Amy Winehouse: Γυναίκα και τραγουδίστρια είδωλο
Η μαγική φωνή μιας μελαγχολικής ύπαρξης που όσα χρόνια και αν περάσουν θα είναι εκείνη η γυναίκα που με επηρέασε όσο καμία άλλη με τα τραγούδια της, με την χροιά της, με το μοναδικό της στυλ και την απίστευτη αφοσίωση της στον έρωτα ακόμα και όταν αυτός την πλήγωνε βαθιά και βασανιστικά.
Το καλοκαίρι του 2011 και σε ηλικία 27 χρονών η Amy Winehouse φεύγει από την ζωή μπαίνοντας στο ”Club 27” μαζί με άλλους θρύλους της μουσικής που έφυγαν από την ζωή στα 27 τους χρόνια. Μια γυναίκα σύμβολο με τα τραγούδια της να μιλούν για μια δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση γυναικεία ύπαρξη που όμως μπροστά στον έρωτα πολλές φορές φαντάζει να καταρρέει. Η μοναδική της jazz χροιά σαν σπάνιο διαμάντι που στο άκουσμά της νόμιζες ότι ακούς μια μαύρη ντίβα της δεκαετίας του ’60 τότε που η jazz και η soul βρίσκονταν στην κορυφή όλων. Η Amy μου θυμίζει εκείνη την ελπίδα και τα όνειρα που ο έρωτας κρύβει. Από εκείνους του έρωτες του τότε, τους αληθινούς με μια ακατανίκητη δύναμη να μάχονται όσο τίποτα το τώρα. Εκείνη ερωτεύτηκε βαθιά και ίσως ακαριαία με μονάχα το αλκοόλ να την συνοδεύει στο τέλος της ζωής της.
Λάτρευε τον Frank Sinatra δίνοντας ακόμα και το όνομα του στον πρώτο της δίσκο. Η Amy ήταν ένα μελαγχολικό αλλά ανέμελο κορίτσι που έμοιαζε να έρχεται από μια άλλη εποχή. Αυτό όμως που την έκανε τόσο μοναδική και σπουδαία ήταν ο πόνος με τον οποίο τραγουδούσε ακόμη και όταν έμοιαζε χαρούμενη. Αγαπώ τόσο πολύ την φωνή της γιατί με κάνει να νιώθω τον πόνο της αλλά και την δύναμή της συγχρόνως. Μια γυναίκα με μποέμικο πνεύμα, δυνατό χαρακτήρα και μια έντονη δυναμική ύπαρξη ακόμα και όταν φάνταζε αδύναμη. Πραγματικός καλλιτέχνης μέχρι το τέλος της ζωής της. Ίσως να ήταν απλά ένα κορίτσι που ήθελε αγάπη, αληθινή αγάπη. Όλα τα τραγούδια της ένας ύμνος στον έρωτα, ένα πλήρες δόσιμο σε ένα από τα ωραιότερα επίγεια συναισθήματα. Να με συντροφεύει με την ουράνια φωνή της εκείνα τα μελαγχολικά βράδια που σου λείπει εκείνος όσο κανείς και τίποτα σε αυτόν τον κόσμο. Αγαπώ τόσο την Amy γιατί είναι εκείνη η γυναίκα που με κάνει να πιστεύω σε κάτι ιδεατό , μου θυμίζει την ύπαρξη της ελευθερίας που αισθάνεσαι μόνο εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια. Έμοιαζε να ανήκει στο παρελθόν και αυτό θαύμαζα τόσο πολύ σε αυτήν το ότι έφερνε το κάτι το μη πραγματικό. Ένα τόσο ευαίσθητο και συνάμα δυναμικό πλάσμα που σε κάνει να νιώθεις μια επιθετικότητα, μια σιγουριά για τον εαυτό σου ακούγοντάς τα τραγούδια της και τραγουδώντας τους μοναδικούς τις στίχους.
Μια αληθινή μελαγχολική ψυχή που έφυγε νωρίς αλλά θα βρίσκεται πάντα μέσα στην καρδία μου γεμίζοντας με με δύναμη. Ύμνος και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μια γυναίκα είδωλο που μου θυμίζει να ονειρεύομαι και να ζω στο δικό μου κόσμο ακόμη και αν αυτός δεν θα με οδηγήσει πουθενά. Αρκεί το ταξίδι άλλωστε.
Χαμηλός φωτισμός, έξω να βρέχει και να ακούγεται το Will you still love me tomorrow? Ο ατέρμονος φόβος του να χάσεις εκείνον ή εκείνη. Ο πλήρης ορισμός του έρωτα φέροντας την ανάγκη για κτήση και αποκλειστικότητα.
Tonight you’re mine, completely….
