Κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του έχει διαβάσει τουλάχιστον ένα βιβλίο στη ζωή του. Από εκεί και μετά, κάθε άνθρωπος που γνωρίζει τον εαυτό του, είτε σταματά στο ένα είτε συνεχίζει για πάντα. Τα ημίμετρα δεν υπάρχουν στη μαγεία της λογοτεχνίας. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσους γνωρίσεις που ισχυρίζονται πως αγαπούν τα βιβλία, καταλαβαίνεις από τη πρώτη στιγμή εάν σε “παραμυθιάζουν” ή όχι. Η αυθάδης ειλικρίνεια του βιβλιοφάγου δεν του επιτρέπει να ψεύδεται, σε βαθμό που ταράσσει τις σχέσεις με τους γύρω του. Το μυθιστόρημα σου δίνει τη δυνατότητα να διευρύνεις τους ορίζοντές σου αλλά θέτει, δυστυχώς, τα θεμέλια και για την διασταύρωσή σου με το ουτοπικό.
Το μυθιστόρημα επιδρά στη φαντασία
Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο το μυαλό σου χάνεται στον περιγραφόμενο κόσμο. Σε εισάγει, είτε ως κινητήριο χαρακτήρα ή εξωτερικό παρατηρητή, σε μια πραγματικότητα διαφορετική από τη δική σου. Σίγουρα, ορισμένα στοιχεία συμβαδίζουν αλλά κατά κύριο λόγο τα γεγονότα και οι καταστάσεις είναι τόσο ιδανικά που επιτρέπουν να διατηρείς έναν συγκρατημένο ενθουσιασμό. Φαντάζεσαι πώς θα ήταν να ζούσες παρόμοια περιστατικά, να αισθάνεσαι αντίστοιχα συναισθήματα και να ακολουθείς πορείες που ποτέ δεν είχες καν ονειρευτεί. Δραπετεύεις για λίγο και έπειτα επανέρχεσαι, με ένα γερό χαστούκι από τη τελευταία σελίδα που γυρνάς, στο “τώρα” σου. Εκεί καταλαβαίνεις πως πλέον η περιπέτειά σου έλαβε τέλος και τα εφόδια που πλέον έχεις οφείλεις να τα κρατήσεις στη ζωή σου. διότι, έτσι, θα την εμπλουτίσεις. Κάπως έτσι συμπεριφέρεται ο υγιής αναγνώστης, ξεκλειδώνοντας την αχανή διαδρομή του φαντασιακού του.
Το μυθιστόρημα αγκαλιάζει την παράνοια
Κάθε νόμισμα, όμως, έχει δύο όψεις. Η σκοτεινή πλευρά του μυθιστορήματος εκδηλώνεται όταν το ονειροπόλο κομμάτι υπερνικά το ρεαλιστικό. Οι χαρακτήρες και τα ιδανικά, σε κάθε βιβλίο, οφείλουν να είναι ρεαλιστικά ώστε να μπορεί να ταυτιστεί ο αναγνώστης. Από την άλλη, τα συναισθήματα και οι διαδρομές πρέπει να φλερτάρουν με τα άκρα. Οι φλογισμένες ψυχές εκείνων που αισθάνονται λες και το σύμπαν τους χρωστά μια μαγική στιγμή η οποία θα φέρει τη λύτρωση, μαγεύονται από τα άκρα. Αρχίζουν και τα κυνηγούν μανιωδώς, ψάχνοντας σημάδια στο κάθε τι και ερμηνεύοντας καταστάσεις βασισμένοι σε παράλογα δεδομένα. Έτσι, χάνουν την επαφή με την έννοια της απόλαυσης. Τίποτα δεν είναι αρκετά καλό για αυτούς εάν δεν έχει προκύψει μέσω μιας ασύλληπτης συγκυρίας. Μιας στιγμής από αυτές όπου ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις διότι το ένστικτο ουρλιάζει πως κάτι σημαντικό συμβαίνει. Από ένα σημείο και μετά αρχίζουν να δίνουν μεγαλύτερη αξία στη συγκυρία παρά στη κατάσταση όπου τους οδήγησε. Ερωτεύονται με το ιδανικό που έχουν στη σκέψη τους, αγνοώντας την πορεία μπροστά τους. Έτσι καταλήγουν, όσο περισσότερο προσπαθούν να κρατηθούν από τα εφόδια της περιπέτειάς τους, να πτωχεύουν τη ζωή τους.
Το μυθιστόρημα σε τελική ανάλυση
Κάθε ιστορία ανοίγει μια πόρτα της οποίας η διαδρομή καταλήγει σε μια άλλη. Το τι θα συναντήσεις στη διαδρομή δεν το ελέγχεις, μα ελέγχεις το τι επιλέγεις να κάνεις για αυτό. Το κυνήγι του ιδανικού φαντάζει ελκυστικό στον καθένα και για αυτό, όταν νομίζουμε πως το βλέπουμε, ενθουσιαζόμαστε. Όμως, το πότε θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε το ιδανικό δεν το καθορίζουμε εμείς, αλλά οι εμπειρίες μας. Οφείλουμε να συλλέξουμε όσες περισσότερες μπορούμε.
