5 Βιβλία που γράφτηκαν στην εξορία

                                                                                                                Ορισμένα από τα πιο ισχυρά και διαχρονικά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας γεννήθηκαν κάτω από δύσκολες συθνήκες , και ειδικότερα στην εξορία. Η εμπειρία της εξορίας, είτε λόγω πολιτικών διώξεων, είτε εξαιτίας πολέμων, καταπίεσης ή προσωπικών πεποιθήσεων, έχει επηρεάσει βαθιά τη σκέψη και τη δημιουργικότητα πολλών συγγραφέων. Ένα από τα πιο γνωστά βιβλία που γράφτηκαν στην εξορία είναι Ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλι.

Το βιβλίο γράφτηκε το 1513, μετά την εξορία του στη Φλωρεντία. Το έργο, που αρχικά δεν εκδόθηκε εν ζωή του, εξετάζει την πολιτική εξουσία με ρεαλιστικό και, για πολλούς, κυνικό τρόπο. Αν και κατακρίθηκε στην εποχή του, σήμερα θεωρείται θεμελιώδες κείμενο της πολιτικής  φιλοσοφίας.

Ο Αλμπέρ Κάμυ, έγραψε το βιβλίο του Ο Ξένος, εξόριστος από την πατρίδα του, την Αλγερία, λόγω στης αντιστασιακής του δράσης και των πολιτικών του απόψεων. Το έργο του, σύμβολο του υπαρξισμού, δημοσιεύτηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και καθιέρωσε τον Κάμυ ως έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές και λογοτέχνες του προηγούμενου αιώνα.

Ο Γιάννης Ρίτσος, επίσης, εξορίστηκε πολλές φορές λόγω των αριστερών του φρονημάτων, ιδιαίτερα μετά τον Εμφύλιο και κατά τη διάρκεια της Χούντας. Ο ποιητής, κατά την παραμονή του στους τόπους της εξορίας, όπως η Μακρόνησος, η Λήμνος και η Γυάρος, έγραψε συγκλονιστικά έργα όπως οι ”Μαρτυρίες” και η διάσημη ”Ρωμιοσύνη”. Η γραφή του εκείνη την περίοδο απέκτησε σπαραστική ειλικρίνεια και λυρισμό, με έντονο πολιτικό και ανθρώπινο μήνυμα.

Advertisements

Ο Κώστας Βάρναλης, λόγω των πεποιθήσεων του και εκείνος, έζησε για χρόνια εξόριστος ή υπό παρακολούθηση. Το ”Φως που καίει”, γραμμένο σε μεγάλο μέρος στην εξορία, έναι ένα έργο έντονα πολιτικό, που καταγγέλλει την κοινωνική αδικία και τον σκοταδισμό. Είναι, αναμβίβολα, ένα από τα πιο επαναστατικά ποιήματα της ελληνικής λογοτεχνίας.

Τέλος, το διάσημο μυθιστότημα του Πάστερνακ, ”Ο Δόκτορ Ζιβάγκο” απαγορεύτηκε στην ΕΣΣΔ και εκδόθηκε για πρώτη φορά στην Ιταλία το 1957. Ο συγγραφέας δεν ήταν εξόριστος σε άλλη χώρα, αλλά έζησε υπό καθωστώς ”εσωτερικής εξορίας” και έντονης κρατικής πίεσης. Το έργο του, μάλιστα, του χάρισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας που αναγκάστηκε να απορρίψει λόγω αυτών των πιέσεων.

Βλέπουμε, λοιπόν, που η εξορία και η απομόνωση δεν φίμωσε κανέναν συγγραφέα ή ποιητή. Αντίθετα, ενίσχυσε τη φωνή τους, κάνοντας τη πιο ανθρώπινη και διαχρονική. Τα έργα τους αποτελούν πολιτιστικό πλούτο και λογοτεχνική παρακαταθήκη.