Ορισμένες φορές, ένα βιβλίο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη και, αντί να απογοητεύσει, καταφέρνει να ξεπεράσει το πρωτότυπο. Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους: η ιστορία αποκτά πιο συνεκτική αφήγηση, οι χαρακτήρες ζωντανεύουν μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες, ενώ η σκηνοθεσία προσθέτει βάθος και ατμόσφαιρα που το βιβλίο δεν μπόρεσε να αποδώσει με τον ίδιο τρόπο.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι Ο Νονός του Mario Puzo. Το μυθιστόρημα του αφηγείται την ιστορία της οικογένειας Corleone και τη μαφιόζικη αυτοκρατορία της, παρουσιάζοντας με λεπτομέρεια τους πολιτικούς και κοινωνικούς μηχανισμούς της εγκληματικής οργάνωσης. Παρά την ενδιαφέρουσα ιστορία, το ύφος του βιβλίου δεν είναι τόσο επιδέξιο, καθώς η γραφή του Puzo θεωρήθηκε από κάποιους υπερβολικά απλή και κάπως αδέξια. Όταν ο Francis Ford Coppola ανέλαβε τη σκηνοθεσία της κινηματογραφικής μεταφοράς το 1972, η ιστορία απέκτησε μια επική διάσταση που το βιβλίο δεν είχε. Ο Marlon Brando ως Don Vito Corleone έδωσε μία από τις πιο εμβληματικές ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ η σταδιακή μεταμόρφωση του Michael Corleone, όπως την ενσάρκωσε ο Al Pacino, ανέδειξε τη θεματική της ηθικής παρακμής και της μοίρας με τρόπο πιο βαθύ από το βιβλίο. Η ταινία επίσης απέφυγε κάποιες δευτερεύουσες ιστορίες που αποσπούσαν την προσοχή του αναγνώστη, δημιουργώντας μια πιο συγκεντρωμένη και δραματική αφήγηση.
Μια άλλη περίπτωση όπου η ταινία υπερτερεί είναι Τα Σαγόνια του Καρχαρία του Peter Benchley. Το βιβλίο, αν και καθηλωτικό, είχε διάφορες υποπλοκές που απομάκρυναν την ένταση από το κεντρικό θρίλερ επιβίωσης. Ο Steven Spielberg, σκηνοθετώντας την ταινία το 1975, αφαίρεσε τα περιττά στοιχεία και επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην απειλή του καρχαρία και στον τρόμο που προκαλεί. Με εμβληματική μουσική, σκηνές αγωνίας και μια ανατριχιαστική σκηνοθεσία, η ταινία έγινε αξεπέραστη. Ειδικά η απόφαση του Spielberg να καθυστερήσει την πλήρη εμφάνιση του καρχαρία λόγω τεχνικών προβλημάτων, αποδείχθηκε μεγαλοφυής, αφού πρόσθεσε περισσότερο σασπένς και τρόμο, κάτι που στο βιβλίο δεν επιτεύχθηκε στον ίδιο βαθμό.
Το Fight Club του Chuck Palahniuk, αν και ενδιαφέρον ως βιβλίο, έγινε πολιτισμικό φαινόμενο κυρίως χάρη στην ταινία του David Fincher το 1999. Το βιβλίο είναι σκληρό και ωμό, αλλά η ταινία κατάφερε να δώσει περισσότερη ζωή στους χαρακτήρες και να παρουσιάσει τη σατιρική κριτική στην καταναλωτική κοινωνία με έναν πιο εντυπωσιακό και αποκαλυπτικό τρόπο. Ο Edward Norton και ο Brad Pitt έδωσαν ερμηνείες που αποτύπωσαν άψογα τη διχασμένη προσωπικότητα του πρωταγωνιστή, ενώ η σκηνοθεσία του Fincher με τις γρήγορες εναλλαγές σκηνών και τη σκοτεινή αισθητική απογείωσε το σενάριο. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η ταινία άλλαξε το τέλος του βιβλίου, κάνοντάς το πιο δυνατό και κινηματογραφικά ικανοποιητικό. Ο τρόπος που παρουσιάζεται η αποκάλυψη του Tyler Durden στην ταινία είναι πιο σοκαριστικός από αυτόν του βιβλίου, με αποτέλεσμα να αφήνει τον θεατή άφωνο.
Το The Devil Wears Prada της Lauren Weisberger είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα όπου η ταινία ξεπέρασε το βιβλίο σχεδόν σε κάθε επίπεδο. Η γραφή του βιβλίου θεωρήθηκε από πολλούς επίπεδη και κουραστική, ενώ η πρωταγωνίστρια, η Andrea, δεν είχε την ανάπτυξη χαρακτήρα που απέκτησε στην ταινία. Η κινηματογραφική μεταφορά του 2006 με την Meryl Streep ως Miranda απογείωσε τον χαρακτήρα της απαιτητικής διευθύντριας περιοδικού, καθιστώντας την έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες του σινεμά. Η ερμηνεία της Streep έδωσε βάθος και πολυπλοκότητα στην Miranda, η οποία στο βιβλίο ήταν απλώς μια στερεοτυπική «κακιά αφεντικίνα».
Τέλος, Η Λάμψη του Stephen King, παρόλο που είναι ένα από τα καλύτερα έργα του συγγραφέα, απέκτησε μια εντελώς διαφορετική δυναμική στην κινηματογραφική του μεταφορά από τον Stanley Kubrick το 1980. Ο King επικεντρώνεται στην εσωτερική πάλη του Jack Torrance και στη σχέση του με την οικογένειά του, προσθέτοντας πιο μεταφυσικά στοιχεία και ψυχολογικές αναλύσεις. Ωστόσο, η ταινία δημιούργησε μια ατμόσφαιρα τρόμου και παράνοιας που το βιβλίο δεν απέδωσε με τον ίδιο κινηματογραφικό τρόπο. Ο Jack Nicholson, με την υποβλητική του ερμηνεία, μεταμόρφωσε τον χαρακτήρα σε έναν εμβληματικό ψυχοπαθή, ενώ η σκηνοθεσία του Kubrick με τις μακρόσυρτες, τρομακτικές λήψεις και την ψυχεδελική μουσική μετέτρεψε το The Shining σε ένα από τα πιο επιδραστικά φιλμ τρόμου όλων των εποχών.
Αυτές οι ταινίες αποδεικνύουν ότι μερικές φορές ο κινηματογράφος μπορεί να πάρει ένα καλό ή μέτριο βιβλίο και να το μετατρέψει σε αριστούργημα. Μέσα από σκηνοθεσία, ερμηνείες και μουσική, ο κόσμος των ηρώων αποκτά μεγαλύτερη δύναμη και συναισθηματικό βάθος, προσφέροντας στο κοινό μια ανώτερη εμπειρία από αυτήν που προσφέρει το χαρτί.
