Μοντεσσόρι “το παιδί είναι τόσο μια ελπίδα όσο και μια υπόσχεση για την ανθρωπότητα”. Η ελπίδα αυτή κι η υπόσχεση για μένα οφείλουν πάντα να κρατάνε κατά νου τα υπέροχα λόγια του Kahlil Gibran “Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα. Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου. Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χθες.”.
Τις περιόδους που γράφετε έχετε αυστηρό ωράριο, όταν κάθεστε στον υπολογιστή και εργάζεστε πάνω στο κείμενό σας;
Όχι, σε καμία περίπτωση δεν έχω αυστηρό ωράριο, από όταν έγινα μητέρα θα έλεγα ότι έχω ξεχάσει τι σημαίνει αυστηρό ωράριο! Καθώς προσπαθούσα να απαντήσω την ερώτηση ο γιος μου με έσπρωχνε και μου μιλούσε, νομίζω αυτό τα λέει όλα, χαχαχα! Θα μπορούσα να πω όμως πως έχω αυστηρό πάθος, άρα συνήθως με παίρνει το ξημέρωμα, αφού κοιμηθεί το παιδί.
Τι είναι αυτό που πρέπει να διαθέτει ένας παραμυθάς για να ξεχωρίσει;
Αυτή είναι πραγματικά η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, δεν είναι; Αυθόρμητα σκέφτομαι πως πρέπει να έχει σεβασμό προς τους αναγνώστες του και να θυμάται για ποιους γράφει. Γράφεις για τα παιδιά. Και τα παιδιά είναι ικανότατοι αναγνώστες και κριτές. Άρα το κήρυγμα, οι υπεραπλουστεύσεις, το τακτοποιημένο για τους γονείς κείμενο, νομίζω δεν θα μιλήσουν στην καρδιά τους.
Τι μήνυμα στέλνετε στους αναγνώστες του περιοδικού maxmag;
Στις συζητήσεις μου με πολλούς ανθρώπους βλέπω πόσο έχουμε πια κουραστεί από την πραγματικότητα των τελευταίων ετών. Ακούω την ανάγκη για επαφή, την ανάγκη για το μια κοινότητα ξανά – ή ένα νέο “μαζί”. Σκέφτομαι πια, ότι αν σε κάτι ελπίζουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο είναι η επαναστατική δύναμη της τρυφερότητας. Ελπίζω αυτή να είναι η πυξίδα μας καθώς πορευόμαστε στη νέα χρονιά κι ελπίζω με το βιβλίο μου να βάζω ένα λιθαράκι σε αυτή τη κατεύθυνση.
Κρινιώ Παππά στο Facebook εδώ
