Χθες (8 Μαρτίου) γυναίκες από όλο τον κόσμο γιόρτασαν την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, μια ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών. Με αυτή την αφορμή θυμηθήκαμε σπουδαίες γυναικείες φυσιογνωμίες παλαιότερων χρόνων που αναμφίβολα συνέβαλαν στην επίτευξη της ισότητας μεταξύ των φύλων, όπως αγαπημένες συγγραφείς του 20ου αιώνα με τις οποίες έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Πηνελόπη Δέλτα
Η Πηνελόπη Δέλτα, η λατρεμένη συγγραφέας των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, μεγάλωσε σε ένα αυστηρά πατριαρχικό περιβάλλον. Σε νεαρή ηλικία αντιπαθούσε ιδιαίτερα τα βιβλία που ήταν γραμμένα στην καθαρεύουσα. Το 1895 γνώρισε τον Στέφανο Δέλτα, τον οποίο παντρεύτηκε μετά από πίεση του θείου της. Η ίδια έκανε μια απόπειρα αυτοκτονίας στην προσπάθεια την να ξεφύγει από αυτόν τον γάμο, όμως η κίνησή της δεν συγκίνησε την οικογένειά της. Δέκα χρόνια μετά γνώρισε τον Ίωνα Δραγούμη και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας πλατωνικός έρωτας που διατηρήθηκε μέχρι το τέλος της ζωής της. Το 1925 προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα, που την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο μέχρι τον Μάιο του 1941, οπότε έβαλε τέλος στην ζωή της λαμβάνοντας εκούσια δηλητήριο. Θάφτηκε στον κήπο του σπιτιού της, σύμφωνα με την τελευταία της επιθυμία.
Μέλπω Αξιώτη
Το 1905 γεννιέται η Μέλπω Αξιώτη στην Αθήνα, με καταγωγή από το νησί της Μυκόνου. Μικρότερη από 30 ετών δημοσιεύει τα πρώτα διηγήματά της σε μια τοπική εφημερίδα, τα οποία, όμως, περνούν απαρατήρητα. Αντίθετα, το πρώτο της μυθιστόρημα, «Δύσκολες νύχτες», βραβεύεται από το Γυναικείο Σύλλογο Γραμμάτων και Τεχνών. Με την διάκριση αυτή, ωστόσο, διαφωνεί η Πηνελόπη Δέλτα και το βραβείο καταργείται. Η Μέλπω Αξιώτη κατατάχθηκε από μικρή στο Κ.Κ.Ε. και το Ε.Α.Μ. και έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση της κατοχής. Πέθανε σε ηλικία 68 ετών σε οίκο ευγηρίας. Προτομή της τοποθετήθηκε στην πλατεία της περιοχής Μύλων στη Μύκονο.
Λίζα Πίνχας
Σε ηλικία 27 ετών η Λίζα Πίνχας εκτοπίζεται στο Άουσβιτς, όπου γρήγορα χάνει τον σύζυγό της, Ντάριο Πίνχας. Όταν επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη το 1945 αρχίζει να γράφει τις αναμνήσεις της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Θα της πάρει 30 χρόνια να οργανώσει τις σκέψεις της και να ολοκληρώσει το χειρόγραφό της, με τις λεπτομερειακές περιγραφές και τις σοκαριστικές μαρτυρίες, το οποίο θα παραμείνει αδημοσίευτο μέχρι το θάνατό της. Τότε, η ανιψιά της, Νανά – Μαζαλτώβ Μωυσή, το παραδίδει στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος, με τον τίτλο «Αντιμέτωπη με το Ολοκαύτωμα. Η Λίζα Πίνχας διηγείται.»
Ζωρζ Σαρή
Από Γαλλίδα μητέρα και Έλληνα πατέρα προέρχεται η Γεωργία Σαρηβαξεβάνη, όπως είναι το πραγματικό όνομα της Ζωρζ Σαρή. Στην διάρκεια της κατοχής αρχίζει να φοιτά στη Δραματική Σχολή, ενώ στον εμφύλιο πόλεμο αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι. Εκεί γνώρισε τον μέλλοντα σύζυγό της, Μάρκελλο Καρακώστα, με τον οποίο επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Λίγα χρόνια μετά ξεκίνησε η συγγραφική της καριέρα με το μυθιστόρημα «Ο Θησαυρός της Βάγιας». Έγραφε κυρίως για παιδιά και νέους και είχε ένα ιδιαίτερο αυτοβιογραφικό, αλλά ταυτόχρονα πολιτικό και κοινωνικό ύφος που αγαπήθηκε από το κοινό.
Άλκη Ζέη
Η Άλκη Ζέη πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, ενώ στην εφηβεία της έγραψε τα πρώτα της διηγήματα και νουβέλες. Το 1954 και για μια δεκαετία υπήρξε πολιτική πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση, ενώ το 1967 εγκατέλειψε ξανά την Ελλάδα, αυτή τη φορά για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Το «Καπλάνι της Βιτρίνας» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, έχει μεταφραστεί σε 20 γλώσσες και θεωρείται κλασσικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδία. Άλλα γνωστά της έργα είναι «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», «Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και η «Μωβ ομπρέλα».
Διδώ Σωτηρίου
Μια από τις πολυδιαβασμένες συγγραφείς του 20ου αιώνα είναι και η Διδώ Σωτηρίου. Γεννήθηκε στο Αϊδίνι, όμως, το 1922 με τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σε ηλικία μόλις 10 ετών δημιούργησε μόνη της ένα σύλλογο που μοίραζε φαγητό σε ζητιάνους. Υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Αντίστασης και αρχισυντάκτρια στον «Ριζοσπάστη» κατά τη διάρκεια της κατοχής. Με τη λογοτεχνία ασχολήθηκε, αρχικά, σποραδικά. Το 1959 εκδόθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, «Οι νεκροί περιμένουν», ενώ ακολούθησε, λίγα χρόνια αργότερα, το «Ματωμένα χώματα».
