Έφυγε από τη ζωή η συγγραφέας Νίκη Αναστασέα σε ηλικία 72 ετών την Τρίτη 12 Φεβρουαρίου. Η Αναστασέα δούλεψε πολλά χρόνια στον χώρο του βιβλίου ως βιβλιοπώλης, βιβλιοπαρουσιάστρια σε περιοδικά και διορθώτρια.
Το 1947 γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και το 1998 απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου του περιοδικού Διαβάζω για το βιβλίο της Αυτή η αργή μέρα προχωρούσε, ενώ το 2013, για το βιβλίο της Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο Μυθιστορήματος του ηλεκτρονικού περιοδικού Ο Αναγνώστης και το βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα.
Εργογραφία
Αυτή η αργή μέρα προχωρούσε (2007)
εκδ. Κέδρος
Σύνοψη
“Αυτή η αργή μέρα” είναι κάποιο Σάββατο της δεκαετίας του ’50 σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Βορείου Ελλάδος. Την επαύριο ο Αργύρης Μιχάλογλου πρόκειται να παντρευτεί, ο μεγάλος του αδελφός (ο οποίος έχει επιστρέψει μετά από δεκαετή απουσία) να ξαναφύγει και η Αμαλία, η μάνα τους, που επί είκοσι πέντε χρόνια αρνείται να βγει από το σπίτι και τις τρεις τελευταίες εβδομάδες παραμένει έγκλειστη στο δωμάτιό της, να πάει στο ψυχιατρείο. Έτσι σχεδιάζονταν τα πράγματα, ωστόσο η αποκάλυψη του μυστικού της Αμαλίας θα κάνει “το ποτάμι να γυρίσει προς τα πίσω”.
Επικράνθη: δια χειρός Αλέξη Ραζή (2006)
εκδ. Κέδρος
Σύνοψη
“Διά χειρός”, έτσι υπέγραφαν οι παλιότεροι ζωγράφοι όταν τέλειωναν τα έργα τους, αφήνοντας τον πρώτο λόγο στην Τέχνη ή στο Θεό. Διά χειρός υπογράφει το στερνό του πίνακα κι ο εικοσιοχτάχρονος Αλέξης Ραζής, πριν παραδοθεί στην καταδίκη μιας βαριάς μελαγχολίας. Ο τίτλος του πίνακα Επικράνθη και συμβολικά η τελευταία του λέξη πριν την οδυνηρή σιωπή. Όμως τα έργα του παραμένουν και ιστορούν τη ζωή του, τα εμπόδια της ψυχής του και την εποχή του, εποχή της μεταπολίτευσης και μαζί τις ιδέες και τις προσπάθειες κάποιων νέων ανθρώπων που θέλησαν ν’ αλλάξουν τη μοίρα αυτού του τόπου αλλά δεν τα κατάφεραν.
Ένας ζωγράφος, ένα έργο, μια εποχή. Και τούτο δω το βιβλίο που προσπαθεί να ιστορήσει εκείνο το βουητό, το σάλαγο, το όνειρο, το μάταιο ηχοκόπημα… Αν ήταν μάταιο ή αν ήταν κάτι περισσότερο.
Οι μικρές απολαύσεις του κυρίου Ευαγγελινού (2009)
εκδ. Κέδρος
Σύνοψη
Σε μια ήσυχη παραθαλάσσια πόλη, ένας άνθρωπος βρίσκεται δολοφονημένος. Ύποπτοι είναι οι θαμώνες μιας μικρής ταβέρνας στην άκρη του λιμανιού.
Πώς μπλέχτηκαν στο ίδιο έγκλημα όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Ένας παλαιός τυπογράφος, μια λοξή «πριγκιπέσα», μια αισθησιακή ταβερνιάρισσα, ο καταχρεωμένος τζογαδόρος και ο ζηλιάρης νταλικέρης με τα κάποια χρόνια φυλακής στην πλάτη του; Ποιος τους ανακάτεψε και τι ρόλο παίζει εκείνος ο συγγραφέας που στο τελευταίο του μυθιστόρημα καταγράφει επιμελώς τη ζωή τους;
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστυνομικό μυθιστόρημα ή, λόγω των εξελίξεων, ως μια παράλογη αφήγηση ή, ακόμη, και ρομαντική ιστορία αγάπης, αν δεν την είχαν σημαδέψει μια ανελέητη θηλυκιά μνησικακία και η παράφορη ματαιοδοξία ενός ανθρώπου «κατά συρροήν» αποτυχημένου.
Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι (2012)
εκδ. Πόλις
Σύνοψη
Όταν ο Στέφανος συνάντησε την Πέρσα, ήταν ένας ρομαντικός ιδεολόγος. Εκείνη τον πίστεψε και τον αγάπησε. Και τον ακολούθησε. Έπειτα ήρθαν οι διαψεύσεις, οι ματαιώσεις, το παράπονο και ο θυμός. Όμως το ζευγάρι, δείγμα από το σώμα της νεοελληνικής μικροαστικής τάξης, συνεχίζει τη μικρή του ιστορία. Μέχρι να το χτυπήσει η πραγματικότητα με τη δύναμη του κεραυνού: η κόρη τους βρίσκεται προφυλακισμένη, γιατί το αγόρι που αγαπάει σκότωσε αστυνομικό, κι εκείνη δεν καταθέτει εναντίον του. Ανυποχώρητη, κι ας κινδυνεύει να καταδικαστεί: “Γιατί έτσι είναι η αγάπη”.
Η συγγραφέας μοιράζει την αφήγηση στους ήρωές της, με μονολόγους που αλληλοσυμπληρώνονται. Πρόσωπα καθημερινά, αυθεντικά, με τη ζωή τους σε εκκρεμότητα, καταθέτουν την επώδυνη πορεία τους. Αναζητούν τα αίτια, πασχίζουν να ερμηνεύσουν τις προθέσεις και τις στάσεις, να ανιχνεύσουν τις τάσεις και τους συσχετισμούς. Και προσπαθούν με έργα και με λόγια, άλλοτε με σκληρές αλήθειες κι άλλοτε με αλληγορίες, να προστατέψουν αυτούς που αγαπούν.
Η Νίκη Αναστασέα καταγράφει τον κοινωνικό τους περίγυρο, εστιάζει στον συναισθηματικό τους κόσμο, στο πείσμα και την απελπισία τους, φιλοτεχνεί τις φωτοσκιάσεις των αντιδράσεών τους και τους οδηγεί με δεξιοτεχνία στο αναπάντεχο τέλος.
Τα άγρια περιστέρια (2014)
εκδ. Καστανιώτης
Σύνοψη
Άνθρωποι στα όρια της αντοχής τους, γυναίκες και άντρες που φτάνουν στα άκρα και καμιά φορά τα ξεπερνούν: ο σύζυγος που αισθάνεται απέχθεια για την τετράπαχη γυναίκα του, η μάνα που αρνείται να συμβιβαστεί με την εικόνα του ναρκομανούς παιδιού της, η πρωταγωνίστρια που παθαίνει κρίση πανικού πριν από την πρεμιέρα, η πρώην ταβερνιάρισσα που δολοπλοκεί προκειμένου να εκδικηθεί έναν άντρα. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιοι δυνατοί, ή τουλάχιστον κάποιοι που καταφέρνουν να σταθούν και να στηρίξουν και τους άλλους: ο άντρας μιας γυναίκας που έχει καταρρεύσει μετά από την απώλεια της κόρης τους, η ανύπαντρη μεγαλοκοπέλα που διακριτικά αποσύρεται από τη ζωή της νύφης της. Δεν πρόκειται για αγγέλους, όπως και οι άλλοι δεν είναι σατανικά πλάσματα, μοχθηροί ή σαλταρισμένοι εκ γενετής. Είναι απλώς από εκείνους που η ζωή τούς επιφύλαξε μια δοκιμασία μεγαλύτερη απ’ ό,τι μπορούσαν να αντέξουν – ή που θα μπορούσαμε να αντέξουμε κι εμείς.
Η ιστορία ενός δικού μας ανθρώπου (2015)
εκδ. Καστανιώτης
Σύνοψη
Ένας ταλαντούχος ζωγράφος, ο Αλέξης Ραζής, καταρρέει στα είκοσι οχτώ του χτυπημένος από μια μορφή βαριάς μελαγχολίας. Δεκατέσσερα χρόνια μετά ο νεαρός Κωστής Σκαρλάτος αποφασίζει να γράψει ένα μυθιστόρημα για τη ζωή του. Ο επίδοξος βιογράφος, στην προσπάθειά του να γνωρίσει το έργο, τις σκέψεις και το περιβάλλον του Ραζή, συναντά τους φίλους και παλιούς συντρόφους του καλλιτέχνη, τις γυναίκες που τον αγάπησαν, τον δάσκαλο και καθοδηγητή του. Μέσα από τις μαρτυρίες τους αναβιώνουν οι ιδέες, οι αγωνίες και οι ελπίδες των ανήσυχων νέων των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, ενώ σταδιακά ξετυλίγεται το νήμα της ζωής ενός γοητευτικού και αινιγματικού προσώπου, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ολοκλήρωση του τελευταίου του πίνακα.
Ένας ζωγράφος, ένα έργο, μια εποχή. Άνθρωποι που θέλησαν ν’ αλλάξουν τη μοίρα αυτού του τόπου. Ένα βιβλίο που ιστορεί εκείνο το βουητό, το σάλαγο, το όνειρο, το μάταιο ηχοκόπημα. Αν ήταν μάταιο ή αν ήταν κάτι περισσότερο.
Πηγές: Εκδόσεις Καστανιώτης, Εκδόσεις Κέδρος, Καθημερινή
