Καίτη Οικονόμου, η αγαπημένη συγγραφέας που έφυγε νωρίς

Ήταν 30 Ιουνίου του 2014, όταν η αγαπημένη συγγραφέας Καίτη Οικονόμου, έφυγε από κοντά μας νικημένη από τον καρκίνο. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Από το 1987 ασχολείται με την μετάφραση. Είχε μεταφράσει περισσότερα από 100 βιβλία αναγνωρισμένων συγγραφέων για ενήλικες αλλά και για παιδιά, μεταξύ των οποίων και της σειράς βιβλίων Χάρι Πότερ. Για την ίδια το να μεταπηδήσει από την μετάφραση στην συγγραφή, αποτέλεσε το επόμενο φυσικό βήμα. Πρόλαβε να γράψει οκτώ μυθιστορήματα τα οποία κυκλοφορούν και επανακυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Αντλούσε έμπνευση απ’ οτιδήποτε. Μια μουριά στην αυλή του σπιτιού της αποτέλεσε την έμπνευση για το πρώτο της βιβλίο, ενώ μια ονειρεμένη παραλία της Κέρκυρας υπήρξε ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγράφισε την παρέα της Λευκής Ορχιδέας. Για το τελευταίο της βιβλίο το 2014 τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού των βιβλιοπωλείων PUBLIC, στην κατηγορία «Μεγάλες Συγκινήσεις». Ας γνωρίσουμε, όσοι δεν ξέρουν και ας ξαναθυμηθούμε όλοι οι υπόλοιποι,  την βιβλιογραφία της αξέχαστης Καίτη Οικονόμου, μιας γυναίκας με υπέροχη πένα, που είχε να δώσει ακόμα πάρα πολλά.

Ο Νίκος δεν ήταν για τη Λίνα ένα απλό γειτονόπουλο που έπαιζε μαζί του στην αυλή με τις μουριές. Ήταν η πρώτη της αγάπη. Και, πριν από αυτό, ήταν ο μυστικοσύμβουλος και μέντοράς της, καθώς την περνούσε εννέα ολόκληρα χρόνια και στα μάτια της φάνταζε παντογνώστης. Αργότερα, όταν η εφηβεία ωρίμασε το νεανικό της κορμί, ο Νίκος της έμαθε τα μυστικά του έρωτα και του πάθους. Λίγο μετά όμως, στα δεκαοχτώ της χρόνια, η Λίνα πέρασε από την απόλυτη ευτυχία στην απόλυτη απελπισία, όταν εκείνος την εγκατέλειψε γνωρίζοντας ότι στα σπλάγχνα της μεγάλωνε το παιδί τους.

Οι δοκιμασίες της όμως δε σταμάτησαν εκεί. Μια σειρά από ανείπωτες τραγωδίες και απώλειες αγαπημένων προσώπων ρήμαξαν τα νιάτα της, την πέταξαν στην ορφάνια και την άφησαν ολομόναχη και αβοήθητη, να πρέπει να σταθεί όρθια για να θρέψει το πλάσμα που είχε φέρει στον κόσμο.

Η Λίνα μάτωσε από τη σκληρή δουλειά αλλά, εφτά χρόνια αργότερα, στεκόταν επιτέλους στα πόδια της κι ένας καινούργιος έρωτας φώτισε με το λαμπερό του φως τη μαυρισμένη της καρδιά. Η τύχη είχε αρχίσει επιτέλους να της χαμογελά.

Και τότε, έκανε ξαφνικά την εμφάνισή του και πάλι ο Νίκος, διεκδικώντας ξανά την καρδιά της και το παιδί του.

Όταν η Μαίρη γνώρισε τον Άρη, ήταν σίγουρη ότι η σχέση τους θα κρατούσε για λίγο. Αυτό έλεγε η λογική. Εκείνος ήταν μερικά χρόνια μικρότερος, προερχόταν από μια πλούσια οικογένεια, ήταν πεισματάρης και κακομαθημένος. Ήταν φανερό πως δεν ταίριαζαν καθόλου και τίποτα δεν έδειχνε τη δραματική τροπή που θα έπαιρναν τα γεγονότα.

Μόνο που η μοίρα όριζε διαφορετικά τις ζωές τους. Εκείνος της είχε παραδοθεί από την πρώτη στιγμή που την είδε κι έκανε αυτό που του υπαγόρευε το παράφορο πάθος του.

Όταν η σύγκρουση με τη λογική έγινε αδυσώπητος πόλεμος, η Μαίρη βρέθηκε χωρίς να το καταλάβει σ’ ένα πέτρινο σπιτάκι, στη μέση του πουθενά. Η μνήμη της δεν τη βοηθούσε καθόλου να καταλάβει ούτε πώς ούτε πότε έφτασε εκεί, ενώ το αφιλόξενο τοπίο της άγριας φύσης δημιουργούσε δυσοίωνες σκέψεις.

