Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου, βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Κικής Κούσογλου…
Τον Ιούλιο του 2012 η Αγγελική Νικολούλη έκανε το συγγραφικό της ντεμπούτο στις εκδόσεις “Καστανιώτη” με το μυθιστόρημα “Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου” στο οποίο ερευνά την εξαφάνιση μιας 25χρονης κοπέλας, από τη Βόρεια Ελλάδα. Πρωταγωνιστές στο δράμα αυτό, οι γονείς κι ο σύντροφος της κοπέλας, ο οποίος μετά από πίεση της δημοσιογράφου δίνει συνέντευξη και την αναζητά σε μια από τις πολλές εκπομπές που έγιναν γι’ αυτή. Η ιστορία δυστυχώς δεν έχει αίσιο τέλος καθώς η σορός της κοπέλας βρίσκεται κοντά στο σπίτι της με το σύντροφό της να ομολογεί την εν θερμώ δολοφονία της πάνω σε ένα καυγά και να φυλακίζεται ισόβια.
Η τραγική υπόθεση που περιέγραψε η Νικολούλη στις σελίδες του βιβλίου δυστυχώς δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Βασίζεται στην υπόθεση της Κικής Κούσογλου η οποία έλαβε χώρα το 2005, όταν η ίδια έπεσε νεκρή από το χέρι του συνομηλίκου συντρόφου της Δάνου, ο οποίος όπως προαναφέρθηκε ήταν ανάμεσα σε αυτούς που την έψαξαν μέσω της εκπομπής. Μετά από την πολύμηνη πίεση που υπέστη, κυρίως από την εκπομπή, ο Δάνος ομολόγησε ότι έπνιξε τη σύντροφό του, την Κική Κούσογλου, μετά από ένα μεταμεσονύχτιο τσακωμό που είχαν και, στη συνέχεια, απέκρυψε τα στοιχεία του φόνου με τη βοήθεια του ξαδέρφου του. Το πιο αξιοσημείωτο της υπόθεσης, το οποίο έγινε κι ο λόγος συγγραφής του παρόντος άρθρου, είναι η αντιμετώπιση της υπόθεσης από την αστυνομία και την κοινωνία της εποχής.
Σύμφωνα με τη δημοσιογράφο, οι αρχές βιάστηκαν να κλείσουν την υπόθεση βασισμένοι σε ισχυρισμούς που ήθελαν την Κική Κούσογλου να παρασύρεται από κάποιον πελάτη στην καφετέρια που δούλευε, ο οποίος αργότερα την προώθησε σε κύκλωμα σωματεμπορίας στο εξωτερικό, μιλώντας μάλιστα με τα χειρότερα λόγια για εκείνη. Ακόμα και μετά τις πολλαπλές παρεμβάσεις της Νικολούλη, εκείνοι αρνούνταν πεισματικά να προχωρήσουν την υπόθεση κακολογώντας την με κάθε ευκαιρία για τον απλούστατο λόγο ότι η ίδια προέβαινε σε εξονυχιστικούς ελέγχους του κάθε στοιχείου που βρισκόταν στα χέρια της, σε αντίθεση με την αστυνομία που αρκέτηκε σε μια απλή και τυπική έρευνα που θα έστελνε σε σύντομο χρονικό διάστημα την υπόθεση στα αρχεία. Η κοινωνία της περιοχής (Βέροια) από την άλλη, σύμφωνα με το βιβλίο, βιάστηκε να υπακούσει το τρίπτυχο “δε βλέπω – δε μιλάω – δεν ακούω” κλείνοντας τις πόρτες της κι αρνούμενη να βοηθήσει στην έρευνα με τον οποιονδήποτε τρόπο ενώ βγήκε να πάρει θέση μετά την ομολογία του δράστη, στηρίζοντάς τον σε αρκετές περιπτώσεις με το απαράδεκτο και χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι το θύμα ώθησε το χέρι του θύτη επειδή τόλμησε να του αντιμιλήσει. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί ότι το θύμα ήταν γυναίκα ενώ ο θύτης ήταν ο άντρας σύντροφός της.
