(Πηγή εικόνας: neolaia.gr)
Φέτος συμπληρώνονται 46 χρόνια από την αντιχουντική εξέγερση των σπουδαστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών, η οποία κατέληξε σε μια μαζική και δυναμική εκδήλωση της εναντίωσης του λαού στο καθεστώς της Χούντας των Συνταγματαρχών. Σαρανταέξι ολόκληρα χρόνια από τότε που πρωτοειπώθηκαν στον ελληνικό χώρο συνθήματα όπως “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία” και “Απόψε πεθαίνει ο φασισμός”, καθιστώντας εκείνη την γενιά, που έπεσε λαβωμένη από τις σφαίρες του αυταρχισμού, παράδειγμα προς μίμηση, διδάσκοντάς μας την αξία της υπεράσπισης της ελευθερίας και της διεκδίκησης της ακόμα κι αν έπεται ως συνέπεια ο θάνατος.
Φυσικά κι αυτή η αιματοβαμμένη υπεράσπιση των ιδανικών μιας ολόκληρης χώρας άφησε το στίγμα της στην ιστορία του τόπου, επηρεάζοντας διάφορους τομείς της ανθρώπινης ζωής και αποτελώντας πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και των λογοτεχνών. Η πένα του ποιητή και επαναστάτη, Γιάννη Ρίτσου, του οποίου ο αγωνιστικός λόγος ήταν πάντοτε εναρμονισμένος με την ζωή του, δεν δύναται να έμενε αδρανής, καθώς ο ίδιος, αφουγκραζόμενος τον βηματισμό της ιστορίας, συνέγραφε πάντοτε σε συνάρτηση με τα κοινωνικά, ιδεολογικά και ιστορικά δρώμενα της εποχής του.
Η συνεπακόλουθη εξορία του λόγω των πολιτικών ιδεών του, της αγωνιστικής του έφεσης και της επαναστατικής του φύσης σε καιρούς χαλεπούς για την ελευθερία, δεν μπόρεσαν να αποτελέσουν τροχοπέδη στην ποιητική του δημιουργία με αποτέλεσμα την συγγραφή αρκετών ποιοτικών συλλόγων, που κυκλοφόρησαν έπειτα από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και διέθεταν ως σημείο αναφοράς τους τα γεγονότα της 17 Νοεμβρίου. Η ποιητική του συλλογή, η οποία τιτλοφορήθηκε ως «Το σώμα και το αίμα» (Ακόμα μία δοκιμή για ένα ποίημα του Πολυτεχνείου) και δημοσιεύτηκε το 1978 από τις εκδόσεις Κέδρος, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής του της ποιητικής.
(Πηγή εικόνας: ianos.gr)
Το σώμα, αυτό που γενναία προτάσσεται ενάντια στα τανκς, μη λογαριάζοντας τραυματισμούς μήτε θανάτους, καθιστώντας αθάνατη στον χρόνο την στιγμή που οι υπέρμαχοι της ελευθερίας θανατώνονται για τα αιτήματά τους, αποδεικνύοντας περίτρανα πως “μπορείς να σκοτώσεις τον άνθρωπο μα όχι την ιδέα”, καθώς το αίμα παραμένει διαποτίζοντας τους επόμενους με την ηθική ευθύνη της απομάκρυνσης των αγκαθιών του φασισμού από το τριαντάφυλλο της δημοκρατίας.
ΙΙ
Advertising
Ο ένας γράφει συνθήματα στους τοίχους ο άλλος
φωνάζει συνθήματα πάνω απ’ τους δρόμους ο τρίτος
φοράει το παράθυρο τραγουδάει ανοιχτός Ρωμιοσύνη Ρωμιοσύνη
τους τραυματίες τούς κουβάλησαν στη βιβλιοθήκη
μια παλάμη αμπελόφυλλου στο χτυπημένο γόνατο
αγάλματα λυπημένα μες στους καπνούς – πού τον ξεχάσατε τον έρωτα
σπουδαστές οικοδόμοι κατάρες πλακάτ ζητωκραυγές σημαίες
έρωτας είναι τ’ όνειρο έρωτας είναι ο κόσμος
χαμηλωμένο κούτελο του ταύρου έρχονται κι άλλοι κι άλλοι
μικρά μεγάλα σκολιαρόπαιδα με μια φούχτα στραγάλια με τσάντες
δυο κόκκινα πουλιά σταυρωτά ζωγραφισμένα στα τετράδιά τους
… (απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