Για ένα ήταν σίγουρη: πίσω από όλη αυτή την περιπέτεια κρυβόταν το σατανικό μυαλό του αδελφού του Άρη. Κι ενώ η ίδια ήταν αποφασισμένη να κλείσει τους λογαριασμούς της με τους ανθρώπους που έκαναν άνω κάτω τη ζωή της, ο μικρός φτερωτός θεός είχε άλλα σχέδια και περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα που θα έγραφε την τελευταία λέξη

Τη Μαριάννα Σταθοπούλου και τον Δημήτρη Βελλίδη ένωνε μια σχέση αγάπης από τότε που αυτή ήταν ακόμα παιδί κι εκείνος ανέλαβε την κηδεμονία της στο ξεκίνημα της καριέρας του ως εισαγγελικού λειτουργού. Με το πέρασμα των χρόνων, η αγάπη μετατράπηκε σε έναν έρωτα που έφερε θύελλα στις καρδιές τους και έκαμψε τις αντιστάσεις της λογικής. Η ευτυχία τους αποδείχτηκε μεγάλη, αλλά εφήμερη.

Η μοίρα είχε άλλα γραμμένα για τον Δημήτρη, και η Μαριάννα έμεινε ολομόναχη στον κόσμο, να κινείται ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.

Μέχρι που ήρθε στη ζωή της ο Μάνος…

Ποιος «άγγελος», αλήθεια, κράτησε τη Μαριάννα στη ζωή τότε που αυτή επέμενε να φλερτάρει με τον θάνατο; Ποιος της έδειχνε το μονοπάτι προς το φως όταν την κατάπινε το σκοτάδι;

Πέρα στα ψηλά βουνά της Ηπείρου υπάρχει μια αλπική λίμνη που λέγεται Δρακολίμνη, γιατί ζει εκεί ένας δράκος, προστάτης του βουνού και όλων των αγαθών πλασμάτων. Λίγο πιο χαμηλά, στο Πάπιγκο, γεννήθηκε κάποτε ένα νόθο παιδί, ο Χρήστος, που είχε στην ψυχή του όλα τα χαρίσματα του δράκου: περηφάνεια, δύναμη, ευγένεια, μαχητικότητα. Ο Χρήστος πάλεψε μόνος του στη ζωή, αλλά όταν ήρθε η επιτυχία και η καταξίωση, μια άδικη κατηγορία τον σημάδεψε μ’ νέο ατιμωτικό στίγμα. Αποσύρθηκε στο Πάπιγκο για να γιατρέψει τις πληγές του και κει εμφανίστηκε μια άγνωστη γυναίκα μες τη χιονοθύελλα κι έκλεψε την καρδιά του δράκου.

«Ήθελα να σου πάρω ένα ρολόι για να θυμάσαι κάθε ώρα και λεπτό πόσο σ’ αγαπώ». Ο Μάρκος έσυρε το δάχτυλό του στην πλατινένια αλυσίδα. «Στο ρολόι αυτό βρίσκεται όλη η αγάπη μου – όλη, ακούς;». Σε μια ονειρική παραλία ανθίζουν το καλοκαίρι οι λευκές ορχιδέες της άμμου.  Και στο εύφορο κτήμα δίπλα στην ακτή μεγαλώνουν τέσσερις αχώριστοι φίλοι: ο Νικηφόρος και η Έλλη, δίδυμα αδέλφια, παιδιά του κτηματία· η Φιλιώ, κόρη του θυρωρού του κτήματος· κι ο Αντώνης, γιος ενός φτωχού ψαρά. Οι ακατάλυτοι δεσμοί που τους ένωσαν από τα παιδικά τους χρόνια τούς συνοδεύουν στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, αλλά και ως ενηλίκους, όταν η Έλλη αποφασίζει να θυσιάσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της για να διασφαλίσει το μέλλον του αδελφού της, ενώ η Φιλιώ υποφέρει βουβά από τον χωρίς ανταπόδοση έρωτά της για τον Νικηφόρο. Αμείλικτα παιχνίδια της μοίρας και ραδιουργίες αδίστακτων ανθρώπων οδηγούν σε χωρισμούς, προδοσίες και ατυχήματα με τραγικές συνέπειες∙ ωστόσο, σε κάθε σκληρή δοκιμασία υπάρχει πάντα ένα ανεκτίμητο στήριγμα: η αγάπη σε όλες τις μορφές της – ερωτική, αδελφική, φιλική, μητρική. Γιατί η αληθινή αγάπη είναι σαν τη λευκή ορχιδέα: ριζωμένη γερά στην άμμο, αψηφά τα καταστροφικά στοιχεία της φύσης και τα αδέξια ποδοπατήματα των ανθρώπων κι ανθίζει ξανά με το πρώτο φιλί της άνοιξης.