Το μοτίβο της δολοφονίας Κούσογλου δε μας είναι τόσο άγνωστο ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Από την έναρξη του ελληνικού #metoo, τις καταγγελίες γυναικών από τον αθλητικό και καλλιτεχνικό χώρο κάθε εβδομάδα σχεδόν κατακλυζόμαστε από ειδήσεις για κακοποίηση γυναικών. Κορωνίδα όλων αυτών των γεγονότων αποτελούν οι γυναικοκτονίες της Καρολάιν Κράουτς κι ακόμα πιο πρόσφατα της 26χρονης Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο για την οποία μαθαίνουμε κάθε μέρα νέα στοιχεία. Βλέπουμε άντρες να θεωρούν τις γυναίκες από τις οποίες περιτριγυρίζονται κτήματά τους, χωρίς ελεύθερη βούληση, με μοναδικό σκοπό τους την εξυπηρέτηση και τη φροντίδα τους και των ομοίων τους, μια σκέψη που μπορεί να βρεθεί εντυπωμένη στην ελληνική νοοτροπία από τα μισά του προηγούμενου αιώνα και φτάνει μέχρι σήμερα. Μια νοοτροπία που θέλει τις γυναίκες χωρίς τη δική τους φωνή την οποία και δεν πρέπει να τολμήσουν να υψώσουν στον οποιονδήποτε άντρα έχουν απέναντί τους αλλιώς θα είναι εκείνες υπεύθυνες για τη φωνή που θα ακούσουν ή για το χαστούκι που μπορεί να ακολουθήσει. Ακόμα κι όταν τα πράγματα ξεπεράσουν το ήδη αξεπέραστο όριο και τελικά φτάνουμε να μαθαίνουμε για περιστατικά, όπως τα παραπάνω, δεν είναι λίγοι εκείνοι που είναι ικανοί να δικαιολογήσουν την πράξη με αναίσχυντα κι ανυπόστατα επιχειρήματα. Μερικά από αυτά έχουν βρει το απάγκιο τους σε λόγους δημόσιων προσώπων και προάγονται ως “ελαφρυντικά” τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν μετέπειτα, ενώ, την ίδια στιγμή, πολλές εκπομπές στην τηλεόραση αναλύουν τον “έντιμο βίο” των θυτών πίσω από τα κάγκελα της φυλακής και το πόσο έχουν μετανιώσει την “κακιά στιγμή” που ώθησε το χέρι τους στο να διαπράξουν και να συγκαλύψουν τα εγκλήματά τους.
Θα έλεγε κανείς ότι μετά από τις τόσες φορές που έχουμε ακούσει γυναίκες να λύνουν τη σιωπή τους και να μιλούν για την κακοποίηση που έχουν δεχτεί, γλιτώνοντας έτσι το να γίνουν γνωστές ως θύματα στα πρωτοσέλιδα και στα κανάλια, η κοινωνία θα είχε ευαισθητοποιηθεί και θα μεριμνούσε για την ελαχιστοποίηση ως την εξάλειψη αυτών των περιστατικών και την προστασία των θυμάτων μέσω κρατικής μέριμνας. Απεναντίας ο κόσμος επιλέγει ουκ ολίγες φορές να κατακρίνει αυτή την πρακτική και θεωρεί ότι υπάρχει είτε κάποιος απώτερος στόχος είτε ότι το θύμα θα προκάλεσε το θύτη και πως εκείνο είναι κατά βάθος υπαίτιο για την έμφυλη βία που βιώνει ενώ θεωρείται μαλθακό σε σύγκριση με τις γυναίκες του προηγούμενου αιώνα που δε μιλούσαν και δε βαρυγκομούσαν παρά τα αναρίθμητα περιστατικά που διαδραματίζονταν καθημερινά. Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι δηλώσεις των κωμικών Ζήση Ρούμπου και της Χρύσας Κατσαρίνη με τον μεν να αναφέρει πώς βίωσε από την παιδική του ηλικία το τέρας της πατριαρχίας και τον τρόπο που εξακολουθεί να το πολεμά, τη δε να μιλά για το πώς κινδύνεψε να γίνει μια ακόμα δολοφονημένη.
Σαφέστατα και το πρόβλημα των γυναικοκτονιών δεν αποτελεί μόνο ελληνικό ζήτημα αλλά είναι παγκοσμίου εμβέλειας. Τρανά παραδείγματα αποτελούν η Τουρκία, η οποία πρόσφατα αποχώρησε από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης κλείνοντας έτσι την πόρτα στην πρόληψη της έμφυλης βίας και η Ρωσία που υποβιβάζει την ενδοοικογενειακή βία σε πλημμέλημα, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους άντρες να κακοποιούν τις γυναίκες τους φτάνοντας μέχρι και το φόνο. Οι νόμοι και οι περιορισμοί αυτοί δεν είναι ικανοί πλέον να κρατήσουν τις γυναίκες σιωπηλές αλλά τις ωθούν στο δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον. Μαθαίνοντας πλέον από το παρελθόν τους, κι έχοντας ακούσει ή βιώσει τα προς αποφυγήν παραδείγματα, αγωνίζονται για να υπάρξει στο μέλλον ένας κόσμος που θα κρίνει τα άτομά του μονο για την ανθρωπιά που θα έχουν μέσα τους και την αλληλεγγύη που θα μοιράζουν στους γύρω τους.
