Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα τόσο έντονο και ισχυρό που ο καθένας απο εμάς το βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Υπήρξαν και θα υπάρχουν έρωτες που αναζωπυρώνονται με μία σπίθα και μία μόνο στιγμή κατορθώνει να τον σβήνει. Υπήρξαν και θα υπάρχουν έρωτες μεγάλο όνομα και δόξα, με βαρύ παρελθόν και μία κοινή ζωή δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν να τον συνοδεύουν. Υπήρξαν και θα υπάρχουν έρωτες που καταπιεστήκαν, ποδοπατήθηκαν, λογοκρίθηκαν, αμφισβητήθηκαν, πολεμήθηκαν, σκοτώθηκαν κι όμως έζησαν. Ο έρωτας ανήκει σε όλους, αλλά και σε κανέναν. Και πως αλλιώς να εκφραστεί αυτό, αν όχι μέσα από την ποίηση;
Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)
Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πως, από πού και πότε,
Σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’ άλλον τρόπο,
παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
-Δε σ’αγαπώ
Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από ‘σενα και να αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δε τ’ αντέχουν οι άνθρωποι και είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτό αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα
-Το μονόγραμμα
Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988)
Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου
Μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των αστέρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα,
θα προτιμούσα μία στιγμή μικρή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σαν δυο νύχτες έρωτες μες στον εμφύλιο πόλεμο.
-Σε περιμένω παντού
Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963)
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.
Τα πιο όμορφα παιδιά
δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Κι αυτό που θέλω να σου πω,
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε σ’ το έχω πει ακόμα.
-Η πιο όμορφη θάλασσα
Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ (1806-1861)
[….] Σε αγαπώ στο επίπεδο της καθημερινής
Της πλέον ήρεμης ανάγκης, στο φως του ήλιου και του κεριού.
Σε αγαπώ ελεύθερα, όπως όταν οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη νίκη του καλού
Σε αγαπώ αγνά, όπως όταν γυρίζουν από προσευχή.
Σε αγαπώ με ένα πάθος που έβαλα σε χρήση
Μες στις παλιές μου λύπες και με μία πίστη
από την ηλικία μου την παιδική.
Σε αγαπώ με μίαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
Με τους χαμένους μου άγιους – Σε αγαπώ με την αναπνοή,
Με τα χαμόγελα και με τα δάκρυα όλης της ζωής μου!
Κι αν ο Θεός θελήσει,
Μετά τον θάνατο θα σ’ αγαπώ ακόμα πιο πολύ.
-Σονέτο 43, απ’ τα Πορτογαλέζικα
Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)
[…] Μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις η αν γυρίζεις,
ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι ετούτο η λύπη μου -η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει και η καρδιά μου).
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στον θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
-Η σονάτα του σεληνόφωτος
Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875-1926)
Σβήσε τα μάτια μου’ μπορώ να σε κοιτάζω,
τ’ αυτιά μου σφράγισε τά, να σ’ ακούω μπορώ.
Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ‘ρθω σ’ εσένα,
και δίχως στόμα, θα μπορώ να σε παρακαλώ.
Κόψε τα χέρια μου, θα σε σφιχταγκαλιάζω,
σαν να ήταν χέρια, όμοια καλά, με την καρδιά.
Σταμάτησε μου την καρδιά, και θα καρδιοχτυπώ με το κεφάλι.
Κι αν κάμεις το κεφάλι μου σύντριμμα, στάχτη, εγώ μέσα στο αίμα μου θα σε έχω πάλι.
-Σβήσε τα μάτια μου