Η Μυρσίνη, καρπός του παράφορου έρωτα ενός Μακεδόνα και μιας Τσιγγάνας, μεγαλώνει ανάμεσα στους διαφορετικούς κόσμους του πατέρα και της μητέρας της, νιώθοντας πως δεν ανήκει απόλυτα σε κανέναν. Στα εννιά της χρόνια, όταν την εγκαταλείπει η μητέρα της, η μικρή Μυρσίνη πρέπει ν’ αντιμετωπίσει ολομόναχη το παράξενο χάρισμά της, την έκτη αίσθηση που έχει κληρονομήσει από την τσιγγάνα προγιαγιά της.

Αδυνατώντας να διαχειριστεί ένα χάρισμα που το βλέπει σαν κατάρα, το καταπιέζει και εντάσσεται στον κόσμο του πατέρα της. Πολλά χρόνια αργότερα, γυναίκα πια, επισκέπτεται για πρώτη φορά με το μνηστήρα της τον τόπο καταγωγής της για να τακτοποιήσει τις κληρονομικές της υποθέσεις. Κι εκεί γνωρίζει τον Στέφανο Βρεττό, έναν άντρα που ανατρέπει όλες τις βεβαιότητες της ζωής της.

Στη φθινοπωρινή Μακεδονία, ο διαισθητικός της εαυτός αφυπνίζεται έπειτα  από ένα λήθαργο που κράτησε είκοσι χρόνια. Κι ενώ η Μυρσίνη παλεύει με τα χαώδη συναισθήματά της, ένας άγνωστος εχθρός επιβουλεύεται τη ζωή της…

Αυτό που είχε η Άννα με τον Φάνη ήταν μοναδικό κι ανεπανάληπτο – έρωτας μαζί και πόλεμος, ευτυχία και απόγνωση, ζωή και θάνατος. Ένας άπιαστος αντικατοπτρισμός, κάτι που το φαντασιωνόταν μόνο η ίδια. Γι’ αυτό χάθηκε τόσο εύκολα, επειδή δεν υπήρχε…

Η Άννα ερωτεύτηκε τον Φάνη από την πρώτη στιγμή. Ψηλός, αδύνατος, μυστηριώδης, γοητευτικός, χαρισματικός. Δεν υπολόγισε κοινωνικές διαφορές, δεν άκουσε τις φωνές των γύρω της που τη συμβούλευαν ότι είναι επικίνδυνος, αυτοκαταστροφικός. Άκουγε μόνο την καρδιά της και το πλήρωσε ακριβά. Γιατί ο Φάνης, έρμαιο των παθών του, όσο κι αν προσπάθησε να βρει απάγκιο στην αγκαλιά της, δεν τα κατάφερε. Και άγγιξε το θάνατο.

Ο έρωτας μπορεί να είναι φονιάς, μπορεί να είναι, όμως, και λυτρωτής. Αν είναι αληθινός, δε χάνεται ποτέ. Προδίδεται, κρύβεται, υποχωρεί, αλλά τελικά επιστρέφει φέρνοντας μαζί του τη σωτηρία και τη ζωή. Αυτό αποδεικνύει η ιστορία της Άννας και του Φάνη. 

Τον ξέβρασε αναίσθητο η θάλασσα σε μια παραλία του Ναυπλίου μετά από ένα τοπικό μπουρίνι. Στο νοσοκομείο διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αμνησία. Μόλις ανάρρωσε από τα τραύματά του, βρήκε δουλειά και σπίτι, και συνδέθηκε ερωτικά με μια δασκάλα. Αλλά δεν είχε ανακτήσει τη μνήμη του, δε θυμόταν ούτε το όνομά του.

Μια μέρα χτύπησε την πόρτα του μια άγνωστη. Δεν μπόρεσε να δει πώς ήταν – την ηλικία της, το ύψος της, το ντύσιμό της· γιατί μόλις αντίκρισε τα μάτια της αισθάνθηκε χαμένος. Ήταν σκούρα μπλε σαν το ανοιχτό πέλαγος και, καθώς τα κοίταζε καθηλωμένος, μια αβάσταχτη νοσταλγία πλημμύρισε την ψυχή του…

«Αντρέα, δε με θυμάσαι;» του είπε η άγνωστη με τα μπλε μάτια. «Είμαι η γυναίκα σου».

Λίγο αργότερα έμαθε ότι ο γάμος τους είχε ναυαγήσει και ζούσαν σαν δυο ξένοι κάτω από την ίδια στέγη. Το μυαλό του δε θυμόταν τίποτα από την παλιά ζωή του.

Αλλά η καρδιά θυμάται…